Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Blaðsíða 93

Ariane
Christine gengur nokkur skrefeftir götunni, út að horninu á bílastæð-
inu. Hún skýlir sér upp við vegginn, í skugga. Hún skelfur í næturkuld-
anum eftir ilmandi hitann á Milk Barnum. Fyrir framan hana er grár
himinninn orðinn bleikur og lýsandi þeim megin sem borgin er, með
þungum bakka sem hangir ennþá yfir reykháfum brennslunnar. Ekkert
hljóð heyrist, það er að segja ekkert hljóð sem skiptir máli. Bara lágar
drunurnar frá fólksbílunum og vörubílunum þarna niður frá, á hrað-
brautarbrúnni, og hávaðinn frá fullorðnum og börnum inni í íbúðunum,
eða nefmæltar raddir sjónvarpstækjanna.
Hún vill ekki fara inn til foreldra sinna, ekki enn. Hún vill vera kyrr
þarna, hreyfingarlaus, með bakið upp að köldum veggnum, horfa á nótt-
ina, gráan og skuggsýnan himininn, háa hvíta veggina með hundruðum
upplýstra glugga. Og hreyfingarlausa bílana á stæðunum, undir ljós-
blettum götulampanna, vörubílana sem hefur verið lagt á götunni, ljós
borgarinnar sem kvikna eins og fölar stjörnur. Hún vill hlusta á kliðinn
frá fólkinu í íbúðunum, hlusta á alla í einu og finna til næturkuldans.
Hún stendur svona lengi, hreyfingarlaus upp við vegginn, allt þar til
kuldinn læsist um fætur hennar og handleggi, axlirnar, svo hún dofnar
upp. Rakadroparglitraáhvítaplastjakkanum hennar og ástígvélunum.
Þá heldur hún áfram að labba, um auðar göturnar, hringinn í kring-
um háhýsahverfið. Hún veit ekki alveg hvert hún er að fara. Fyrst út að
skólabyggingunni, svo fer hún yfir litla róluvöllinn sem er neðan undir
akbrautinni, og aftur upp í gegnum göturnar þröngu þar sem eru lítil
óhrjáleg hús í illa hirtum görðum. Hundar gelta að henni innan við
rimlagirðingar og svartir kettir hlaupa undir kyrrstæðum bílum fyrir
framan hana.
Þegar hún kemur aftur upp í hverfið þar sem háhýsin eru, líkust risum
sem standa uppréttir í miðjum bílastæðum og lóðum, þá finnur hún aft-
ur kalt og rakt ljósið frá ljósastaurunum, og hún fer að skjálfa.
Þá koma drunurnar frá mótorhjólunum á fullri ferð í átt til hennar.
Hún heyrir hvína í þeim á milli fjölbýlishúsanna, án þess að vita ná-
kvæmlega hvaðan þau koma. Hvert getur hún farið? Christine vildi að
hún gæti falið sig, því hún stendur á miðri aðalgötunni og ljósið frá
götuljósunum bregður á hana skjannabirtu. Hún hleypur að næsta fjöl-
býlishúsi og nær að þrýsta sér upp að veggnum um leið og hópur mótor-
hjólastráka fer hjá á fullri ferð eftir götunni. Þeir eru sex eða sjö, hjálm-
arnir hylja andlit þeirra, klæddir í svört vínýlföt, á Trial mótorhjólum
355