Teningur - 02.12.1985, Blaðsíða 19

Gyrðir Elíasson
Úr bakvið maríuglerið
ÞRIÐJI HEIMURINN
í leingstu lög dyljast mér litir skyggnunnar
hamra undir járnbárum þaksins á ritvél slit-
rótt skeyti ekki um úða sem leggur net sín í
lausu lofti merki eingin utan að komandi
hljóð á blaðinu hlaðast upp sundurleit orð
reyni gegnumbrot en einsog hendi sé veifað
lokast allar glufur
opnast jafnskyndilega og á fótunum hef ég
hollenska tréskó og mig ber hratt yfir
kem á skógarstíg lagðan rauðamöl og fyrir
endanum er ekki
neitt
/(víðsfjarri
á þessu eða næsta andartaki er tvífætlíngur
staddur öfugu megin við byssuhlaup og hlut-
ur úr þúngmálmi þurrkar út skörðótta sól)/
MIÐNÆTURFLUG
Fyrir J.H.
undir fínpússuðum fleti veggjarins liggja
ótal pípur í óútreiknanlegum hlykkjum
suða um nætur lralda fyrir honunr vöku
hann samsamast myrkrinu hlustar þenur
eyrun eins og leðurblaka finnur hljóðhimm
bifast húðhimnur myndast sprettir fíngrum
að óþægilegri minníngu sem skýst fram úr
skúmaskoti sér að vængirnir eru orðnir
staðreynd
ekkert fær lengur haldið honum við jörð-
ina lrann smýgur út um opnanlega fagið
dregur arnsúg í flugnum ofar súpermann-
lausri borginni nóttin dökkrauð og ó-
endanleg bergmálstækin tryggja
árekstraleysi
SKURÐPÚNKTAR
héðan af verður henni ekki bjargað
sagði hann við sjálfan sig þegar
hann kom út á veröndina og sá að
sólinni var að blæða út. af búngu
hafsins sem bar í eyjarnar sá hann
einnig að fyrr eða síðar yrði hann
að kannast við hnattlögun jarðar.
hann dró upp lítinn vasahníf nreð
skefti lögðu hvítum skelplötum og
tók að skafa undan nöglunum með
ofurhægum hreyfíngum sem minntu á
frásagnir af fornum helgiathöfnum
ínka. síðan leit hann aftur upp.
brosti kalt og brá hnífnum eld-
snöggt á hálsæðina.