Morgunblaðið - 23.08.2000, Blaðsíða 42

42 MIÐVIKUDAGUR 23. ÁGÚST 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Guðni Þórarinn
Guðmundsson
fæddist í Vestmanna-
eyjum 6. október
1948. Hann varð
bráðkvaddur á heim-
ili sínu 13. ágúst síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Bú-
staðakirkju 22.
ágúst.
Þú verður ekki org-
-ifuiistinn í dag Guðni
minn en þegar orgelið
þitt tekur að hljóma
eiga margar góðar
minningar eftir að vakna hjá mér
með þér og fólkinu þínu á kirkjuloft-
inu.
Tónlistin var Guðna sannarlega í
blóð borin. Nikkuna þandi hann
skemmtilega, lék af fingrum fram
listavel á píanóið og þegar hann sett-
ist við orgelið var sem færðist yfir
hann ró og virðuleiki.
Þegar við lékum saman hafði ég
oft á orði „Guðni minn, nú förum við
með landi“. Ég vissi að stundum
komst hann í krappan dans á ólgandi
tónlistarbárunni því Guðni vildi á
- iengsælli tónlistarmið. Fyrir kom að
hann fengi á sig nokkra ágjöf en allt-
af skilaði hann fólkinu sínu heilu í
höfn.
Til margra ára var Guðni kennari
við Tónlistarskóla Hafnarfjarðar.
Hann hafði gott lag á nemendum sín-
um og lagði oft mikið á sig til að nem-
endurnir næðu settu markmiði. Á
kennarastofunni var Guðni hrókur
alls fagnaðar og þaðan berast sakn-
aðarkveðjur.
Lífshlaup okkar og ganga er sem
tónverk skaparans gætt margbreyti-
leika í stíl og lengd. Verk Guðna var
gott en of stutt. Það mun þó hljóma
áfram í hvert sinn sem tónar orgels-
ins óma og minna á góðan dreng,
Guðna organista.
Tónlistarskóli Hafnarfjarðar,
Gunnar Gunnarsson.
Nú er kvaddur góður drengur,
skólabróðir og vinur.
Það er oft sagt að ekkert sé eins
gott og að eiga góða vini á lífsleið-
inni. Þetta hefur svo sannarlega
reynst rétt hjá þeim hópi sem gekk í
skóla saman í Vestmannaeyjum og
fermdist saman árið 1962. Við köll-
uðum okkur gjaman „Gullárganginn
. ?,948“.
Við áttum saman skemmtileg ár í
æsku sem nú eru rifjuð upp reglu-
lega með því að hittast á góðri
stundu, syngja saman og faðma
hvert annað. Æska okkar í Vest-
mannaeyjum var um margt einstök.
Við fermdumst í kjölfar gullaldarára
síldveiðanna og fiskurinn flaut um
allt. Iðandi mannlíf og bjartsýni á líf-
ið og tilveruna einkenndi daglegt líf í
Eyjum.
I þessum krafti ólst Guðni í Land-
lyst upp. Þessi tilvera hafði örugg-
lega í för með sér hvatningu fyrir
ungan hæfileikamann í hljóðfæraleik
til að verða mikill í sinni list.
Guðni var tryggur félagi, glaðleg-
ijjr og hlýr og hvers manns hugljúfi.
Hópurinn tvístraðist í allar áttir,
menn stofnuðu fjölskyldur og fluttu
mislangt frá Éyjum. En þegar
ákveðið var að kalla fermingarsystk-
inin saman á ný og að hittast á fimm
ára fresti þá var eins og þessi hópur
hefði aldrei skilið. Það var meira að
segja svo gaman að tilefni voru fund-
in mun oftar til að hittast. Eitt slíkt
var á þjóðhátíð í Eyjum árið 1999.
Þeir dagar urðu ógleymanlegir
vegna þess að Guðni skólabróðir hélt
hópnum saman með hljóðfæraleik,
söng og gleði. Fyrir síðustu þjóðhá-
hringdi Guðni í okkur nokkur úr
hópnum til að kanna hvort ekki ætti
að fara til Eyja. Hann langaði svo að
fara og vera með frá fyrsta degi og
að upplifa allt á hátíðinni, setning-
una, bjargsigið og allt. Það var eitt-
hvað sem togaði Guðna til heimahag-
anna á þessa hátíð. Hann fór og naut
hvers augnabliks með Ellu sinni.
Svoleiðis var Guðni, hann var allt-
af brosandi og sagði
alltaf allt það besta.
Frá honum streymdi
hlýja og styrkur.
