Heimir : söngmálablað - 01.03.1939, Side 30

26
HEIMIR
tilgátu skáldsins, að átökin við hin stórbrotnu tónlistar-
form hafi átt nokkurn þátt í að brjóta niður tauga-
kerfi lians.
Á geðveikrahælinu hélt Schumann, að hann væri
Manfred. Það er ekki óalgengt um geðveika menn, að
þeir haldi, að þeir séu allt aðrir menn en þeir eru sjálf-
ir. Hann liafði, löngu áður en veikin heltók hann, sam-
ið músikina við „Manfred“ eftir Byron. Er þetta ágætt
tónverk og í anda skáldverksins. Þetta verk spilaði
hann löngum á spitalanum og var vinum lians það
hæði átakanlegt og liryggilegt að sjá meistarann þann-
ig kominn. Um morguninn 29. júli 1856 leysti dauð-
inn liann frá þessum þrautum, og dó liann i faðmi
konu sinnar. Dauðinn var öllum kærkominn, úr því
sem komið var, hæði honum sjálfum, konu lians og
vinum.
Á svipstundu barst fregnin um andlát meistarans um
Bonn og aðra hæi í Rínarlöndunum. Allir voru gagn-
teknir af þessum atburði. Menn töluðu ekki um ann-
að á götum og torgum. Vinir hans skunduðu til Bonn
til að fylgja honum til grafar. Bralims og Joachim fiðlu-
snillingur, sem höfðu verið honum tryggir vinir alla
stund, gengu berhöfðaðir á eflir kistunni. Hiller flutli
ræðu við gröfina. Mannfjöldinn var svo mikill, að engu
líkara var en að þjóðhöfðingi hcfði verið horinn til
grafar. Löngu seinna, árið 1880, létu Þjóðverjar reisa
veglega myndastyttu af honum á gröf hans.
Klara Schumann lifði mann sinn í 40 ár. Hún var
i miklum metum sem píanóleikari til æfiloka, sérstak-
lega þótti mikið koma til meðferðar hennar á tónsmíð-
nm eftir Beetlioven og Chopin og þá ekki sízt eftir
manninn sinn. Hún var kennari við Hochschenlónlistar-
skólann í Frankfurt og þar dó hún 20. maí 1896.
Tónsmíðar Schumanns eru margar og merkilegar, og
er hér ekki rúm til þess að telja þær upp, ekki einu