Morgunblaðið - 01.03.1974, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 1. MARZ 1974
31
Þórunn Guðbrands-
dóttir - Minningarorð
svo mörg sameiginleg áhugamál.
Ég man marga ferðina á Langa-
sand og þar voru þær vinkonurn-
ar ekki bara í sólbaði, 'nei, þær
syntu í sjónum, en ég þorði oftast
ekki að fylgja þeim eftir, en dáð-
ist að þessum lífsglöðu miðaldra
konum, er gátu svo innilega notið
sólardaganna á Langadandi.
Ekki get ég lokið þessum
minningarorðum án þess að minn-
ast á systurnar Petreu kaupkonu
og Ingunni, konu Haralds
Böðvarssonar, en þau eru öll
látin. Báðar voru þessar systur
mér sérstaklega góðar og mörg
sporin átti ég í Haraldarhús og
litla húsið hennar Petreu og oft
sátum við Petrea saman á strönd-
inni og horfðum á vinkonurnar
synda.
Að lokum sendi ég og fjölskylda
mín innilegustu samúðarkveðjur
í Haraldarhús, en þar býr nú
Sturlaugur systursonur Möttu
ásamt konu sinni, Rannveigu, og
börnum þeirra. Eftir að Matta
fluttist suður varð Haraldarhús
henni sem annað heimili ogmikið
dáði hún elskulega systurdóttur
sína, Helgu, en hún lézt langt
fyrir aldur fram.
Atvikin haga þvi þannig, að ég
get ekki fylgt Möttu til grafar, en
á þessum brottfarardegi mun ég
úr fjarlægð minnast hennar sem
einnar allra beztu konu, er ég hef
hitt á lifsleiðinni.
Blessuð sé minning þriggja
systra, dætra hreppstjóra-
hjónanna frá Mörk.
Sigga.
Laugardaginn 9. febrúar var
jarðsungin frá Svinavatnskirkju
Guðbjörg Sveinsína Agústsdóttir,
húsfreyja að Syðri-Löngumýri,
A-Hún.
Guðbjörg var fædd að Rútsstöð-
um í Svínadal, 21 ágúst, 1923.
Hún lézt 2. febrúar að Héraðshæl-
inu Blönduósi, rösklega fimmtug
að aldri. Foreldrar hennar voru
þau Ágúst Björnsson ogBorghild-
ur Oddsdóttir þá í húsmennsku að
Rútsstöðum. Þau eignuðust tvær
dætur saman, þær Guðbjörgu og
Guðmundu sem nú er gift á
Suðurnesjum. Tvö hálfsystkini
átti Guðbjörg frá fyrra hjóna-
bandi móður sinnar, Þóru, sem
býr á Blönduósi, og Tyrfing sem
er látinn! Ágúst og Borghildur
slitu fljótt samvistir og var Guð-
björg með föður sínum, en Borg-
hildur fór til Reykjavíkur og hef-
ur átt þar heima síðan. Hún
dveiur nú á Elliheimilinu Grund.
Dóttir hennar, Bubba, eins og við
kölluðum hana, hafði oft boðið
móður sinni að dveljast hjá sér
fyrir nor norðan, en gamla konan
kunni betur við sig syðra.
Ágúst vann á ýmsum bæjum 1
Svínavatnshreppi, meðan hann ól
dóttur sina upp. Það má einsdæmi
teljast, því að ekki var félag ein-
stæðra foreldra eða önnur hjálp
einstæðum feðrum til handa og
mætti margur af honum læra.
Ágúst var vinnusamur og hugljúf-
ur öllum, sem honum kynntust.
Honum hefur eflaust þótt mjög
vænt um dóttur sína, og hann
naut þess líka síðar, er hún hóf
sjálf búskap, þvi að þá fluttist
hann til hennar og bjó hjá henni
til dauðadags. Hann lézt á Löngu-
mýri árið 1965.
Guðbjörg mun hafa notið þeirr-
ar barnafræðslu, sem tíðkaðist i
sveit á þeim tíma. Síðar, eða
1943—1944, fer hún á Kvenna-
skólann á Blönduósi, og mun það
hafa orðið henni gott veganesti
sem húsfreyju í sveit, en hún var
fyrirmyndar búkona og gestrisin í
fyllsta máta.
Guðbjörg giftist eftirlifandi
manni sínum Halldóri Eyþórssyni
1945. Foreldrar hans eru Pálína
Jónsdóttir, ættuð frá Hnífsdal, og
Eyþór Guðmundsson úr Svína-
vatnshreppi. Halldór og Guðbjörg
voru að Guðlaugsstöðum 1 ár og
hófu búskap að Auðkúlu, en
keyptu Syðri-Löngumýri árið
1947 og hafa búið þar siðan.
