Tímarit Máls og menningar - 01.09.1984, Blaðsíða 42
Tímarit Máls og menningar
Bob hló kaldhæðnislega í fyrsta skipti í langan tíma. Svo varð
svipurinn hörkulegri og hann kreppti hnefana. Fór aftur inn í eldhús,
náði í stól sem hann steig upp á og opnaði efri skápinn. Tyllti sér á tá
og teygði sig í gamlan skókassa í efstu hillunni. Moran fór með
skókassann inn í herbergi og tók lokið varlega ofan af. Hann tók upp
keðjuna með númeraplötunum. Velti henni í lófunum en losaði svo
festinguna og smeygði keðjunni um hálsinn. Fór fram á gang og
horfði lengi á sig í speglinum.
— Jæja, sagði hann við sjálfan sig. Gekk inn í svefnherbergið og
kippti neðstu skúffunni úr kommóðunni og lagði hana einnig á
dívaninn. Moran tók samanbrotinn klút upp úr skúffunni og breiddi
úr honum á gólfinu. Innan í klútnum var skammbyssa. Astra 357
Magnum. Hún var grá og þung og það gljáði á velpússað hlaupið.
Hún var hlaðin.
Moran horfði lengi á byssuna og nagaði efrivörina. Gerði tilraun
til að stinga henni undir buxnastrenginn og gafst upp á því fljótlega.
Síðan klæddi hann sig í blauta jakkann utan yfir hinn, stakk
byssunni í vasann og slökkti ljósin. í myrkrinu hikaði hann við
hurðina en opnaði svo með átaki og læsti á eftir sér.
Hann hljóp niður hæðirnar fimm ofaná jafnsléttu.
VI
Rauðhærði maðurinn var kominn í hjólastólinn þegar Moran birtist.
Hann var lafmóður en brosti blítt.
— Bill, sagði hann og andaði ótt og títt. — Bill, ég er kominn.
Rauðhærði risinn leit á hann dapurlega og hreyfði sig ekki.
— Bill, við þurfum að tala saman, sagði Moran og leit í kringum
sig. — Við getum ekki verið hér. Það hlýtur að vera hægt . . . Bob
þagnaði og skrapp frá. Þegar hann kom aftur sagði hann:
— Eg held ég viti . . . Og svo ýtti hann hjólastólnum fram á
ganginn, opnaði klósettið og tosaði Bill innfyrir.
— Það kemur örugglega enginn hingað, sagði Moran.
Þetta var dæmigert sjúkrahússalerni, hvítar flísar á veggjum og
gólfi. Þrír vaskar og lykt af sótthreinsunarlegi.
Moran settist á stól fyrir framan Bill.
— Bill, við höfum alltaf verið réttlátir. Er það ekki? Við vorum
392