Heimir : söngmálablað - 01.03.1939, Blaðsíða 18

14
II E I M I R
Scliubert, og hann hélt á loi'ti tónsmíðum Mendelsohns,
sem aftur á móti minnist livergi á Schumann í bréf-
um sínum, enda þótt þeir liafi verið samtiðarmenn og
samverkamenn í sömu borginni.
Schumann klæddi ritgerðir sínar í skáldlegan bún-
ing. Hann gaf í skyn að á bak við þær stæði Davíðs-
bund, þ. e. nokkursknar eiðsbræður. Nal'nið er sóll í
Gamla testamentið; Davíð á móti Filisteum. Þessir eiðs-
])ræður eða Davíðsbiindler, voru settir til höfuðs Fili-
steum í tónlistinni. Einn þeirra var Eusebius, viðkvæm-
ur og góðlyndur unglingur, annar var Florestan, ör-
geðja og með eldlegum áliuga, en jafnframt gázka-
fullur og glettinn. Hinn þriðji var Raró meistari, spak-
ur að vili. I raun og veru var Daviðsbund elcki til nema
í huga Schumanns. Hann sagði, að Eusebius og Florest-
an væru tvær ólikar hiiðar á sjálfum honum, en meist-
ari Raró sameinaði þær báðar.
Hér fer á eftir útdráttur úr grein Schumanns um
Chopin sem dæmi um rithátt hans, en i þeirri grein
koma Davíðsbúndler fyrir í fyrsta sinn í skrifum hans:
„Eusebius var nýkominn inn úr dyrunum. Þú lcann-
ast við kesknissvipinn á föla andlitinu; liann selur hann
upp af ])ví að hann heldur, að þá verði frekar tekið
eftir sér. Ég sal við liljóðfærið með Florestan. Þú veizl
að Florestan er einn af þessum listamönnum, sem finn-
ur á sér það, sem koma á. í dag álti hann þó eftir að
verða alveg forviða. Með orðunum: Takið ofan, herr-
ar mínir, sjaldgæfur snillingur er kominn fram, opnaði
Eusibius nótnahefti, en tili!l)laðið fengum við ekki að
sjá. Ég blaðaði gegnum það, og það eru einhverjir löfr-
ar bundnir við að lesa þannig nótur. Og auk þess virð-
ist mér, að nóturnar hjá hverju tónskáldi hafi sinn
ákveðna svip. Beethoven lítur öðruvísi út á blaðinu en
Mozart, alveg eins og Jean Poul lítur öðru visi út á
prenti en Goetlie. En hérna voru það allt saman augu,
sem ég þekkti ekki, sem depluðu til mín. Það voru