Tengdaforeldrar Guðbjargar,
F. 24.2. 1885
D. 19.2. 1974.
I gær var til moldar borin
Þórunn Guðbrandsdóttir, Kleifar-
vegi 15. Þórunn er fædd i Hraun-
bóli i Hörgslandshreppi, V-Skafta
fellssýslu. Foreldrar hennar voru
hjónin Guðlaug Pálsdóttir ljós-
móðir og Guðbrandur Jónsson, og
voru þau bæði Skaftfellingar í
ættir fram. Börn þeirra Guðlaug-
ar og Guðbrands voru sex og eru
þrjú þeirra enn á lifi, Ragnhildur,
sem er elzt.GuðlaugHelga, búsett
í Noregi, og Guðbrandur. Látin
eru Þorfinnur, Páll og Þórunn,
sem nú er kvödd. Um
þrítugsaldur fluttist Þórunn al-
farin til Reykjavíkur og hóf hér
störf sem verkakona og stundaði
þau i nærfellt fimmtiu ár, lengst
við þvotta og hreingerningar á
skrifstofum. Siðustu ár ævinnar
starfaði hún hjá Sláturfélagi
Suðurlands, eða meðan starfs-
kraftar entust, en þá var hún
komin yfir áttrætt. Tóta, eins og
hún vildi láta kalla sig, er búin að
vera vinur fjölskyldu minnar í
sextíu ár. Fyrst var hún hjá
foreldrum föður míns og síðar hjá
honum og móður minni, er þau
hófu búskap. Þá tók hún miklu
ástfóstri við þeirra fyrsta barn,
Pálína og Eyþór, hafa alla
búskapartíð Halldórs og Guð-
bjargar átt heima á Syðri-Löngu
mýri þar til í haust, að þau fóru á
héraðshælið sakir erfiðleikanna
heima fyrir, lasleika og hárrar
elli.
Þeim Halldóri og Guðbjörgu
varð ekki barna auðið, en 1959
tóku þau kjörbarn, dóttur, er
Birgitta Hrönn heitir, en hún er
nú tæpra fimmtán ára, í skóla.
Þorsteinn Hallgrímur Gunnars-
son, sem undanfarið hefur verið
ráðunautur í sýslunni, kom til
þeirra 8 ára gamall og dvaldi þar,
þegar hann ekki var I skóla.
Einnig voru systurdætur
Halldórs, Eygló og Ingibjörg, í
fjölda sumur hjá þeim svo og
fleiri börn.
Það var mikill gestagangur á
Syðri-Löngumýri árið um kring,
en þó mest á sumrin, en enginn
fór þaðan án góðs viðurgemings.
Guðbjörg var i Kvenfélagi Svína-
vatnshrepps og starfaði þar dyggi-
lega.
Þess má vel geta, að þegar
Halldór og Guðbjörg byggðu
Löngumýri fyrst, var þar torfbær.
Hann stóð ofarlega i túninu. Eg
hafði ekki tækifæri til að koma
þangað á þeim árum, en bænum
var lýst fyrir mér og ég veit, að
það hafa oft verið erfiðir dagar á
vetrum hjá husfreyjunni, þegar
Nokkur kveðju- og þakklætis-
orð til minnar góðu vinkonu, sem
nú er horfin sjónum okkar.
Kunningsskapur okkar hófst
fyrir 36 árum, er hún var lögð inn
á sjúkrahús hér i borginni, en þar
var ég þá starfandi. Hún gekk þar
undir mikinn holskurð á þeirra
tíma mælikvarða.
Allir dáðust að því, hversu góð-
ur sjúklingur Sigurrós var og hve
þakklát hún var fyrir það, sem
fyrir hana var gert. Ekki var hún
neinn einstæðingur, heldur um-
vafin hlýju eiginmanns og barna,
sem hjá henni dvöldu eins oft og
við varð komið. Hún lagði inn hjá
þeim, sem henni kynntust, þann
fjársjóð, sem ekkert fær eytt.
’sem er Ölöf Steingrímsdóttir, en
hún giftist Sigurjóni Sveinssyni,
byggingarfulltrúa, og hjá þeim
hjónum bjó svo Tóta siðustu ár
ævinnar. Þar er margs að minnast
þegar Tóta er kvödd, því hún var
mjög sérstæð kona og átti þá hug-
sjón stærsta að gleðja aðra og
þjóna öðrum. Þá munu margir
minnast gjafanna hennar og
veitinganna, sem hún bar gestum
af svo miklu örlæti og smekkvísi.
