Lesbók Morgunblaðsins - 25.09.1982, Blaðsíða 10
ár
Eg naut þess að keppa - Síðari hluti
samtals við TORFA BRYNGEIRSSON
Torfi: „Ég hafði náð ógildu risastökki, 7,68 m, í forkeppninni, og fannst
óhætt að gera ráð fyrir, að ég stæði þar hverjum sem var á sporði."
iistari í
l sinni
Torfi yfir ránni. Á Evrópumeistaramótinu voru að sjálfsögöu teknar myndir af sigurvegaranum í langstökki — þær
átti að senda til íslands, en ekki eru þær komnar enn.
„Varstu misjafnlega upp-
lagður yfirleitt?"
„Nei, yfirleitt var ég það ekki.
Getan var nokkuð svipuð frá
degi til dags og nokkurnveginn
hægt að ganga að henni vísri.
Og mér féll alltaf vel að æfa;
síður en svo að það væri mér
nokkur kvöð. Félagsskapurinn
var alltaf góður og mikið um
sprell. En fyrst og fremst naut
ég þess að keppa og þótti þeim
mun meira gaman, sem keppnin
var stærri og harðari. Ég hafði
aldrei minnstu áhyggjur fyrir
keppni, en góða matarlyst og
svaf vel. Keppniskvíði er annars
vel þekktur og ég vissi um
marga sem áttu erfitt með svefn
nóttina fyir keppni og voru þá
lystarlausir. Ég gat aldrei fund-
ið, að taugaóstyrkur háði mér
hið minnsta; hugsaði alltaf sem
svo, að keppinautarnir væru
ekkert betur af guði gerðir en ég
sjálfur."
„Og þá erum við komnir að
því herrans ári 1950, sem lengi
verður til jafnað og jafnframt
má segja að marki hápunktinn
á þínum íþróttaferli. Hagað-
irðu æfingum þínum um vetur-
inn með tilliti til þess að keppa
í stangarstökki eða langstökki
á komandi Evrópu-
meistaramóti í Briissel?“
„Tvímælalaust bjó ég mig
undir að keppa í stangarstökki
framar öðru. Undirbúningur og
æfingar hófust strax uppúr ára-
mótum og um vorið og fyrripart
sumars var keppt að því að kom-
ast í liðið með því að ná tilskild-
um lágmarksárangri. Ég leit þá
fremur á langstökkið sem auka-
grein.
Strax um vorið var ég í góðu
formi, var þá 24 ára og nokkuð
öruggur að stökkva 4,25 m, sem
gaf góð fyrirheit og var þá topp-
árangur. Samkvæmt því virtist
svo sem aðeins einn maður í
Evrópu gæti með góðu móti
unnið mig, Evrópumethafinp^
Ragnar Lundberg frá Svíþjóð,
5—6 árum eldri maður en ég.
Evrópumeistaramótið fór
fram um miðjan ágúst og
skömmu áður hélt liðið utan.
Auk mín voru þar Gunnar Huse-
by, Magnús Jónsson, Ásmundur
Bjarnason, Pétur Einarsson,
Jóel Sigurðsson, Örn og Haukur
Clausen, Guðmundur Lárusson
og Finnbjörn Þorvaldsson. Þetta
var ágætur hópur og líklega er
þetta mesta frægðarför, sem ís-
lenzkur íþróttaflokkur hefur
farið, enda oft talað um það sem
einhverskonar fyrirbæri, að svo
margir afreksmenn skyldu
koma frá svo fámennu landi.
Gunnar Huseby varð Evrópu-
meistari í kúluvarpi með svo
miklum yfirburðum, að næsti
maður var hálfum öðrum metra
aftar. Haukur komst í úrslit í
100 m hlaupinu, Ásmundur í úr-
Einn fræknasti íþrótta-
maður okkar fyrr og síð-
ar segir frá þeim degi
fyrir 32 árum, þegar Is-
lendingar voru sem stór-
veldi á Evrópumeistara-
mótinu, sem þá fór fram
í Briissel — fengu tvo
Evrópumeistara - og
Torfi valdi að keppa til
úrslita í Iangstökki, sem
var þó alls ekki sérgrein
hans.
slit í 200 metrunum, Guðmund-
ur Lárusson í 400 metrunum og
höfðu þá allir slegið út fræga
hlaupara. Örn háði rómað ein-
vígi við Heinrich hinn franska í
tugþraut og tapaði því með að-
eins nokkurra stiga mun.“
„En Torfi Bryngeirsson, —
eitthvað gerði hann líka?“
„Jú, bíddu við. Það kemur. Ég
fór í undankeppnina bæði í
stöng og langstökki og komst í
úrslit í báðum þessum greinum.
En þegar keppa á til úrslita, eru
báðar greinarnar nákvæmlega á
sama tíma og útilokað — og ekki
einu sinni leyfilegt — að taka
þátt í báðum. Svo nú varð að
velja.
I undankeppninni í langstökk-
inu hafði ég náð risastökki, sem
reyndist hárfínt ógilt, en mæld-
ist 7,65 m. Mér leizt ekki svo á,
að langstökkvararnir væru lík-
legir til meiri stórræða; aftur á
móti vissi ég, að Ragnar Lund-