Búnaðarrit - 01.01.1937, Síða 344
152-t
BUNAÐARRIT
og einstaklingar eru ljestir í búinu, þá sé ég ekki ann-
að en kynbæturnar lcomi sjálfkrafa á eftir.
Nú kann mörguin að finnast að ég geri of miklar
kröfur til bændanna, ósanngjarnar kröfur. Þetta stafar
af því, að ég ann bændastéttinni umfram allar aðrar
stéttir landsins ,og vil að þeir séu bezt mennta stétt
landsins. Flest sáryrði min í garð bændanna, fyrr og
siðar, stafa af því, að mér þótti þeir ekki standa nógu
vel —- nógu virðulega í þessari trúnaðarstöðu og allra
sízt af nægri mildi og skilningi á viðfangsefninu. Ég
hefi ætíð álitið mig segja þau af þörf, oftast af fyllstu
nauðsyn, og aldrei talið mig kveða of fast að orði. Ætíð
er ég litast eitthvað um, þá sé ég þess ljósan vott, að
þjóðin kemst ekki af nema að bændastéttin sé vel
mennt. Bóndastaðan er svo dásamleg, að þar getur
göfgi mannsins og fegurðarþrá fengið fullt svigrúm til
að þroskast og starfa. Hjálparmeðul eins og vog, kvarða
og mynt, notar bóndinn aðeins lil að ákveða það gróf-
ara. Fegurð lífsins er það sem leiðir hann, og fyrir
sífellda vitnisburði reynslunnar veit hann, að því feg-
urra og þroskameira sem lífið er sein hann ræktar,
því meiri blessun fellur honum og hans í verkalaun.
Þið fáu, ef nokkrir eru, sem efist um að þctta sé
satt. Hugsið til þess sem Stefán Þórarinsson sagði,
af eigin þekkingu: „íslenzka búféð vantar eklti kosti,
el’ það l'ær að njóta sín,“ og gleymið aldrei sannmæli
Einars í Nesi: „Sá bóndi er frumbýlingur, sem ekki á
fyrningar. Bú hans kemst aldrei á fastan fót þó liann
blóingist þegar góð ár koma í röð, þá deyr sá blómi
skjótlega út á hinum fyrsta harða vetri, sem að liönd-
um ber og nær sér eigi svo auðveldlega aftur, þó að
batni i ári.“
77?. d.