Tóta hafði líka sérstakan hæfi-
leika til að umgangast fólk. Hin
hæga og látlausa framkoma henn-
ar við aðra aflaði henni trausts
fólks. Ég vil gera þessi orð skálds-
ins að mínum, er það segir:
Hún átti svo margt,
sem óskum vjer
að inpst væri í hjartans leynum,
því vinina fáa hún valdi sjer,
en vaktiyfir hverjum einum.
Þann sigur hún vann
að hvíla hjer
og hafa ekki brugðist neinum.
Þ.E.
Fyrir tveimur árum kenndi
Tóta þess sjúkdóms, sem að
síðustu hafði yfirhöndina. Hún
andaðist í hjúkrunardeild Elli-
heimilisins Grundar eftir stutta
allt fraus í eldhúsi og víðar. En
ungu hjónunum auðnaðist að
byggja upp myndarhús með
þeirra tíma þægindum og sagði
Guðbjörg mér, að það hefðu verið
mikil umskipti.
Mér er ekki létt um að rekja
æviferil Guðbjargar mikið, en að
endingu vil ég biðja blessunar
eiginmanni og dóttur, móðurinni
og tengdaforeldrum hennar, einn-
ig öðrum skyldmennum og vinum.
Við vonumst öll eftir fegurð
heimsins, þegar við héðan hverf-
um, laus við veraldar stríð. Eins
og skáldið orti vildi ég segja:
í hendi Guðs er hver ein tíð
1 hendiGuðs er allt vort stríð
hið minnsta happ,
hið mesta fár,
hið mikla djúp, hið litla tár.
(MJ).
Guð blessi þig.
Aðalheiður Magnúsdöttir.
Tryggð hennar við mig og mína
var alveg sérstök. Dóttur minni
var hún sem væri hún hennar
eigin döttir. Fyrir nokkru rifjaði
Sigurrós upp þær minningar, er
voru frá þeim árum, er við bjugg-
um svo nálægt hvor annari, að
dóttir mfn hljóp iðulega til henn-
ar og Sigurrós kom til okkar í
kvöldkaffið. — En síðar breyttist
þetta og lengra varð á milli okkar,
en alltaf var tryggð hennar og
vinátta söm, þrátt fyrir vanlíðan
og þrautir. Til mín mælti hún
ætið hughreystingarorðum, er á
móti blés, orðum, sem ávallt urðu
mér og öðrum til góðs. Sigurrósar
minnumst við með söknuði og
megi Guð geyma hana í faðmi
sínum.
legu, þar sem hún naut góðrar
hjúkrunar og sérstakrar um-
hyggju heimilislæknis síns, Karls
Sig. Jónassonar, og vil ég fyrir
hennar hönd og aðstandenda
hennar færa honum sérstakar
þakkir. Eftirlifandi systkinum
Tótu votta ég mína dýpstu samúð,
svo ogöllum ættingjum hennar og
vinum, sem reyndust henni bezt,
þegar mest á reyndi. Tóta sýndi
trú sina i verkunum og á því von
góðrar heimkomu. Guð blessi
minningu hennar.
Ragnhildur Steingrímsdóttir.
í gær var til moldar borin ein af
hetjum hversdagsins. Hennar
afreksverk létu lítið yfir sér, enda
voru þetta ,,þau afreksverk, sem
sífellt þarf að endurtaka og aldrei
leiða til neins sigurs" (Sig.
Nord.).
Á 90 ára ævi féll henni aldrei
verk úr hendi, en hennar langa
dagsverk skilur ekki eftir nein
glæsileg minnismerki, sem borið
gætu dugnaði hennar og fyrir-
hyggjusemi vitni um ókomna tíð.
„En guð veit af þeim, þau geta
ekki týnzt“ (Sig. Nord.).
Drottinn gefðu dánum ró
og hinum líkn, sem lifa.
Torfhildur Jóhannesdóttir var
fædd 9. okt. 1899, og var því tæp-
lega 75 ára, er hún andaðist.
Torfhildi eða Hiddu, sem við
oftast kölluðum hana, kynntist ég
haustið 1930. Þá hélt ég til hjá frú
Helgu M. Níelsdóttur, ljósmóður
að Njálsgötu 1.
