Félagsbréf - 01.01.1956, Blaðsíða 5

I
Betra er berfœttum
en bókarlausum að vera
Þetta máltæki hafa íslendingar oft tekið sér í munn. Gildi þess
að hafa aðgang að bókmn er þar sett ofar lífsþægindum, — jafn-
vel talið meira vert en að hafa á fæturna.
Allt er hægt að færa í öfgar, en íslendingar geta af reynslu
talað í þessum efnum.
Mörg eru þess dæmi, að bóndakonur bundu sokka og skó barna
sinna, smalanna, í böggla og sögðu þeim að vera berfættum í
hjásetunni svo lengi sem þau þyldu, til þess að spara plöggin,
en stungu samtímis bókarkorni í barm þeirra, svo að þau læsu,
lærðu og befðu um eitthvað að liugsa í einverunni yfir ánum úti
um víðavang og uppi á beiðum.
Islenzka þjóðin var öldum saman líkamlega köld og snauð, en
bélt í sér andlegu lífi og liita með því að iðka það, sem til bóka
heyrir: yrkja, rita, lesa, læra, segja frá. En þetta var ekki megin-
styrkur liennar aðeins gegn fátæktinni, beldur í öllum erfiðleik-
um. Matthías Jocbumsson segir:
Sturla kvað yfir styrjar-bjarli,
Snorri sjálfur á feigðar-þorra;
ljóð frá auði lyfti Lofti,
Lilja spratt í villi-Kyljuin.
Arason mót exi sneri
andans sterka vígabrandi,
Hallgrímur kvað í heljarnauðum
heilaga glóð í freðnar þjóðir.