Éf maður gæti fund-
ið svar við því af hveiju
Guðni er kallaður
burtu frá okkur sem
þurfum svo mikið á
svona fólki að halda.
Eitt er alveg víst að það
er beðið eftir Guðna
með óþreyju á öðrum
stað, þar mun hann
halda áfram að nota
hæfileika sína og bera
með sér gleðina sem er
okkur svo mikilvæg.
Við kveðjum okkar góða skóla-
bróður og listamann með mikilli
virðingu og þökkum honum af alhug
fyrir allar sólskinsstundirnar sem
hann gaf okkur. Ellu, sonunum,
systkinum frá Landlyst og öðrum
ástvinum Guðna vottum við okkar
dýpstu samúð.
Með kærleikskveðju frá árgangi
1948,
Hildur Jónsdóttir.
Við erum sem dropi í haf hins óendanlega,
samt erum við eitt, með öllu sem lifir og
hrærist,
því við erum hluti af hinni miklu sköpun.
(Óðurinn til lífsins.)
Það er einkennilegt til þess að
hugsa að hann Guðni, „þessi elska",
hafi leikið sinn síðasta konsert fyrir
okkur að sinni. Þegar hann tók þátt í
að velja og vígja flygilinn okkar í
Smáraskóla á vordögum var ég
sannfærð um að hann ætti eftir að
leika oft á hann fyrir okkur - en
svona er lífið óútreiknanlegt.
Ég man fyrst eftir Guðna þegar
hann æfði lítinn sönghóp úr Skátafé-
laginu Kópum í kringum 1965. Þá
var hann vel innan við tvítugt, við
upphaf tónlistarferils síns, en sýndi
þegar ótrúlega hæfileika sína á
gamla orgelið í Kópavogskirkju.
Eina tilefni þessara æfinga og loka-
takmark var skátamessa hjá sr.
Gunnari Árnasyni á sumardaginn
fyrsta. Guðni sem þá var táningur,
tveimur árum eldri en við þau elstu í
hópnum, fór létt með að stjóma okk-
ur í söngnum. Hann lagði sömu alúð í
æfingarnar og okkur krakkana, sem
væmm við kór á heimsvísu. Guðni
hafði þau áhrif á okkur að við feng-
um það á tilfinninguna að við væmm
rosalega góð. En hann var ekki einn
með okkur á æfingunum því þá þeg-
ar hafði hann fundið sinn lífsföru-
naut, hana Ellu, sem sat til hliðar við
orgelið og fylgdist með. Það er létt-
leiki, kímni og birta yfir þessari
minningu. Ekki var mér ljóst á þess-
um æfingum hvað við þrjú ættum
eftir að eiga mikið saman að sælda
síðar á æfinni.
Ég fylgdist ekkert með Guðna og
Ellu hin næstu ár, en hann hafði far-
ið til sjö ára framhaldsnáms í orgel-
leik til Kaupmannahafnar. Ella, sem
hafði lokið kennaraprófi, fór auðvit-
að með honum og vann fyrir heimil-
inu, meðan Guðni stundaði námið af
kappi. Það var ekki fyrr en þau komu
heim frá Danmörku aftur í kringum
1980, og Ella fer að kenna í Kópavog-
inum þar sem ég var einnig að
kenna, að leiðir okkar liggja saman
að nýju. Kynni okkar verða nánari
1985 þegar við Ella urðum sam-
starfsmenn í námi á vegum Fræðslu-
skrifstofu Reykjanesumdæmis og
Kennaraháskóla Islands en þá var
hún kennari við Snælandsskóla. í
framhaldi af því verðum við Ella
samstarfsmenn á fræðsluskrifstof-
unni og nokkru síðar í Smáraskóla.
Þannig eru kynni mín af Guðna í
órjúfanlegu samhengi við samstarf
okkar Ellu - en mesta gæfa Guðna í
lífinu var þegar hann eignaðist hana
Ellu fyrir sinn nánasta lífsförunaut.
Lífskúnstnerar og náttúrutalentar á
borð við Guðna þurfa öðrum fremur
slíka lífsfórunauta til að geta gengið
hinn vandrataða gullna meðalveg til
enda nokkum veginn áfallalaust.
Þeim virðist því miður oft vera meiri
hætta búin á þessum vegi, þar sem
svo margir eiga leið um í ólíkum til-
gangi.
Hið ólgandi haf og hinn spegilslétti
hafflötur, á því er reginmunur.
Samt er það sama hafið. Þetta eru
skapbngði náttúrunnar.
(Oðurinntillífsins.)
