Félagsbréf - 01.01.1956, Blaðsíða 8

6
FÉLAGSBRÉF
ömmu minnar gömlu, sem var búin að kenna mér ótal vísur úr
fornöld áður en ég lærði að lesa“.
Ennfremur sagði hann þá:
„Það er skáldi mikið hamingjulán að vera borinn og barn-
fæddur í landi þar sem þjóðin liefur verið gagnsýrð af anda
skáldskapar um aldaraðir og ræður fyrir miklum bókmennta-
auði frá fornu fari“.
Allri íslenzku þjóðinni hefur verið það mikið hamingjulán,
að hún hefur átt bókmenntaauð, Sá auður liefur verið miklu dýr-
mætari en ella, af því að hann liefur verið almenningseign. Út-
hlutun lians til barnanna var löngum hafin áður en þau lærðu
sjálf að lesa. Um það sáu ömmurnar og aðrir þeirra líkar.
Tímarnir eru breyttir og nýir liættir sækja fast á með miklar
skemmtanir, ómenningarbækur og blöð af sama toga. Að þessu
leyti er sem við séum í umsetinni borg. Þá er ráð að grípa til þess
bezta, er við eigum, eins og unga stúlkan í Leningrad gerði.
Þjóðin verður að gera sér grein fyrir því, hvað hún á dýrmæt-
ast í fari sínu, leggja alúð við að vernda það, og efla með því
áfram lífsmátt sinn og hamingjulán. Hún má ekki kasta arfi sín-
um fyrir borð: bókmenntaauðnum og bókmenntaáhuganum, sem
um aldaraðir liafa verið liennar sigurvopn. Ef liún gerði það,
yrði hún í raun og veru snauðari en meðan börn hennar gengu
berfætt, — og borg liennar yrði auðunnin.
Almenna bókafélagið er stofnað til þess að lijálpa íslending-
um til að gæta arfsins og ávaxta liann.
Önnur félög, sem keppa að liinu sama, geta að sjálfsögðu einn-
ig haft eftir sem áður fullkomin verkefni hjá okkar bókelsku
þjóð.
Þátttakan í Almenna bókafélaginu er svo mikil, að lnin sannar
greinilega tilverurétt þess. Félagar í því eru nú þegar orðnir um
sex þúsundir.