Morgunn - 01.12.1937, Side 102

228
MORGUNN
hún í sundur og lögðu grafarmenn fjalirnar úr henni
samhliða kistu þeirri, er þeir voru að taka gröf að,
sunnan við þá kistu. En er kista Solveigar var upp tek-
in, kom fram skúti sunnan við nýju gröfina; í þann
skúta lögðu þeir beinin.
Nú vildi svo til að Sigurður sá, er gröf þessa tók
(en hann er nú bóndi í Stokkhólma hér í hreppi), var
eitt sinn staddur á Miklabæ s.l. vetur og var hann þá að
rifja þessa atburði upp við okkur hjónin. Þegar því
Zophonías Pétursson kom norður, til þess að grafa upp
beinin, var okkur hjónunum 1 fersku minni frásögn Sig-
urðar, og vissum við því vel, hvert leita skyldi upplýs-
inga um legstað Solveigar. En svo vildi einnig til, að
hér á næsta bæ var þá um tíma staddur sonur konu
þeirrar, er grafin var, þá er komið var ofan á kistu
Solveigar, en sá maður á nú heima á Suðurlandi Þótti
mér nú bera vel í veiði og fékk eg hann til að koma á
vettvang, til þess að segja mér, hvar leiði móður hans
væri. Var svo til stillt, að þeir komu samtímis á staðinn,
hann og Sigurður, en þá brá svo við, að þeim bar ekki
saman um legstaðinn og munaði a.m.k.fullrigrafarlengd
eftir skoðun þeirra. En með því að eg vissi, að sonur
konunnar, sem grafin hafði verið, var skilríkur maður
(en það er Sigurður líka), þá lagði ég til að grafið
yrði á þeim stað, er hann sagði til, því að mér fannst
ástæða til að treysta honum betur, þar sem um gröf
móður hans var að ræða. Var svo gert, en árangurs-
laust; þar var í garðinum með öllu órótuð jörð. —
Þótti nú í bili ekki vænlega áhorfast. Sigurður var far-
inn og all-erfitt að ná til hans, þar sem hann var einn
af fjárpestarvörðunum við Héraðsvötn, og átti varð-
svæði úti í Hegranesi. Hinsvegar leiði í garðinum ó-
skipuleg á þeim stað, er hann hafði bent til, og ekki
gott að átta sig á, hvar helzt skyldi niður bera. Leið
svo ein nótt eða tvær. Þá dreymir Þorstein á Hrólfs-
stöðum, að til hans kemur maður hár og herðibreiður