Tímarit Máls og menningar - 01.09.1987, Blaðsíða 111

Eyðilandið
Þeir þögnuðu nema fyrir andköfín og hlustuðu. Og hann hlustaði
líka, en heyrði ekkert nema sitt eigið örmagna hjarta.
„Ég heyrði mann . . . hlaupa . . . eftir veginum," sagði annar.
„Hann hefur komist undan . . . við skulum koma.“
Síðan komu fleiri ungu mannanna á vettvang, töluðu með andköfum
og formæltu manninum sem hafði komist undan.
„Freddy," sagði einn, „pabbi þinn slapp.“
En það var ekkert svar.
„Hvar er Freddy?" spurði einhver.
Annar sagði: „Þögn!“ Síðan kallaði hann háum rómi: „Freddy."
En eftir sem áður var ekkert svar.
„Við skulum koma,“ sagði hann.
Þeir komu sér af stað hægt og gætilega, en svo stansaði einn þeirra.
„Okkur er borgið," sagði hann, „hér er maðurinn."
Hann lagðist á hnén, en fór brátt að bölsótast.
„Hér eru engir peningar,“ sagði hann.
Einn þeirra kveikti á eldspýtu og í örsmáum bjarma hennar sá maður-
inn undir vörubílnum hvernig hann hörfaði afturábak.
„Þetta er Freddy," sagði einn þeirra. „Hann er dauður.“
Þá talaði sá sem fyrr hafði beðið um þögn.
„Takiði hann upp,“ sagði hann. „Látiði hann undir vörubílinn."
Maðurinn undir vörubílnum heyrði þá bisa við lík unga mannsins og
velti sér einusinni, tvisvar, til að komast innar í fylgsnið. Ungu menn-
irnir lyftu líkinu og sveifluðu því undir vörubílinn svo það kom við
hann. Síðan heyrði hann þá fjarlægjast orðalaust, hægt og hljóðlega, en
annað veifíð barst frá þeim ómur þegar þeir ráku lappirnar í eitthvert
skran.
Hann velti sér á hliðina til að þurfa ekki að koma við lík unga manns-
ins. Hann gróf andlitið í örmum sér og sagði við sjálfan sig á eigin
tungu: „Rístu upp, þjóð! Veröldin er dauð.“ Síðan reis hann sjálfuráfæt-
ur og gekk þungum skrefum burt af eyðilandinu.
Sigurður A. Magnússon íslenskaði
373