Hidda var þá þjónustutstúlka
þar. Árið eftir fékk ég leigða ibúð
hjá Filippusi Guðm. og Kristínu
systir Hiddu, að Þórsg. 19 og réðst
hún þá ráðskona tilmfn. Hún var
mjög heimakær og hæglát og þar
sem við vorum aðeins tvær I heim-
ili, tókum við um vorið 2 unga-
börn. Steinþór, sem þá var 5 mán.
og önnu, sem aðeins var mánaðar
gömul, en hún er systurdóttir
Hiddu. Seinna, eða 1937, tókum
Ættingjum Sigurrósar votta ég
innilega samúð mína.
Vinkona.
Vinnan var hennar köllun,
hennar gleði að gleðja aðra, og
hún gladdi með gjöfum, ávöxtum
vinnu sinnar.
Hún tók sér það hlutverk í
lifinu að styðja og gleðja, jafnt
unga sem aldna. Ég minnist þess
sem barn, að hápunktur jólanna
var að opna pakkann frá Tótu, og
alltaf var víst, að afmælisgjöfin
f rá henni kæmi í góðar þarfir.
Ekki breytti það neinu þótt dýr-
tið ykist, fjölskyldur stækkuðu
eða nýjar kynslóðir birtust. Gjafir
Tótu komu sem fyrr, þeim
fjölgaði með fólkinu og stækkuðu
með dýrtiðinni. Slík var hennar
umhyggja.
Ekki minnist ég þess nokkru
sinni að hafa orðið þess vör eða
heyrt, að Tóta ætti erfitt eða yrði
fyrir mótlæti, nema ef vera kynni,
þegar hún missti atvinnuna á
árunum fyrir elli sakir, en þvi tók
hún með mikilli hugprýði. Svo
hetjulega og hljóð bar hún byrði
sína, að við urðum þess aldrei vör
og má þá ótrúlegt vera, að and-
streymi lifsins hafi sniðgengið
Tótu umfram annað fólk eða að
hennar byrði hafi léttari verið en
lífsbyrðar yfirleitt.
Hún gæti því hugsanlega sagt
að leiðarlokum eins og gamla
konan í Gljúfrum: „Þegar ég lit
yfir mína umliðnu ævi — þá
finnst mér það hafi allt verið einn
langur sólskinsmorgunn“.
(Heimslj. H.K.L.).
Með því að kynnast konu sem
Tótu, sjá dugnað hennar, elju og
hreysti, kynnast fórnfýsi hennar,
fyrirhyggju og trú hennar á lífið,
þá fæst ef til vill smá innsýn i
hvernig það gat gerzt, að land vort
hélt byggð til vorra tíma.
Ég þakka fyrir hönd okkar
frændsystkinanna og barna okk-
ar, fyrir að hafa fengið að kynnast
þér, því margt gátum við af þér
lært.og fyrir allaþágleði, sem þú
veittir okkur af mikilli rausn. I
þeirri trú „að góðum manni geti
ekkert grandað, hvorki lífs né
liðnum" (Sókrates) kveðjum við
þig góða Tóta.
Ingib jörg Björnsdóttir
. HÍ
við svo mánaðar gamlan dreng,
Magnús Gunnar. Öllum þessum
börnum reyndist Hidda eins og
væru þau hennar eigin börn og
þau voru henni alltaf góð.
Eftir að Anna og Steinþór stof n-
uðu sin eigin heimili var Magnús
litli einn eftir hjá okkur og brást
ekki umhyggja Hiddu gagnvart
honum.
Að Rauðarárstíg 40 bjuggum
við frá því 1938, og er ég stofnaði
íáeðingarheimilið, fluttist ég • á
neðri hæðina, en Hidda og Maggi
bjuggu á efri hæðinni. Maggi var
sjómaður á togaranum „Júlí“ og
hann var einn þeirra 32ja skip-
verja, er fórsut með honum 9.
febr. 1959. Þetta tók mikið á okk-
ur öll, að missa þennan indæla
dreng, Eftir það bjó Hidda ein í
íbúðinni, og ég veit, að einveran
og söknuðurinn höfðu mikil áhrif
á hana.
Hún var mjög góð börnum
Önnu og Steinþórs og naut hún
þess Iíka, er hún lá í 9 mán. á
Borgarspítalanum. Eg held, að
aldrei hafi sá dagur komið, að þau
ekki heimsóttu hana, og var það
Framhald á bls. 41.
Minning: ,
Guðbjörg Agústsdótt-
ir, Syðri-Löngumgri
Sigurrós Böðvarsdótt-
ir - Nokkur kveðjuorð
Torfhildur Jóhannes-
dóttir - Minningarorð