Ísfirðingur - 15.12.1965, Blaðsíða 8

8
ÍSFIRÐÍNGUR
Það, sem úrslitum ræður.
í 25. kapítula Mattheusar-
guðspjalls er frá því sagt eftir
eftir hverju það fari hvort
manna bíður sæla eða kvalir.
Þar eru þessi frægu orð:
„Komið, þér hinir blessuðu
föður míns, og takið að erfð
ríkið, sem yður var fyrirhugað
frá grundvöllun heims, því að
hungnaður var ég og þér gáfuð
mér að eta“ o.s.frv.
„Sannlega segi ég yður,
svo framarlega sem þér hafið
gjört þetta einum þessara
minna minnstu bræðra, þá
hafið þér gjört mér það“.
Þetta er líka í samræmi við
það, sem við sjáum, að sam-
býli og sambúð góðviljaðra
manna verður gott, skemmti-
legt, ■—■ farsælt, en hinum
fylgir það hugarfar, sem gerir
líf þeirra margskonar beiskju
blandið og kallar yfir þá þján-
ingar.
Ég fæ ekki betur séð en það
sé fyllilega rétt sem Stephan
G. segir í Kristskvæði sínu ■—
ort beint og bókstaflega út frá
guðspjöllunum:
Hann sá að eigin elskan blind
var aldarfarsins stærsta synd,
og þyngst á afl og anda manns
var okið lagt af bróður hans.
Sem grimmd og lymsku
lengst til ver
að láta aðra þjóna sér —
sem aldrei sér að auðna þín
er allra heill og sín og mín.
Hann kenndi að mannást heit
og hrein
til himins væri leiðin ein.
Hann sá, að allt var ónýtt
verk
ef ekki studdi mannúð sterk.
Skyldan við samferðamennina.
Þjóðfélag okkar er svo
mótað af Kristnum dómi, að
það er lögbundin borgaraleg
skylda að greiða nokkuð af
tekjum sínum til sameigin-
legra þarfa, svo að allir njóti
menntunar, allir eigi kost á
læknisjálp, enginn þurfi að
vera svangur o.s. frv. Þetta
er orðið svo langt mál að ég
ætla að spara mér að leggja út
af þessu, en mér finndist að
kirkjunnar menn mættu
endrum og eins minna á það,
að kannske er skattarfamtal
þitt ofar trúarjátningu þinni.
Ég held við hefðum gott af
því að taka kristindóminn
alvarlega, því að enn er
„eigin elskan blind aldarfar-
sins stærsta synd“. Enn er
áberandi það hugarfar, sem
knýr menn til að sækjast eftir
forréttindum og svíkjast með
einum og öðrum hætti frá
þegnlegri og kristilegri skyldu
við samferðamenn og þjóð
sína.
Getur vanþroskaður maður
orðið sæll ?
Það er raunar óskiljanlegt
hvernig hægt væri að gera
eigingjarnan mann, sem
brestur samúð með félögum
sínum, sælan. Aldrei getur
sambúð slíkra orðið árekstra-
laus og skemmtileg.
Sælan fæst ekki með ytri
kjörum. Það er rétt, sem
Sigurður Breiðf jörð kvað:
Hamingjan býr í hjarta
manns. Sérgóður forréttinda-
maður getur orðið vansæll
af því einu að sjá að öðrum
líði vel.
Sízt skal því neitað að góð
og sterk trú geti verið og sé
mönnum styrkur til að bæta
ráð sitt og geti göfgað hugar-
farið. En við skulum ekki
rugla saman trú og ávöxtum
trúar.
En ef verkin eiga að rétt-
læta menn og það hugarfar,
sem bak við þau er, — verður
þá ekki lítil von flestra? Svo
virðist það að vísu, því að
flestir eða allir eiga langt að
marki.
En fyrirheit eiga þeir,
sem látið hafa gott af sér
leiða og á sig lagt öðrum til
liðs. Og þar ekki einungis um
að ræða líknarmál og svo-
kallaða góðgjörðastarfsemi,
heldur engu síður ýmislegt
mannbótastarf á félagslegum
grundvelli, uppeldislegt o. s.
frv. Og þeir, sem trúa því, að
menn dæmist eftir verkunum,
munu margir vænta þess, að
ekki sé lokið öllum þroska-
ferli þeirra með þessu jarð-
lífi.
Það, sem mest er vert.
Saga kristinnar kirkju segir
frá ýmsum vafasömum kenn-
ingum, sem einlægir trúmenn
hafa boðað en lítt falla að
hugmyndum nútímamanna.
Lúterskur rétttrúnaður taldi
ungbörn, sem dæju óskírð,
fara á mis við sáluhjálp.
