Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 97

EIMREIÐIN
201
Faðir minn var ern fram á síðasta dag. Ég sá lítinn mun á hon-
11111 síðustu t íu ár lífs hans, þó að hárið væri að smáhvítna. Og hann
'ar eins vel vakandi andlega síðustu ár æli sinnar og tíu árum
aður. Eitthvert síðasta, kannske síðasta, bréf hans, var skrifað til
nn'u, og er nú í Landsbókasafninu. Ég var þá norður í Þingeyjar-
sýslu. Hann drap þar á ýmislegt, sem á döfinni var, á þingi og
' íðar. Og það \ildi svo einkennilega til, að mér barst bréf þetta
Um sama leyti og andlátsfregn hans. Ég sló með sláttuvél þetta sttm-
ar — ég er búfræðingur að nafninu til — hjá þeim Laxamýrar-
bræðrum, bræðrum Jóhanns heitins skálds. En þessa vikuna sló ég
a Hraunkotsengjunum. Eg man mér leið illa þann dag. Þykkni
Var í lofti seinni hluta jtess dags. Það var eins og skýjaþykknið væri
að færast nær nranni úr öllum áttum. Og þá er heim í Hraunkot,
beim í bæ var komið, kom Egill á Mýri sjálfur og sagði mér tíðindin.
I íðindin um andlát föður rníns, sem frænka mín syðra hafði símað
l,l bans. Og Egill söðlaði hest sinn og vildi mér segja sjálfur, áður
en eg heyrði á skotspæni. Ég get þessa hér, ai því unglingurinn hefir
ebki enn og mun aldrei gleyma nærgætni Egils, gleyma stuttri stund
1 bfraunkotsstofunni, meðan regnið dundi á glugganunr, og reið
ukkar heim að Mýri, þó að hvorugur mælti orð. Hann hafði hugsun
a bVl hann Egill, að korna með hest handa mér. Það datt í mig að
btta heim. En ég vildi ekki láta hana móður mína vita um það. Mér
btnnst, að hún hefði nógu þunga sorg að béra, þó að það bættist ekki
' l(\ að vita af mér einum á lerð á ókunnum slóðum. Skipaferðir
'oru cngar suður uin það leyti. Og ég hafði engin önnur ráð en að
btia fótgangandi mestan hluta leiðarinnar. Ég ætla ekki að segja
bá skipslör frá Húsavík til Akureyrar eða gönguför Irá Akureyri til
borgarness. Ekki í þetta sinn. En löng var gangan um Langadal og
sa' bettur og lúinn var ég orðinn, er ég kom niður í Borgarfjarðar-
béiað. Er ég kom á þær lornu stöðvar, sem voru æskustöðvar mínar,
'kki síður en Reykjavík og nágrenni. En það, sem knúði mig áfram
dag h\ ern, frá því snemma á morgni og á nótt fram, var unglingsleg
'öngun, von um, að fá einn einu sinni að sjá silfurhærurnar hans
Pabba míns. Það átti ekki að vera svo. Ég kom hálfum öðrum degi
<d seint. Og ég get eða gat að nokkru leyti sjálfum mér um kennt, því
■tð ég eyddi meira en degi á Akureyri, áður en ég komst af stað. En
{ . Var samt gott að koma heim, heim til hennar, sem ein skildi;
eilll> þó að þar væri nú meiri auðn íyrir en nokkru sinni áður.