Teningur - 02.12.1985, Blaðsíða 8

Heimur Helga Þorgilss
HH ræðir við HÞF
Helgi Þorgils Friðjónsson er fœddur 7.
mars 1953 í Húöardal, sonur hjónanna
Friðjóns Þórðarsonar alþingismanns og
þáverandi sýslumanns Dalasýslu, síðar
ráðherra, Kristjánssonar bónda og
hreppstjóra á fíreiðabólsstað á Fells-
strönd, og Kristínar Sigurðardóttur Lýðs-
sonar bónda í Selsundi á Kangárvöllum.
Helgi ólst upp í Dölunum og fluttist ekki
til Reykjavíkur fyrr en fimmtán ára að
aldri og var þar auk þess í sveit á sumrum
eftir það. Jafnvel enn í dag dvelur hann
hluta úr sumri á Hafursstöðum á Fells-
strönd ásamt fjölskyldu sinni, þar sem
hann málar á milli þess að reka rollurnar
úr túninu. Kona hans er Margrét Lísa
Steingrímsdóttir og eiga þau einn son,
Orn, og köttinn Klóra. Heimili þeirra er
að Rekagranda 8 í Reykjavík. Við kom-
um okkur nú þar fyrir í betri stofunni.
— Eiga dalirnir mikið í þér?
Já, ég held að það sé talsvert öðruvísi
að vera úr sveit, og hún hafi verið enn
ólíkari borginni þegar ég var að alast
upp. Þegar ég kom til Reykjavíkur tal-
aði ég t.d. allt annað mál en jafnaldrar
mínir hér.
- Varstu þá byrjaður að mála?
Kannski ekki að mála, en ég hef allt-
af teiknað og skrifað. Myndirnar voru
oft skreytingar við sögurnar. Ég fór
með handrit til útgefanda þegar ég var
12 ára, en fékk þau svör að „bíðendur
ættu byr, en bráðir andróða'1.
— En þú hefur þá ekki hætt til að bíða
byrjar?
Nei, ég hef alltaf unnið jafnt og þétt,
aldrei orðið neitt verulegt hlé hjá mér.
Það má líkja þessu við bíómynd, ef í
hvern glugga filmunnar er sett málverk
eða teikning. Það er alltaf um framhald
að ræða þó svo að það séu hægir og
hraðir kaflar í myndinni.
— Myndlistarskólinn hefur þá auðveld-
lega fallið inn í þá mynd?
Já, það má segja það. Margir töluðu
þó um prestinn, og ég veit ekki hvort ég
var svo fráhverfur því, þ.e.a.s. ef hug-
urinn hefði ekki þróast svona eins og
hann gerði. Ég held að ættingjum hafi
fundist ég eitthvað prestslegur, mest
vegna tilsvara sem ég hafði gefið í
æsku.
— Ertu trúarlegur í list þinni?
Já, ég tel það.
— Trúarlegur í hefðbundinni merkingu?
Ég veit það ekki, en huglægt séð þá
held ég það. Ég held að listin eigi sitt
fegurðarríki, framtíðarríki. Ég vil að
myndirnar mínar skili sömu áhrifum og
maður gæti ímyndað sér að altaristöflur
ættu að gera. Einhvers konar yfirhafn-
ingu.
— Og þú gœtir hitgsað þér að gera
altaristöflu?
Já, ég væri spenntur fyrir því, þó ég
viti ekki hvort kirkjan væri það að sama
skapi. Annars finnst mér hún starfa af
of miklum vana og það sem ég sækist
eftir er huglægt séð líkara sértrúar-
söfnuðum.
— Eru myndlistarmenn þá einhvers kon-
ar sértrúarsöfnuður?
Já, það má segja það. Starfinu fylgir
nokkur einangrun og hefur alltaf gert,
en ég umgengst ekki einungis lista-
menn, reyndar á ég mjög fáa en góða
kunningja úr hópi listamanna. Ég hef
t.d. talsvert samband við fólkið í Dala-
sýslu. Það má eiginlega segja að ég sé
hreinræktaður ungmennafélagssinni,
og ef ég ætti mér einhverja ósk, þá vildi
ég að það gengi einhver sambærileg
bylgja yfir ísland og gamla ungmenna-
félagsbylgjan. Ljótasti löstur fólks
finnst mér vera tillitsleysi og frekja.
— En hvað segja Dalamenn þá um verk-
in þtn?
Það er sterk samkennd með Dala-
mönnum, svo ég býst við að þeir verji
mig ef í harðbakkann slær. En ef ég tala
í alvöru, þá hugsa ég að þeir séu ekkert
yfirmáta hrifnir af öllu þvf sem ég geri.
En t.d. málaði ég rollu í hitteðfyrra á
Hafursstöðum, sem Inna á Breiða
fannst svo falleg að ég gaf honum hana.
Fólkið þar, á Breiðabólsstað, finnst
mér reyndar eitt besta dæmið um gott
fólk, sem ég veit um.
— Þú sagðir mér einhvern tíma á gömlu
Borginni að þú hefðir mœtt andstöðu
meðal kolleganna meðfyrstu sýningarn-
ar þínar?
Þú gerir nú kannski dálítið stórt úr
6