Tímarit Máls og menningar - 01.12.1948, Síða 77

FAÐIR VOR
155
neðan við hann tók við endalaust, ísilagt hafið. Hún vissi, að það
var þar, þó að hún sæi það ekki. í þögn og friði kvöldsins skynjaði
hún nálægð þess. Hún nam staðar og horfði á drenginn, sem nú
var sofnaður í faðmi hennar. Sælubros lék um varir hans.
Fram undan lá gatan, bein og breið. Það stirndi á malbikið í
stjörnuskininu. Móðirin fór að virða fyrir sér trén fram með veg-
inum. Hún þekkti þau undur vel. Þarna voru tré með löngum og
mjóum hýðisaldinum, sem héngu niður, svo að neðri endi þeirra
nam við jörðu. Þarna voru líka akasíur, hlyntré, lífviður og
vínviðarrunnar. Hrímhvíta trjátoppana bar við himin. Þeir voru
tilsýndar eins og litlu, hvítu skýhnoðrarnir, sem líða um loftið á
hlýjum vordegi.
Móðirin andvarpaði og gekk í hægðum sínum fram með enda-
lausum röðum af auðum bekkjum, er stóðu í útjaðri Zevtsjenko-
garðsins og ætlaðir voru gestum þeim, er heimsóttu garðinn að
sumarlagi. Skyndilega nam móðirin staðar. A bekk einum skammt
frá henni sat svartklæddur maður. Höfuð hans lá á bakbrún bekkj-
arins og hann bærði ekki á sér. Móðirin gekk nær, og hjarta henn-
ar tók að slá örar. Maðurinn var hrímugur frá hvirfli til ilja, augun
voru hálfopin og tennurnar samanbitnar. Hann hafði sýnilega setzt
þarna niður til að hvíla sig og frosið í hel. Það var svo friðsælt og
rólegt á þessum stað, að móðirin gleymdi öllum kvíða sínum og
áhyggjum. Undursamleg ró færðist yfir sálu hénnar. Hún fann nú,
að hún var svo dauðans þreytt.
I birtingu morguninn eftir óku vöruflutningabílar um borgina
til þess að safna saman líkum þeirra, er orðið höfðu úti um nótt-
ina. Einn flutningabíllinn ók hægt eftir breiðu, malbikuðu götunni
hjá Zevtsjenkogarðinum. Hann nam fyrst staðar hjá bekk þeim, er
gamli maðurinn sat á, gamli maðurinn svartklæddi, sem móðirin
hafði séð kvöldin áður. Aftur nam bíllinn staðar — hjá bekknum,
sem mæðginin sátu á. Móðirin hélt í hönd sonar síns og þau sátu
hlið við hlið. Þau voru nálega eins klædd, í sæmilega góðum apa-
skinnsfeldum, rauðleitum loðstígvélum og með marglita ullarbelg-
vettlinga á höndunum. Það var engu líkara en þau svæfu vært. Þau
voru föl ásýndum, og andlit þeirra voru alþakin hrími. Hermenn-
irnir lyftu upp stokkfreðnum líkama móðurinnar og fleygðu honum