Eftir heimkomuna frá Kaup-
mannahöfn fer Guðni að starfa að
tónlistinni og verður fljótt kunnur af
verkum sínum, hvort heldur þau eru
útsetningar á ýmsum meistaraverk-
um, kórstjórn, orgelleikur, harmon-
ikkuleikur, píanóleikur eða tónlistar-
kennsla.
Guðni var afar greiðvikinn maður
svo vægt sé til orða tekið. Hann
leysti hvers manns vanda ef hann
gat, en hugði ef til vill minna að sjálf-
um sér, eigin heilsu og þörfum. Hann
vildi allt fyrir alla gera, margir nutu
góðgjörða hans, léttleika, lífsgleði og
glaðværðar. Þau Ella nutu þess í
sumar að fara saman hringveginn en
þau hafa alltaf ferðast mikið saman
allt frá því er þau voru í Danmörku
og ferðuðust nánast um alla Evrópu
á mótorhjóli. Guðni var hinn ljúfi fað-
ir sem vildi allt fyrir strákana sína
gera enda voru þeir honum miklir
gleðigjafar. Umhyggjan fyrir eldra
fólkinu í fjölskyldunni var einstök.
Guðni var alla tíð mikill Eyjapeyi í
sér og eftir veru sína á síðustu þjóð-
hátíð var hann farinn að sjá fyrir sér
árlegan tónlistarviðburð í nýju stafn-
kirkjunni í Vestmannaeyjum. En nú
er það ljóst að hann mun ekki sjálfur
stjóma slíkum viðburði. Hins vegar
finnst mér að vinir hans í tónlistinni
ættu að koma á slíkum tónlistar-
viðburði í Eyjum í hans minningu.
Drottinn gaf, á ákveðnum tíma og
Drottinn tók, á ákveðnum tíma.
Guðni kveður nú hinn mikla lífs-
konsert en ég er sannfærð um að
hann er þegar farin að spila annars
konar konserta á æðri stöðum ásamt
öðram tónlistarsnillingum. Ég er af-
ar þakklát fyrir að hafa fengið að
kynnast Guðna og hans einstaka
persónuleika.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
Hafðu þökk fyrir allt og allt
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku Ella mín, Óli Maggi, Hall-
dór Öm, Halldóra og Ólafur, ég og
fjölskylda mín sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur - í blíðu
og stríðu voruð þið skjól hans, sverð
og skjöldur. Minningin um góðan
dreng lifir.
Sorgin og gleðin
eru fletir á lífinu
eins og myrkrið
ogljósið.
Þar sem
ekkertlífer,
þarerhvorki
sorgnégleði.
(Óðurinn til lífsins.)
Valgerður Snæland Jónsdóttir
og fjölskylda.
Kæri vinur!
Svo snöggt - óvænt ertu farinn.
Fölskvalausa gleðin þín, geislandi
brosið - tilhlökkunin yfir bátnum
„Largo“ sem þið vinirnir vorað að
leggja lokahönd á svo þið gætuð siglt
um sundin blá.
Eftirvæntingin - vetrarstarfið
með fólkinu þínu í Bústaðakirkju -
Bjöllukómum - öllum.
Hvað við hrifumst með þér.
Sem sjálfur drottinn mildum lófum lyki
um lífsins perlu á gullnu augnabliki.
(D.S.)
Við vinir þínir í Fossvogskirkju
biðjum algóðan guð að styrkja Ellu
þína, drengina ykkar og alla þá sem
þykir svo undur vænt um þig.
Erla, Bryndís, Sigurður
og Gunnar.
Það er oft ekki fyrr en að fullorð-
insaldri er náð að maður áttar sig á
hvað kynni af góðu fólki era dýrmæt-
ur fjársjóður. Guðni er slíkur fjár-
sjóður. Tilkynningin um lát hans var
mér og fjölskyldu minni reiðarslag
og er tilgangslaust að reyna að skilja
hvers vegna slíkt gerist. Guðni var
mikill vinur foreldra minna og var
tíður gestur á æskuheimili mínu.
Eftir langar tarnir í Bústaðakirkju
var hann vanur að fá að stinga sér
inn í Litlagerðið, fá eitthvað í gogg-
inn og jafnvel fara í sturtu. Ég sé
hann fyrir mér koma á harðaspani
niður Litlagerðið, gjaman í gúmmí-
stígvélunum sínum, og kalla „Gyða
mín, fæ ég hjá þér eina brauðsneið
eða kannski graut“? Guðni var alltaf
mikill aufúsugestur og í augum okk-
ar eins og einn af fjölskyldunni. Ég
gerði mér far um að setjast hjá
honum og foreldram mínum við
borðið og hlusta á spjall þeirra.
