Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 30

134
EIMREIÐIN
í litklæðum, Ijósgeislum skotið,
mig lokkar enn fjall upp í brekku til sín.
Á sama stað kirkjan og kotið
sem kunningjar dauðtryggir jjrautbíða mín.
En hvar eru börnin á bænum?
Varð bernskan að fránuma umskipting Jaar?
Er tyrft undir torfunum grænum
allt tilhugalíí okkar, sveit mín, sem var?
Sjá, kirkjan er auðari en áður,
sem uppgefin sé hún á framleiddra vörn,
sá kórbekkur hruninn og hrjáður,
sem hnésetti forðum oss spurningabörn. —
Við krókbekkjar krakkarnir léttir,
æ, hvar eru svörin vor — já vor og nei,
vor keppni, vor iðrun á eftir
um áníðslu á hinum, sem kunnu Jjau ei?
Hver mætir á bæjartúns bala
og býður í hópinn til leika við sig?
Hvar hitti eg í hlíðinni smala,
sem hestinum óbeðið skiptir við mig?
Hver grefur upp barnæðisbögu
og býður að kenna mér? Leynt fór Jió sú. —
Hver lánar mér ljóð eða sögu?
Hver ljær, eða gefur mér, kertið sitt nú?
Stephan hélt úr Skagafirði um Húnavatnssýslur suður í Borgaf'
fjörð, en þaðan til Vestfjarða. Á ísafirði var þá búsettur Baldut
Sveinsson, fornvinur Stephans, fyrrum meðritstjóri Lögbergs. Stepb-
an hefur skrifað Helgu frá ísafirði 26. ágúst og byrjar bréfið svo:
„Góða mín! Hér er ég nú á ísafirði hjá Baldri Sveinssyni, kon1
hingað í fyrrakveld á vélbát yfir ísafjarðardjúp, sem er um 6 klukkU'
tíma ferð. ísfirðingar sóttu mig til Arngerðareyrar. Mér líður ágaú-
lega, og Baldur er mér sem bezti bróðir eins og alltaf. Ákaflega þótti
mér fallegt að sigla hér með ströndum inn, að það vildi ég, að fleh'1
hefðu verið komnir til að sjá Jrað með mér. En ekki er alls staðaf
greiðfært né fljótfarið um Vestfjörðu. Ég held, að sumum mundi
þykja brött og svimahætt sniðgatan ofan að Fjarðarhorni í Kollaiúðn
en gaman er að sjá það allt.“