Breiðfirðingur - 01.04.1997, Síða 115

HORNBJARGSVITI OG HIMINHVOLFIÐ
113
húsnæði, máttir hafa skepnur og túnblett til öflunar heys. Þú
máttir róa til fiskjar, ef það var mögulegt, og þú fékkst fría
flutninga, ef eitthvað var til að flytja. A seinni árum smáþókn-
un fyrir viðhaldsvinnu, ef hennar var þörf. Eitthvað var farið
að örla á smá peningagreiðslu, er var áætluð vegna skóla-
göngu barna. Aðstoðarmanneskja var ekki til í dæminu. Orlof
var ekki til.
Ég mun fyrsti vitavörðurinn, er hóf launabaráttu fyrir þá,
eru sáu um meira en ljósvitann einan. Arið 1966 samdi ég
greinargerð um störf þeirra, vinnutíma og væntanlegar launa-
kröfur. Sendi ég hana til vitavarða, BSRB, ráðuneytisstjóra
samgöngumála og svo vitamálastjóra. Enginn óskaði eftir við-
tali. Sendi aðra endurbætta; fékk þá aðeins svör frá þremur
vitavörðum. Sumarið 1966 skellti ég mér suður. Vitamálstjóri
gaf engan kost á viðræðum og skipaði mér að koma mér norð-
ur. Ekkert jákvætt frá BSRB.
Vitaskipið Árvakur lá við bryggju ferðbúið norður. Ég átti
því lítinn kost annan en koma mér um borð. Sem betur fór
varð veðurspáin það ljót, að Guðni skipstjóri taldi ekki fært að
leggja í hann. Fyrr um daginn hafði ég hitt Indriða G. Þor-
steinsson þá ritstjóra Tímans og skýrt honum frá í hverju ég
stæði og hversu brösulegt þetta væri. Um kvöldið kom hann
um borð í Árvakur og bað mig að koma til viðtals daginn eftir.
í þessu viðtali fullyrti ég, að laun vitavarðarins á Reykja-
nesi væri það smánarleg að fyrir þau fengi hann ekki nægjan-
legan mat fyrir sinn stóra barnahóp, en á sama tíma kastaði
ráðuneytið tveimur milljónum til byggingar fjóss og hlöðu
fyrir hreppstjórann og vitavörðinn á Garðskagavita, er aug-
sjáanlega væri í náðinni. Tíminn var varla kominn út, þegar
mér bárust ströng fyrirmæli frá ráðuneytisstjóra að koma til
viðtals. Þegar þangað kom var stjóri ekki frýnilegur og heimt-
aði að ég segði sér hver hefði sagt sér þetta. Svar mitt var
þannig, að hann gat raunar lítið sagt. Ég sagði: Það vita þetta
allir. Ég komst að því síðar, að þessi fjárveiting til Garðskaga
var utan fjárlaga og varð því að fara leynt. Og nú stóð ekki á
jákvæðum viðbrögðum.