Spjallið varði þó aldrei mjög lengi í
hvert skipti því Guðna biðu mörg
verkefni.
Segja má að ég hafi að nokkra
leyti alist upp í Bústaðakirkju og
stór hluti af því uppeldi fór fram í
kórnum hjá honum Guðna. Það var
aldrei lognmolla í kringum hann og
öll tónlist varð lifandi í hans meðför-
um. Hann hafði óbilandi trú á okkur
„krökkunum sínum“ eins og hann
kallaði okkur og ekki var óalgengt að
15 mínútum fyrh- messu kæmi hann
með nýtt verk sem hann vildi að við
flyttum sem stólvers. „Svona krakk-
ar við höfum nægan tíma, þið getið
þetta, við rennum aðeins yfir þetta“!
Alltaf blessaðist þetta einhvern veg-
inn því allir smituðust af áhuga hans
og eldmóði.
Eftir að ég varð fullorðin og fór að
eiga börn hélt velvilji Guðna við mig
og mína áfram. Hann sinnti brúð-
kaupi okkar Gríms og skírnum barna
okkar af alúð og átti stóran þátt í að
gera þessar gleðistundir að ógleym-
anlegum hátíðum enda var fáum eins
lagið að skapa góða stemmningu og
Guðna.
Síðustu samskipti mín við Guðna
vora í tengslum við andlát föður
míns í júní sl. og við eram honum
innilega þakklát fyrir að gera okkur
þá sorg léttbærari. Ég á fallega
mynd í huganum af þeim vinunum,
pabba í rúminu og Guðna sitjandi við
höfðalagið. Það sem Guðni sagði við
pabba þann dag lýsti þeim einlæga
vinarhug og væntumþykju sem hann
bar til hans. Ég veit að þessi vænt-
umþykja var svo sannarlega endur-
goldin þó að pabbi hafi á þeim tíma
ekki getað sagt hvað honum bjó í
brjósti. Vinátta þeirra var einlæg.
Allir verða ríkari af því að þekkja
mann eins og Guðna. Við sem voram
svo lánsöm að fá að kynnast honum
og eiga við hann samskipti eigum
alltaf minningarnar um góðan dreng
til að orna okkur við. Minningarnar
era perlur sem enginn getur tekið
frá okkur.
Elsku Ella, Óli Maggi og Halldór
Örn, ég og fjölskylda mín sendum
ykkur okkar dýpstu samúðarkveðjur
með innilegu þakklæti fyrir þær
stundir sem við fengum að vera sam-
vistum við Guðna.
Geirlaug Ottósdóttir.
Næst góðum söngstjóra er mikil-
vægast fyrir kóra að hafa góðan und-
irleikara.
Karlakórinn Stefnir var svo hepp-
inn að fá Guðna Þ. Guðmundsson til
liðs við sig fljótlega eftir að kórinn
var endurvakinn haustið 1975. Guðni
var aðalundirleikari kórsins í nokkur
ár og hafði flesta þá kosti sem góður
undirleikari þarf að hafa. Hann var
ákaflega öraggur, gat spilað hvað
sem var með litlum eða engum fyrir-
vara eftir nótum eða eyranu. Það
kom sér vel fyrir kór sem vildi flytja
fjölbreytta tónlist og syngja við
margvísleg tækifæri. Það skipti ekki
máli hvert verkefnið var, Guðni
leysti það af öryggi og áreynslulaust
að því er virtist. Og þegar sönghóp-
urinn Einn og átta var stofnaður í
tengslum við kórinn lék Guðni undir
með honum og fór með honum í
söngferðir, m.a. til Rússlands.
Ekki spillti heldur fyrir að Guðni
náði strax mjög góðu sambandi við
stjórnendur kórsins á þessum áram,
fyrst Láras Sveinsson og síðan
Helga R. Einarsson. Um leið varð
hann félagi kórmanna enda einstakt
ljúfmenni. Eini gallinn var sá að
hann var of eftirsóttur og upptekinn
svo að Stefnir þurfti að leita að nýj-
um undirleikara. En þótt Guðni
GUÐNIÞÓRARINN
, GUÐMUNDSSON
hætti sem aðalundirleikari kórsins
hélt kórinn alltaf sérstöku sambandi
við hann.
Guðni gat líka alltaf hlaupið í
skarðið ef með þurfti, jafnvel farið í
söngferðir innanlands og utan með
kórnum, stundum með litlum fyrir-
vara.
