Morgunn - 01.12.1937, Síða 44

170
MORGUNN
Augu hans hafa enn ekki vanist að fullu við þessa teg-
und af ljósi, sem laugar alt í mjúkri, glitrandi geisla-
dýrð. Þá kemur húsfreyjan út úr stórri forstofu, gengur
á móti honum og nemur staðar spölkorn frá honum. Að-
komumaðurinn horfir á hana á meðan hún stendur þarna
og í augnaráði hans eru algjör vandræði. Þá yrðir hún á
hann einstaklega blátt áfram og þessi glæsilega, helga
kona fagnar eiginmanni sínum: „Jæja, Jakob, þarna
ertu kominn til mín — loksins, elsku vinur — loksins“.
En hann hikar við. Röddin er hennar rödd, en öðru
vísi. Svo er nú það, að hún var gömul kona, þegar hún
dó, gráhærð og aumingi til heilsunnar. Og nú stendur
hún fyrir framan hann, ekki ung og ekki öldruð, en með
algjörðan yndisþokka og fegurð eilífrar æsku.
,,Ég hefi vakað yfir þér, góði minn, og verið nærri þér
allan þennan tíma; nú er hann á enda og einstæðings-
skapur þinn að eilífu um garð genginn, því að nú erum
við aftur saman og þetta er Sumarland Guðs. Hér verð-
um við aldrei gömul aftur og hingað koma drengirnir
okkar og Nelly, þegar þau hafa lokið því, sem þeim er
ætlað að gjöra í jarðneska lífinu“.
Á þessa leið talaði hún til þess að hann skyldi geta
áttað sig og það gerði hann að lokum og alt í einu. Hann
fór að gráta fagnaðartárum, því að þá rann það upp fyr-
ir honum að þetta væri áreiðanlega konan hans og unn-
ustan hans og ástin varð lotningunni yfirsterkari“.
Því næst lætur hinn ósýnilegi söguritari prestinn vita,
að þessi hjón hafi lifað mjög hreinu lífi, verið óvenju-
lega guðrækin og jafnljúf við háa sem lága í jarðlífinu
og enn er þetta ritað:
,,Og nú ætla ég að hætta, vinur minn. Ég vildi óska
að ég gæti sýnt þér eitthvað af þeim unaði sem bíður
ráðvandra manna, er gera þau kærleiksverk, sem þeir
geta og leita fremur réttvísi Guðs til að þóknast honum,
en hárrar stöðu meðal mannanna".