Heimir : söngmálablað - 01.03.1939, Blaðsíða 28
24
H E I M I R
gæti þetta líka verið i Diisseldorf. Ég verð vandlega
að gæta þess, að bægja frá mér öllum áhrifum, sem
verkað geta á þunglyndi mitt.“
Manni dettur ósjálfrátt í hug, að liann hafi rennt
grun i liver örlög biðu hans. Slíkir menn eru oft und-
arlega glöggskyggnir.
Það var enga veiklun á Schumann að sjá fyrst fram-
an af í Diisseldorf. Það var eins og þetta nýja umhverfi
vekti lijá honum krafta. Þegar liann kom til borgar-
innar, var tekið höfðinglega á móti lionum. Náttúru-
fegurðin var mikil og starfið að hans skapi. Hann samdi
þarna Rínar-symfóníuna í es-dúr (op. 97) og cello-
konsertinn (op. 129). Þessar tónsmíðar voru vellukk-
aðar. Það var ekki hans sterka lilið að stjórna hljóm-
sveit. Honum var ekki sú gáfa gefin, fremur en kennara-
hæfileikarnir. Þetta var lians þögla eðli að kenna. Ef
honum líkaði ekki meðferð hljómsveitarinnar á lag-
inu, þá lét hann endurtaka það frá hyrjun, og ef með-
ferðin hatnaði ekki við það, þá sagði hann: „Eiginlega
hafði ég hugsað mér þetla öðru visi,“ án þess að gera
grein fyrir hvað fyrir honum vakti. Diisseldorfar-hljóm-
sveitin var rækilega skóluð af fyrirrennurum lians,
þeim Mendelsolm og Ililler, sem háðir voru góðir hljóm-
sveitarsljórar, og naut Schumann góðs af þeim aga og
æfingu, sem hljómsveitin hafði fengið hjá þessum meist-
urum, svo að almenningur varð lengi ekki var við liæfi-
leikaskort hans á þessu sviði.
Brátt fór geðveikin að segja til sín. Hann varð stund-
um undarlegur i háttum. Tónsmíðar lians frá þessum
tíma hafa ekki sama frískleikablæinn og áður. Að lok-
um kom að því, að hann varð að láta af hljómsveitar-
stjórastöðunni. Þetta gerði hann þó nauðugur, því liann
gat ekki fundið að neitt gengi að sér.
Hann fór þá með konu sinni í konsertferðalag til
Hollands, og varð það honum mikið gleðiefni, að tón-
smiðar hans voru þar öllu útbreiddari en i sjálfu föður-