Tíminn - 17.06.1953, Qupperneq 9

AUKABLAÐ
TÍMINN
Gamla og nýja lcaupfélagshúsið í Húsavik,

ar, annaðhvort aftur á bak, ell-
egar nokkuð á leið“.
Flestir streitast við og verja
allri ævi og öllum kröftum til
þess að auka sín persónulegu
efni, að draga saman arf handa
börnum sínum. Þetta er í sjálfu
sér alls ekki vítavert, eins og
skipulaginu nú er háttað. En það
er mjög misbrúkað og misskilið.
Því hversu miklum persónuleg-
um arfi sem vér söfnum handa
einstökum mönnum, þá vinn-
um vér niðjum vorum tiltölulega
lítið gagn með því, og alls ekkert,
ef niðjarnir eyða honum til ó-
nýtis, sem oftar á sér stað. En
bætt og fegrað félagslif er arf-
ur, sem ómögulegt er að eyða, og
sem allir njóta. Glati þjóðlífið
honum, geymir sagan hann. Þaö
er félagslífið, skipulag þess, andi
þess og stefna, sem langmesta
blessun eða bölvun hefir í för
með sér fyrir kynslóðirnar og
hvern einstakling. Það er betra
að vera fátæklingur í vel skip-
uðu þjóðfélagi, en að sitja í gull-
dyngju í því þjóðfélagi, sem
ekki verndar hið siðferðislega
gildi auðsins. Engin þjóð væri
neinu nær fyrir það, þó hver ein-
asti einstaklingur hennar væri
millíónaeigandi, ef hún ætti
engan sameiginlegan auð, and-
legan né líkamlegan, eða nokk-
urt skipulag og félagslíf. Hún
væri bara hjörð af villimönnum.
En ef vér gætum byggt oss svo
réttlátt, sterkt og rúmgott
skipulag, að æðaslög lífsins
óhindruð flyttu heilnæmt og
nærandi blóð út í hvern einasta
lim, skipulag, sem gerði þekking-
una og siðmenninguna að sam-
eign allra manna, sem skipti
gæðum lífsins jafnt á milli
mannanna, en færi sparlega og
drjúglega með þau, — þá vær-
um vér menntaðastir allra þjióða,
þá mundu börn vor og niðjar
bjargast vel, og blessa minningu
vora og gjöf lífsins, þótt ekki
hlotnaðist hverjum þeirra sér-