Morgunn - 01.06.1985, Blaðsíða 77

kvöld eitt að við vorum háttuð og komin í rúmið, að
höggin voru mjög slæm og hávaðasöm, að Terry sagði:
„Ég trúi, ég trúi, ég trúi.“
Eftir þetta, þá hættu öll fyrirbrigðin en hurðirnar höfðu
opnast, skúffurnar dregnar út og borðin hreyfst en um
leið og Terry viðurkenndi, að þessi kraftur væri til, sem
gæti þetta, þá hætti þetta. Terry hefur stundum sagt við
mig síðan:
,,Ég vildi að ég hefði ekki sagt þetta, því að við hefðum
þá kannski fyrirbrigðin ennþá.“
En þetta varð til þess að Terry fór að trúa á æðri
máttarvöld og ég fór að verða styrkari og styrkari en öðru
hvoru varð ég að fara í skoðun út af nýrunum. Eitt skiptið
var ég sérstaklega slæm og var á spítalanum og lá í sjúkra-
í'úmmi. í kringum rúmið var dregið tjald en hjúkrunar-
konurnar lögðu ekki í það, að draga frá og líta á mig, því
að ofan á tjaldstönginni léku geislar i öllum regnbogans
litum í kringum rúmmið. Læknarnir voru sóttir og þar
sem nauðsynlegt var að skoða mig nánar, þá hertu þeir
upp hugann og sviptu tjaldinu frá. Þetta atvik vakti mikla
kátínu á spítalanum og var mikið rætt daginn eftir. Ég
haði enga hugmynd um það, hvað var að gerast, þar sem ég
var mjög slæm þessa stundina en ég var vafalaust að fá
lækningu. Þetta gerist með marga sem þurfa á hjálp að
halda, því hjálpin er til staðar og oft vitum við ekki af því
sjálf. Upp frá þessu fór ég að taka þátt í lækningafundum
og ég gat séð hinu meginn og heyrt en ég gat ekki stjórn-
að þessu. Einu sinni var ég á leið heim og beið eftir strætó
í biðröð, og fyrir framan mig voru tvær konur að tala
saman og ein þeirra segir:
„Ég veit að þetta var erfitt fyrir þig, þegar maðurinn
þinn var veikur og þú lagðir þig svo mikið fram að ann-
ast hann þegar hann var veikur.“
„Já, svaraði konan, ég veit eiginlega ekki hvernig ég
komst í gegnum þetta allt saman.“
Þá heyrði ég rödd að handan segja allt í einu:
Morgunn
75