Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 87

F.IMRF.IÐIN
191
sem kennara. Um allt þetta hafa mætir menn skrifað og Ijóð
lians ern yður kunn og þýðingar. Ég ætla aðems að mæla laem
°rð um manninn Steingrím Thorsteinsson. Um venjur hans, dag-
legt líf hans, hvernig hann orti, livað hann mat mest, hvað ítak
átti í sál hans, minnast fornra atvika, sem ef til vill gætu varpað
dálitlu ljósi á líf hans, sem að minnsta kosti tvo síðustu aratugi a li
hatis, var mörgum að meira eða minna leyti lokuð lxik. I \í að
liann var maður, sem oft mátti um segja: Hann lór emn. Mér liggu’.
við að segja, að hann hafi vil jað fara einn, þó að sál hans hafi æ sotzt
eftir hverjum geisla úr ljósbreiðu hvers andans snillings, er hann
kynntist af bókum. Hann fór ekki einn í andlegum skilnmgi. Með
lionum var æ heil hersing.
En samt fór hann einn, í vissum skilningi, til þess il til \ilh uð
geta notið í næði þeirrar samveru, dvalar sinnar í sálargorðum and-
ans mikilmenna, þeirrar samveru, sem bezt er, hugðnæmust. Og eg
ætla einnig að mæla nokkur orð um þá manneskju, sem án el'a skddi
bann bezt, reyndist honum bez.t og unni honum mest. I>á manneskju,
sem snerti hverja bók hans með lotning, sem gekk um hljóðlega, el
hann tók sér penna í htind, og lét kyrrðina ríkja í kiingum hann,
þegar hann þurfti kyrrðar með; þá manneskju, sem sjálf lurti gamla
skrifborðslampann hans, jafnaði kveik og kveikti á og fyllti olíu; þa
'nanneskju, sem lét lampa hans loga, ekki eingöngu skrifborðslampa
hans, heídur og lampa sálar hans, í ást, kærleika og lotnmg, hverja
stund, hvern dag, löng árin, meðan hún beið þess, að hún gæti orðið
l'onum samferða, í andlegum skilningi, sem og tókst. Og honum
skildist æ betur, eftir því sem samvistarárunum fjólgaði, að luin,
sem lét lampa hans loga, var 1 jósgjafi sálar lians, að sal hennat \.n
eins fögur og hin fegursta sál, sem hann hafði ort um, lesið um,
þýtt um.
Sú manneskja var móðir mín.
Eftir inngang þenna, kæru tilheyrendur, vil ég biðja yður að
skreppa með mér liðug tuttugu ár aftur í tímann, skreppa með
"'ér til Reykjavíkur, eins og hún var skömmu eftir aldamotin, þegar
laðir minn var nýorðinn sjötugur, og ég var aðeins bain að al<h i, um
sex, sjö ára gamall. Og ég vil leitast við að skýra lítilsháttar mynd-
'"a af æskuheimilinu mínu þá, segja yður frá ýmsu, sem að visu ei
stundum hulið þoku, en sem allt af birtist að nýju, þegar eg hnn
sálir foreldra minna í nálægð minni, þegar þær sveipa burt þok-