Kennarablaðið - 01.06.1900, Blaðsíða 11

139
heldur einkum vegna greindari þarnanna* vegna þess, a.ð tím-
inn verður þeim ónýtur eða þvi sem næst.
En kennarinn verður eigi að siður að venja sig á að
taka öllu þessu með stillingu og þolinmæði. Só eitthvert barn-
anna seint að hugsa, verður hann að muna eftir þvi, að það
er gott að vera fljótur að hugsa, en aðalatriðið er þó að geta
hugsað. ,
Hþolinmæðin gerir börnin óróleg; en til þess að geta
hugsað, verða þau að vera róleg.
Þegar óþolinmæðin kemur að kennarnum, verður hann að
muna eftir því og endurtaka það með sjálfum sér, að skólinn
er fyrir lífið, og að í daglega lífinu er mest undir ,-því komið,
að geta hugsað, en minna í það varið, hvort maðurinn er seinn
eða fljótur að því. Þeir, sem hugsa alt rækilega, en eru oft
ekki mjög fljótir að því — það eru mennirnir, sem bezt kom-
ast áfram í lífinu.
Það er lífið, daglega lífið, sem kennarinn stöðugt verður
að hafa fyrir augum.
Börnin eiga oftast erfitt með að fást við hugmyndir. En
ef kennarinn tekur dæmin úr daglega líflnu, sem barnið þekkir,
og meðhöndlar þau skynsamlega og með stillingu til að skýra
með þeim hugmyndirnar, þá er hægt að fá börnin, jafnvel
þau, sem allra-skilningsminst eru, til að fylgja með. Þá geng-
ur alt eins og af sjálfu sór.
Þolinmæðin er ein af aðaldygðum sveitamannsins og sjó-
mannsins; en hun er þó fyrst og fremst aðaldygð kennarans.
-------í«x>C>----
Jfréífir fró sííólunum.
Kennaraskólinn í Flensborg. Síðast liðið skólaár voru á
honum þrír nemendur, og fengu þeir þessar einkunnir við burt-
fararprófið, sem haldið var 15. nraí:
1. Jón Hróbjartsson: . . . . í bóklegu dável -)-;
í verkiegu dável