Félagar úr Stefni era líka oft
beðnir um að syngja við ýmis tæki-
færi og þegar slíkar beiðnir hafa ver-
ið ræddar á æfingum hefur stundum
komið í ljós að undirleikari kórsins
hefur ekki getað verið með. Slíkt set-
ur auðvitað strik í reikninginn en þá
hefur kannski oft verið sagt: „Já, en
Guðni verður þarna“. Þar með var
málið leyst og enginn þurfti að hafa
frekari áhyggjur. Kórinn þekkti
Guðna og Guðni þekkti kórinn og það
var eins og hann hefði alltaf spilað
með honum.
Það var gott að hitta Guðna og
syngja með honum við ýmis tæki-
færi, hvert sem tilefnið var. Stund-
um var tilefnið dapurlegt og þá var
gott að finna hlýjuna og öryggið sem
geislaði frá Guðna þar sem hann sat
við orgelið sitt. En stundum var til-
efnið líka gleðilegt, t.d. brúðkaup,
skírn, afinæli eða einhver gleðskap-
ur og Guðni sat brosandi við orgelið
eða píanóið og jók á gleðina með leik
sínum og viðmóti. Og það var alltaf
sama hlýjan í handtakinu og augun-
um.
Að leiðarlokum viljum við þakka
Guðna fyrir samveruna, stuðninginn
og félagsskapinn. Um leið vottum við
Elínu og drengjunum innilega sam-
úð.
Karlakórinn Stefnir.
Guðni Þ. Guðmundsson er látinn.
Svo ótímabært lát að mann setur
hljóðan og veltir fyrir sér hverful-
leika lífsins. Hann Guðni var enginn
venjulegur maður. Hann bjó yfir
slíkri lífsorku og lífsgleði að undran
sætti. Hann hafði stórt hjarta og var
vinur vina sinna.
Kynni okkar Guðna hófust fyrir
um 15 áram er ég byrjaði að syngja
með Kór Bústaðakirkju og tók Guðni
mér fagnandi eins og öllum sem
byrja í kórnum. Ferillinn hófst í jarð-
arför og ég nýliðinn var hálf smeik
því mér fannst ég ekkert kunna.
„Elskan mín, hafðu ekki áhyggjur,
þú lærir þetta strax,“ sagði Guðni.
Alltaf jafn jákvæður, svo ótrúlega já-
kvæður. Éftir jarðarförina sagði
hann. „Þetta var fínt, get ég keyrt
þig eitthvað?" Ég hálf feimin sagðist
bara þurfa að fara niðrí Söngskóla og
gæti vel tekið strætó. „Hvað, ég
skutla þér auðvitað."
Hvað við Guðni hlógum oft að
þessum fyrstu kynnum. Það fyrsta
sem ég tók eftir við jarðarförina vora
gatslitnir skór, „organistaskórnir".
En þegar ég sá bílinn féllust mér al-
veg hendur. Gamall og skakkur
Trabant, svo hávær að ekki heyrðist
mælt mál. „Eðalvagn," sagði Guðni.
Svo ókum við af stað. En mér leist nú
ekki á blikuna þegar stefnan var tek-
in í allt aðra átt en að Söngskólanum.
Guðni ók sem leið lá niðrá smábáta-
höfn. „Mig langar svo að sýna þér
bátinn minn.“ Ég leit á hann hálf
skelkuð og hugsaði með mér, það er
nú ekki allt í lagi með manninn. En
Guðni var svo ákafur að hann tók
ekki einu sinni eftir svipnum á mér.
Og ótti minn var auðvitað ástæðu-
laus. En einmitt svona var Guðni.
Svo barnslega einlægur og heillandi.
Maður hreifst af honum, hans ótrú-
legu persónutöfram og maður trúði,
eins og hann, að ekkert væri ómögu-
legt.
Einu sinni fékk ég hann með mér
vestur á Hrafnseyri að syngja á 17.
júníhátíðahöldum. Daginn eftir var
ekkert flug frá Isafirði vegna veðurs.
Ég vissi að Guðni átti að spila við
nokkur brúðkaup þann dag og var
auðvitað miður mín að hafa komið
honum í þetta klandur. Guðni sat við
símann í smátíma, talaði hratt og
símtölin voru stutt. „Flott, þetta
reddaðist." Svo sneri hann sér að
móður minni og sagði. „Hvað seg-
irðu, er enginn tenór við jarðarför-
ina, ég skal syngja tenór.“ Og Guðni
fór, söng tenór með kórnum, kom
heim og sagðist hafa frétt að það
væri brúðkaup seinna um daginn.
„Við mætum auðvitað og þú syngur,
þetta er gamall skólabróðir þinn og