Samtíðin - 01.02.1939, Blaðsíða 14

10
SAMTÍÐIN
það, stór og ferlegur liafði Brand-
ur verið, meðan liann lifði, en aldr-
ei hafði liann vaxið mér eins í aug-
um og nú, er liann lá þarna líflaus,
li.júpaður líkblæjunum. Mér fanst
ístran á lionum ]>enjast hægt út,
þarna undir líninu, meðan ég liorfði
á hann. Ég veit ekki, hve lengi ég
hefði hikað þarna, ef mér hefði
ekki orðið litið heim að sjúkralnis-
inu og séð, að sú ljóshærða stóð við
einn gluggann og horfði á mig, og
að hjúkrunarkonumar komu ein
eftir aðra úl að glugganum, til að
horfa á mig, meira að segja slán-
inn á nr. 7 haí'ði liökt á fætur, til
að sjá, livað á gengi. Sjálfsagt hef-
ir þetla fólk húisl við að í’á þá á-
nægju, að sjá mig kikna undir þess-
ari óhugnaðarfullu hyrði. Mér rann
í skap, að sjá svona marga forvitna
áliorfendur, og reiðin veitti mér
orku til að liefja Brand upp af vagn-
inum, og hera hann inn í líkhúsið,
án þess að séð yrði, að mér væri
aflfátt. Þegar ég ætlaði að leggja
Brand á líkbörurnar, þraut mig afl,
og ég misti líkið úr fanginu niður á
þær. Iívað þá við hár brestur í bör-
unum um leið. Mér féll þetta illa,
en ég liuggaði mig við það, að eng-
inn af áhorfendunum í gluggunum
sá þetta. Þegar ég hafði hagræll
Brandi á þessari nýju hvilu, helg-
aði ég honum nokkur augnahlik í
fullkominni þögn. Svo krækti ég
opinn gluggann og fór út úr lík-
liúsinu.
Áhorfendurnir voru liorfnir úr
sjúkrahúsgluggunum, þegar ég kom
út, en inni á ganginum mætti ég
þeirri ljóshærðu.
„Fallega kláraðir þú Brand,“
sagði liún og leit beint í augu mín.
„Efaðist þú nm, að ég mundi gera
það?“ spurði ég.
„Ég var næstum því hrædd um
það. En nú er hann laus við þetta
líf, — og við laus við hann,“ hætti
hún við.
Óvenjulega mikil gleði Ijómaði í
svi]j hennar. Ég skildi það svo, að
hún tæki þátt i gleði minni yfir því,
hve vel mér hefði lekist að „klára“
Brand. Og ég var öruggari en
nokkru sinni fvr uín, að nú væri
minn tími kominn til að hljóta
meira en bros hennar og augnatil-
lit. Ég heið aðeins eftir tækifæri til
að gera upp sakirnar við hana.
Dagurinn leið svo, að mér gafst
ekkert tadcifæri til þess. Ég gekk til
hvíldar alljjreyttur um kvöldið, eft-
ir erfiði dagsins. Mér var í fyrstu
varnað svefns, en mig dreymdi sæla
dagdauma. Leið svo fram til mið-
nættis. Þá var ég snögglega hrifinn
úr leiðslunni við jjað, að dyrnar á
herhergi minu opnuðust og sú Ijós-
hærða hirtist í þeim. Hjartað tók
heljarstökk í hrjósti mér, þegar ég
leit liana jjarna í drifhvítum nátt-
kjólnum, herfætta í morgunskónum.
Áttu minir sælustu draumar kanske
að rætast svona fljótt og auðveld-
lega? Ég reis upp í rúminu og rétti
fram hendurnar. Hún stóð kvr í
dvrunum.“
„Ég er hrædd um, að það sé eitl-
hvað að úti í likhúsinu," sagði hún.
„Mig var að dreyma hann Brand.“
Ég lét hendurnar falla. Svo þetta
var erindið. Ég þóttist vera orðinn
kvittur við Brand og sagði, að þetta