Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 80

184
EIMREIÐIN
það fyrir áeggjan Bjarna Thorarensen amtmanns, en hann hafði hinar
mestn mætur á sira Jóni. Þjónaði hann hinu nýja prestakalli einn jrar
til síðasta árið, er hann fékk aðstoðarprest síra Jón Einarsson Thorla-
chius, dótturson sinn.
Helgu konu sína missti síra Jón í Dunhaga eftir 55 ára farsælt hjóna-
band .
Árið 1846 gekk skæður mislingafaraldur á Norðurlandi. Eitt sinn, er
síra Jón var að þjónusta sjúkt sóknarbarn sitt, tók hann sjálfur veikina
og andaðist eftir hálfs mánaðar lcgu — öruggur í trúnni á Frelsara sinn,
87 ára að aldri hinn 4. september árið 1846. Andlátsbæn hans var svo-
hljóðandi:
,,Lífsins fyrir líðnar stundir
lofaður vertu, Drottinn minn!
Verndan þinna vængja undir
verið hef ég æ hvert sinn.
Þínum eftir þrái’ ég fundi,
þú mig leið í himininn."
Jarðarför síra Jóns fór fram að Möðruvöllum 16. sept. 1846 að við-
stöddu miklu Ijölmenni, og er legstaður hans út og framundan kirkju-
dyrunum. Þar hvílir einnig kona hans.
Yfir þeim hjónum er lítill, snotur legsteinn, er síra Jón hafði sjálfur út-
vegað sér frá þjóðhagasmiðnum Jakobi Snorrasyni, prests í Húsafelli-
Þótt steinninn sé nú sprunginn, má enn lesa grafskriftina á honum. Síra
Jón halði sjálfur fært hana í búning orða, — og kosið sér leg framan
kirkjudyra, svo að hver kirkjugestur gæti lesið hana. — Blasir hellan við,
þegar út úr kirkjunni er komið, á hægri hönd. Hann notaði síðasta tæki-
færið, er gafst, öðrum til vitnisburðar. Þessi merkilega grafskrift er hans
síðasta „smárit“. Hún er þannig:
„Liggur hér rotinn
líkami dauðans
Jóns prests Jónssonar,
Jesú Krists syndara.
Vonaði sá af náð
að verða hólpinn,
en athöfnum sínum
engum treysti.
Minnstu þess maður,
hvað mest um varðar,
tak ráð í tíma
og trúðu Guði.“