Eimreiðin - 01.05.1965, Blaðsíða 28
132
EIMREIÐIN
sér nærri, ef gestur hennar gæti urn, að hún tæki sér of rnikið í mein
sín vegna; hún finnur ekki til Jress fyrir unaði þeim, sem hún sjálf
hefir af sinni eigin alúð. — “
Við komuna á fornar slóðir i Bárðardal, þar sem Stephan var frá
fimmtán ára aldri og fram um tvítugt, rifjaðist upp fyrir honuin
vesturförin 1873. Og yrkir hann þá í minningu hennar kvæði, er
heitir Heimkoman. Ungur linokki er að leggja af stað út í heim, ráð-
inn í að koma aftur færandi hendi að limm árum liðnum. En byggð-
ardrottningin er efins um, að honum verði svo skjótrar afturkonni
auðið, og reynist hún sannspá. í seinasta Jrætti kvæðisins kemst
skáldið svo að orði við byggðardrottninguna:
Eflaust fannst Jiér, frænka, oft um farinn veginn
þér hafi týnzt í Jjjóðasæginn
þínir frændur margan daginn.
Hefði samt þitt lundarlag ]>ví langsízt kunnað,
lielðu þín orðið hinum minni
hlutagjöld af ættleifð þinni.
Þér hefir stundum orðið — ei við allt Jró sættist —
týnslur þær i tómi bættar
trúnni á mannskap þinnar ættar.
Hún hefir líka honum langbezt haldið uppi,
sem af auðnu oft var sleppinn —
aldrei dæmdur samt á hreppinn!
Kveðjatt þín — og fleiri, er fram úr fylgsnum skjótast,
voru á götu gull hans mætast,
gæl'a, sem ei brást að rætast!
Stephan G. var mikill trúmaður á framtíð íslands og hreifst af ölh'’
er honum þótti gert til bóta bæði landi og lýð. Fagurt dæmi Jress ef
kvæði það, er hann flutti í gróðrarstöðinni á Akureyri, en það hljóð-
ar svo:
STADDUR í GRÓÐRARSTÖÐ
Við trúðum því, á góðra manna gröfum
grasið ei félli — í vetrarsnjóa köfum
sígrænar stæðu Jrær, sem þendi jörðin
lifandi augu upp úr fanna höfum.