Samtíðin - 01.02.1939, Blaðsíða 13

SAMTlÐIN
9
ar Brandur kom í sjúlcrahúsið, að
hann mundi ekki snúa þaðan út í
soll þessa heims framar. Leið hans
hlant þvi að liggja út í likhúsið, og
hlutverk mitt mundi verða að að
sloða hann þangað. Hjúkrunarkon-
urnar stungu stundum saman um
það nefjum, að þungur mundi
Brandur verða siðasta áfángann, og
sú ljósliærða lét orð falla um það
við mig, að erfitt mundi mér veit-
ast að lijálpa Brandi i vertíðarlok-
in. Ég hað liana að kvíða engu í
því efni, mín vegna. Satt að segja
vonaði ég, að karlhólkurinn mundi
eittlivað rýrna og léttast, áður en
hann hrykki upp af klakknum, og
gaf honum gætur í laumi, en þær
athuganir gerðu mér ekkert rórra
i geði. Kvaplioldin uxu stöðugt á
karlinum; um það varð ekki vilst.
Brandur var búinn að liggja
þarna í sjúkrahúsinu í þrjá mán-
uði, og versnaði hvorki né batnaði.
Lá var það einn morgun, að sú ljós-
hærða tók mig tali á ganginum, og
sagði mér, að nú væri Brandur á
íörum. Ég hafði rétL áður litið inn
til karlsins og ekki séð neina breyt-
ingu á lionum, svo að ég mótmælli
þessu liarðlega. Sú ljóshærða Hélt
iast við sitt. ,,Mig dreymdi þannig
í nótt. Aður en þrír dagar eru liðn-
ir, verður Brandur kominn út í lík-
húsið, með hvers hjálp sem það
verður,“ sagði hún, og sendi mér
um leið eitt af þessum augnatillit-
um, sem ætluðu að steikja mig lif-
andi. Svo liana hafði dreymt fyrir
því. Nú fór ég að leggja meiri trún-
að á orð hennar. Ég vissi, að hún
var undarlega herdreymin.
„Hvenær sem Brandur flytur út
í líkhúsið, gerir hann það með minni
hjálp og einskis annars, verði ég
hér starfandi, þegar það skeður,"
svaraði ég. „En mér þykir liklegt,
að það dragist eina þrjá mánuði
ennþá, að hann flytji.“
„Nei. Innan þriggja daga færðu
að reyna kraftana á Brandi,“ sagði
hún.
„Brandur er þungur,“ sagði sú
ljóshærða, og nú heltu augu henn-
ar yfir mig heilu flóði af geislun-
um, sem altaf tendruðu vonir minar
gagnvart henni, og æfinlega brendu
mig inn að hjartarótum. Svo flýtti
liún sér inn i næstu sjúkrastofu.
Mér var ljóst, að þessi leikur var
að verða mér of heitur, og ég fast-
ákvað, að lála til skarar skríða með
mér og þeirri ljósliærðu, strax og
tækifæri gæfist. En svo var nú hann
Brandur. Jæja, það varð að taka
því, ef hann þyrfti svona fljótt á
aðstoð minni að halda. Og ég gekk
lil vinnu minnar einn, með vonir
mínar og kvíða.
Um hádegishil, tveimur nóttum
síðar kvaddi Brandur þennan lieim.
Sú ljóshærða tilkynti mér hátiðlega,
að nú þyrfti minnar aðstoðar við
með likflutninginn. Ég lcvaðst reiðu-
húinn til að starfa, livenær sem væri.
Þegar gengið hafði verið frá likinu,
lyfti ég því ýfir á vagninn, sem
notaður var til slíkra flutninga og
ók því rakleitt út úr spitalanum og
vfir ]iortið hak við hann, að likhús-
dyrunum. Nú var bara eftir þyngsta
þrautin, að bera Brand í fanginu
inn á líkbörurnar. Ég liikaði við og
leit á líkið á vagninum. Satt var