Heimir : söngmálablað - 01.03.1939, Blaðsíða 26

22
II E I M IR
og Wagner. Wagner var mjög skrafhreifinn að eðlis-
fari, en Schuniann var svo þögull, að það kom oft fyr-
ir, að hann var í vinahóp lieilt kvöld, án þess að mæla
orð frá munni. Þegar þeir hittust, þá rann mælsku-
slraumurinn upp úr Wagner um músik-málefnin i
Þýzkalandi og Frakklandi, stjórnmálin og bókmenntirn-
ar, og livað þyrfti að gera. Wagner hætli við að gera
samtal að nokkurs konar fyrirlestri. Schumann hlust-
aði á þetta þögull og lagði ekki orð í helg. Síðar sagði
Wagner: Schumann er aðdáanlegl tónskáld, en óþol-
andi maður. Það fæst ekki orð upp úr honum. En Scliu-
mann sagði: Wagner er merkilegt tónskáld, en þraut-
leiðinlegur. Hann talar um allt milli himins og jarðar,
svo að enginn kemst að. Það kjaftar á honum liver
tuska.
Fram að þessu liafði Schumann verið liamingjusam-
ur. En eftir konsertferðalag lil Rússlands (1844), sem
hann fór með konu sinni, tók hann alvarlegan tauga-
sjúkdóm. Hann hafði heitið konu sinni á brúðkaups-
degi þeirra lijóna, að fara með henni i þetta ferðalag.
Hvarvetna var þeim vel tekið. En hann þoldi ekki erf-
iðleika ferðalagsins (þá voru livorki lil járnbrautir, l)if-
reiðar eða flugvélar), og ofreynsla við að semja mús-
ikina við „Faust“ eftir Göethe, veiktu svo mjög tauga-
kerfið, að hann varð lengi ófær til allrar vinnu. Lækn-
irinn áleit það heppilegt fyrir heilsu hans, að hann skifti
um umhverfi, og fluttist hann þá til Dresden. Hann lét
vini sínum Franz Brendel eftir ritstjórn músiktímarits-
ins, enda reyndist hann starfinu vaxinn. Ilugarástand
Schumanns má lesa út úr þessum línum í hréfi til vin-
ar í Leipzig: „Ég er ennþá mikið þjáður og er eins og
farg hvíli á mér; — ég þori ekki að vinna neitt — ill-
ir andar myrkravaldsins ráða yfir mér — mánuðum
saman hefi ég ekkert getað unnið.“
Batinn kom smám saman og fór hann þá að semja
tónverk. Merkilcgust eru píanókonsertinn í a-moll (op.