Félagsbréf - 01.01.1956, Blaðsíða 11

FÉLAGSBRÉF
9
staðfest beinlínis og óbeinlínis bölsýnustu grunsemdir um stjórnarfar
í ríkjuin kommúnismans.
Uppliaf þessara tíðinda var það, að austur í Kreml í liópi fárra út-
valdra var loksins tjáð uppliátt sú vitneskja þeirra, er gerst máttu vita,
að dáður og dásamaður fyrirliði og yfirbjóðandi liinna kommúnísku
ríkja, Jósep Stalin, hefði um lengstan aldur stjórnarferils síns verið
dæmafár fantur og morðingi og sterkustu þættirnir í skapgerð lians
samtvinnaðir af tveimur togum, ofurmennskuórum og ofsóknaræði.
Kreml var um daga hans lönguin heimkynni ógna og skelfinga, þar sem
enginn var óhultur fyrir neinum og liver mátti vænta síns aldurtila
hverja andrá vegna misþóknunar einvaldans. Krústjoff kvað liafa tár-
ast, þegar hann lýsti því, hvernig liandgengnustu gæðingar Stalins, svo
sem hann sjálfur og aðrir liæstvirtir, liefðu lifað í stöðugri angist, þar
sem þeir vissu, að ekki aðeins þeir, lieldur og skyldulið þeirra, voru
að heita með snöruna um hálsinn og enginn gat vitað livenær, né af
hvaða tilefni stálgoðið kynni að kippa í og herða að. Var svo rammt
að þessu kveðið, að því er Krústjoff hermdi, að aldrei máttu þeir ugg-
lausir vera um það, er þeir héldu heim að loknu dagsverki sínu í
Kreml, að f jölskyldur þeirra væru heilar á liúfi heima og ekki komnar
í tukthús, í útlegð eða lireinlega yfir um, að boði Stalins.
Þessi sannleikur um Stalin var látinn síast út með mestu liægð, en
síðan rak ein uppljóstunin aðra, eins og kunnugt er, og skal ég ekki
fara mörgum orðum um þá sögu, skal aðeins láta nægja að vitna í það
íslenzkt dagblað, sem ólíklegast er til þess að halla á aðila í þessu máli,
en það er Þjóðviljinn. Þar segir í forustugrein 7. apríl s. 1.:
„Ráðamenn í Sovétríkjunum og nokkrum alþýðuríkjanna liafa lýst
yfir að þar í löndum liafi um skeið viðgengizt mjög alvarlegt ástand
í réttarfarsmálum. Saklausir menn hafi verið teknir liöndum, þeir
hafi verið ákærðir gegn betri vitund með upplognum sakargiftum og
fölsuðum gögnum, sumir þeirra hafi á einlivern óskiljanlegan hátt
verið knúnir til að játa á sig afbrot sem þeir liöfðu aldrei framið. Sum-
ir þessir menn voru teknir af lífi, aðrir settir í fangelsi.
Ráðamenn í þessum löndum játa þannig, að þar hafi verið framin
hin herfilegustu glæpaverk, sem liljóta að vekja viðbjóð og reiði heið-
arlegs fólks um heim allan“.
Þetta segir Þjóðviljinn og er orðalagi injög í lióf stillt, en þó er út
frá þessum vitnisburði einum óhætt að fullyrða, að hér blasir við einn
sá kapituli í síðari alda.sögu livítra manna, sem þar skyldi sízt.