Kennarablaðið - 01.06.1900, Blaðsíða 15

143
sem uppeldismeðali. Þetta.er ef til vill ekki með öilu ástæðu-
laust, sé öll möguleg varúð viðhöfð og hins strangasta hófs
gæ.tt. Skólablað eitt danskt tekur það fram 1 tilefni af pessu,
að oft muni það gera börnunum meira andlegt tjón en líkam-
legt gagn að taka þátt i dansi, eins og. hann nú venjulega fer
fram á dansskólum og barnadansleikum í Danmörku.
Um dansinn sem skemtun segir héraðslæknh' Petersen
rneðal annars:
Að vísu er mögulegt að koma samkvæmisdansinum þannig
fyrir, að hann geti orðið saklaus og hættulaus skemtun fyrir
börn og unglinga. En einnig má nota hann þannig, að hann
verði þeim til ómetanlegs tjóns.
Yngri börn en 9— 10 ára ætt.u alls ekki að fá leyfi til að
sækja dansskemtanir, meðal annars vegna þess að þær standa
oftast aJt of lengi yfir. Börn hafa bezt af að komast tíman-
lega í rúmið að kvöldinu. Datisskenitanir eiga bezt við þrosk-
aða unglinga og, vel að merkja, hrausta unglinga.
í?ótt þetta sé ritað af dönskum manni og fyrir Dani, sem
dansa yfirleitt raerai en vér íslendingar, þá er þó eigi ómögu-
legt, að einn eða annar „mörlandinn" kynni að hafa gott af
að íhuga það. Dansinn er auðsjáanlega að færast í vöxt hér
á landi, einkum í kaupstöðum og sjóþorpum. Og það er
ískyggilegt, ekbi einungis vegna þess, að hann get.ur verið og
er oft til muna skaðlegur, bæði fyrir óþroskuð börn og veik-
bygða unglinga, heldur og af því að hætt er við, að hann út-
rými með tímanum öllum öðrum skemtunum, sem su.mar
hverjar eru miklu þjóðlegri, og því ilt að missa þær, t. d.
gJímurnar. Það lítur að minsta kosti út fyrir, að margt af
„unga fólkinu" finni nú orðið ekki „púður“ í neinu nema
dansinum.
Myndir í sJcólunum. Kenslumálaráðgjafinn á FrakkJandi
sendi í fyrra alþýðuskólunum þar allmikið af myndum að gjöf,
og lét þessa orðsendingu fylgja:
Skólinn á ekki að eins áð vera með sem allra haganleg-
ustu fyrirkomulagi, heldur og þannig, að hann glæði fegurðar-
tilfinninguna og veki gleði í huga barnsins. Iiann á ekki að
vera áfangastaður, þar sem börnin njóti kenslu við og við á
aldurstímabilinu frá 6—13 ára. Hann á að vera heimili, eins
konar foreldrahús, sem menn gjarnan halli sér að, ogþarsem
menn með jafnöldrum sínurn leit.i til kennarans eins og ráð-
gjafa og vinar, er getur veitt þá aðstoð, sem menn þurfa á að
halda siðar í lífinu. Þess vegna óska ég, að kenslustofurnar
séu viðkunnanlegar og að þær séu skreyttar með myndum.