Skírnir - 01.01.1967, Blaðsíða 23

Skírnir
H. C. Andersen og Charles Dickens
21
í öðru bréfi til Miss Burdett-Coutts, skrifuðu eftir að Ander-
sen hafði búið hjá honum í mánaðartíma. Þar notar hann
sömu orð: „Við erum töluvert þjáð af Andersen . . . Ég hef
sannfærzt um, að hann getur ekki talað dönsku; og allra bezt
er, að konan sem þýðir bækur hans, segir að hann kunni það
ekki — hún sé reiðubúin að sverja það fyrir hvaða dómstóli
sem er.“
Dickens er alls ekki láandi, þótt hann segi, að þau hafi
þjáðst undir heimsókn Andersens — því að H. C. Andersen
var vissulega oft mesta plága fyrir þá, sem með honum voru.
Og nokkur smáatvik, sem gerðust meðan hann var gestur hjá
Dickens, sýna hversu tilætlunarsamur og sjálfhverfur hann
gat verið. Sonur Dickens, Sir Henry Dickens, sem var átta
ára, þegar Andersen bjó hjá fjölskyldunni, skrifaði í endur-
minningum sínum: „Fyrsta morguninn eftir komu sína . . .
sendi hann eftir elzta bróður mínum til þess að láta hann
raka sig, drengjunum til megnustu hneykslunar; og af því
leiddi svo, að ekið var með hann á hverjum morgni til rak-
arans í Rochester, svo að hann fengi nauðsynlegan rakstur.“
Hinn 29. júlí var skáldsaga Andersens „At være eller ikke
være“ gagnrýnd mjög harkalega í „The Athenæum“, og vesa-
lings Andersen var frá sér af örvæntingu — og til að gera
illt verra var Dickens ekki heima þennan dag. En daginn
eftir kom Dickens heim aftur, og Andersen lýsti því, sem
gerðist, í bréfi til Henriettu Wulff: „— Dickens kom ekki heim
fyrr en daginn eftir, ég sagði honum frá þessu, og hann tók
mig í faðminn og þrýsti kossi á kinn mér og talaði svo ástúð-
lega við mig; hann bað mig að vera þess minnugur, sem guð
hefði gefið mér, hve stór köllun mín væri — það eru hans
óbreytt orð, sem ég fer með — hann bað mig að hafa sama
sið og hann að lesa aldrei blaðadóma; „þetta er gleymt eftir
viku, en bók yðar lifir!“ Við gengum upp á Gad’s Hill, Dick-
ens sópaði til sandinum með fæti sér: „Þetta er gagnrýni!“,
sagði hann og sléttaði aftur yfir sandinn með fætinum.
„Horfið! — en það, sem guð hefur gefið yður, það stendur!“ “
Þegar Andersen var farinn frá Englandi, skrifaði Dickens
um hann til William Jerdan: „. . . í hvert skipti sem hann