Kalvin hélt því fast fram, að
guð hefði í upphafi ákveðið
suma menn til eilífrar sælu
en aðra til eilífrar glötunar
o.s.frv. Réttarvitund og sam-
vizka nútímamanna mun al-
mennt líta svo á, að slíkar
hugmyndir séu guði ósam-
boðnar, eins og Órigenes sagði.
Þá hefur margur átt erfitt
með að koma því saman, að
sá væri bæði algóður og al-
máttugur, sem léti verulegan
hluta barna sinna hreppa
eilífar kvalir. Margir foreldrar
hafa mæðu af börnum sínum
og sjá þeim farnast illa, en
það eru ekki almáttugir for-
eldrar. Matthías Jochumsson
nef ndi líka útskúfunarkenning-
una „lærdóminn Ijóta, sem
svo voðalega afneitar guðs
vísdómi, almætti og gæzku“.
En hvað er aðalatriði
þessara mála? Er ekki ástæða
til að trúhneigðir menn reyni
að sameinast um það, sem er
kjarni trúarlífsins ? Er það
ekki aðalatriðið, að menn eigi
sér trúarlíf, sem gerir þá betri
menn og er þeim styrkur,
verður þeim vörn gegn því að
„áhyggjur heimsins og tál
auðæfanna og girndir til
annarra hluta koma inn og
kefja orðið og það verður
ávaxtarlaust“. Geta menn ekki
sameinast í því trúarlífi, sem
gerir þá óháðari hégóma
líðandi stundar, fyllir þá
trausti þess, að yfir þeim sé
vakað og verður þeim bæði
hvöt og hjálp til að leita sér
fulltingis, sem ekki er af
þessum heimi?.
Við þekkjum menn, sem
alltaf vilja láta gott af sér
leiða, koma hvarvetna fram til
góðs og horfa jafnvel hvorki
í fé né fyrirhöfn til að verða
áhugamálum sínum að liði.
Það eru slíkir menn, sem
stundum gleyma sjálfum sér
vegna löngunar sinnar að
verða öðrum að liði. Heilbrigt
trúarlíf er mönnum hvöt og
styrkur í slíkri þjónustu, en
þjónusta með sliku hugarfari
gerir mennina stærsta og er
þeim meira virði en allt annað.
Kristilegt uppeldi hefur alltaf
að því stefnt. Og þörfin fyrir
slíkt uppeldi er sízt minni nú
en áður.
í
*
!
!
i
i Mýrakirkju j
!
!
Bjart er yfir láði, legi
Ijósið sólar vermir jörð.
Eftir kaldan ísavetur
aftur lifna tún og börð.
Dýraf jarðar grundir grænlca
grær á Skaga, í Lambadal.
Vorsins dgru hörpu hljómar
hrífa fólk um strönd og dal.
Börn hins Dýra ■— fagra fjarðar
finna ennþá bernsku óm.
Ctivistar árin mörgu
ekki liafa svæft þann hljóm.
Hugir leita heim að Skaga
hér var barnsskóm slitið fyr.
Föðurást og móður minning
munans kenndum opna dyr.
Hugir leita helgrar kirkju
heiti sveitar enn sem ber,
að lyfta hennar Ijóssins orku
lengra, hærra kjósum vér.
Því skal táknið helga hreina
hennar lýsa dimma nátt,
svo að pílagrímsins ganga
greini ávallt krossins mátt.
öll við viljum ennþá mæta
inn við krossins helgu vé
vandamenn og vinir allir
virðing, elsku láta í té.
Foreldranna minning mæta
mega vekja á helgum stað
verða mun oss Ijóssins lampi
leiðarstjarna á enda hlað.
Helgistundar höfum notið
heimamenn og gestir nú.
Tryggð yðar við ætt og óðal
ávallt veri bifröst sú
sem að lyfti lífs á brautum
lengst og bezt í sólar átt,
að í söngsins lielgum hljómum
hreinan skynjum vaxtar mátt.
27. 6. 1965 I
G.F.D. |
I bréfi sem fylgdi kvæðinu segir höfundur: að það !
hafi orðið til síðastliðið sumar, er böm Bjama frá j
Skaga og Gunnjónu Vigfúsdóttur gáfu Mýrarkirkju J
ljóskross og létu setja hann á kirkjuna, henni að kost- j
naðarlausu. Böm þessara hjóna voru 15, en eru nú 13 !
lifandi. Þau mættu öll að Mýrum þegar krossinn var j
afhentur og fengu síra Eirík J. Eiríksson til messu- j
gerðar. Fjölskyldan öll var um 50 manns, og var kirkjan j
þéttsetin við þetta tækifæri. j
!
*--------------------------------------------------*
!
i
!
!
!
!
Guðjón F. Davíðsson:
Helðúlund