Tíminn - 24.12.1954, Blaðsíða 7

7
JÓLABLAÐ TÍMANS 1954
Ellis-fjölskyldan átti heima. Sonja tók á móti
mér á járnbrautarstöðinni og ók með mig í
leigubíl til heimilis þeirra, „Silvennere“, sem var
einlyft hús (,,bungalow“), er stóð, umkringt
fögrum garði, skammt fyrir utan þorpið. f garð-
inum voru sígrænir runnar og fagrar rósir, sem
teygðu sig upp eftir húsveggnum, en auðvitað
voru þær ekki í blóma um þetta leyti árs. Hér
var engin þoka, og fannst mér nautn að teyga
að mér sveitaloftið, ferskt og ilmandi. Heimili
Ellisfjölskyldunnar var mjög vistleg, og ég fékk
þar indælt svefnherbergi út af fýrir mig. Sonja
átti einn bróður, Daníel. Hann var 13 ára, lag-
legur drengur og gáfaður, en nokkuð mikið eftir-
lætisbarn. Svo var þar ensk matreiðslukpna, sem
hét Emily. Hún var mjög feit og bjó til ágætan
mat,.
Prófessor Ellis var efnafræðingur. Ilann hafði
rannsóknarstofu við University College í London
og fór til vinnu sinnar á hverjum morgni og
kom heim aftur að kvöldi. Frúin var líka oft
að heiman. Ég las latínu og stærðf’æði með
systkinunurn 3—4 tíma á dag. Mér gekk ágíetr
lega að kenna Daníel, en oft man ég að ég sagði
við Sonju, þegar hún var að þýða af latínu, að
jhún yrði að hafa taumhald á ímyndunarafli
sínu. Stundum tefldi ég eða spilaði við Daníel.
Þess á milli las ég mínar eigin bækur, æfði mig
á flygilinn eða fór í gönguferðir í nágrenninu.
Umhverfis var skógi vaxið. Leiðin til þorpsins
,lá um laufskóga, þar á meðal birkiskóg með há-
um silfurgráum stofnum. En handan við húsið
var greniskógur. Var hann grænn, eins og um
sumar væri, og fannst mér gott að fara þar ein-
förum. Var þar h'jótt og hátíðlegt eins og í
kirkju.
Brátt varð ég þess vör, að ekki höfðu allir
meðlimir fjlöskyldunnar hlakkað til komu minn-
ar .Skömmu áður hafði ensk skólasystir Sonju
verið þar í heimsókn. Hafði þeim fundizt hún
óþægilega fyrirmannleg í háttum sínum. Til
dæmis liafði hún alltaf klætt sig í fína sam-
kvæmiskjóla fyrir kvöldmatinn að enskum höfð-
ingasið, en Ellis-fjölskyldan kaus þá heldur að
klæðast þægilegum heimaflíkum. Fannst þeim
auðveldara að umgangast mig, enda taldi ég
sjálfsagt að semja mig sem mest að siðum þess
fólks, er ég dvaldi hjá. Daníel hafði stórkvið'.ð
, fyrir komu minni, en þegar leið að Iokum jóla-
frísins, kveið hann jafnmikið fyrir því að ég
færi.
Hversdagslega var lífið á Silvermere mjög fá-
breytt. Eftir kvöldmat spilaði ég oft bridge v’ð
prófessor Ellis og Daníel. Við spiluðum aðeins
.þrjú, þv.í mæðgurnar spiluðu ekki. Var þá óspart
boðið í þann blinda, og oft ekki hætt, fyrr en
einhver hafði sagt 7 grönd. Ekki fannst mér
rnikið koma til jólahalds Rússanna. Að vísu var
haft jólatré, sem við Daníel skreyttum og kveikt
var á á aðfangadagskvöld, og gjafir voru gefnar,
i t.d. fékk ég ljómandi fallega perlufesti úr þung-
um Ijósrauðum perlum. En einhvem veginn
fannst mér alla jólastemningu vanta. Gamlárs-
kvöld var haldið hátíðlegt að rússneskum sið,
og var þá eitthvað af gestum. Einn leikurinn
var fólginn í því, að allstór skál, hálffull af
vafni, var látin á mitt borðið. Voru svo mis-
munandi framtíðarspár, sumar góðar, siimar
illar, skrifaðar á pappírsræmur, þær brotnar
saman og tyllt á rönd skálarinnar. Svo var kert-
isstubbur látinn í hálfa valhnotskurn, kveikt á
kertinu, og skurnin látin sigla eins og bátur á
skálinni. Sá, sem spá skyldi fyrir, átti að ýfa
vatnið í skálinni með vísiflngri, og sú pappírs-
ræma, sem fyrst kviknaði í, hafði að geyma
framtíðarspá hans. Var mér sagt að þessi spá-
dómsleikur væri aðeins iðkaður gamlárskvöld
og fyrsta mánudagskvöld í riýja árinu. Þá að-
eins væri spárnar að marka.
Margar góðar stundir áttum yið Sonja saman,
Hún lék fyrir mig á flygilinn og söng rússriéska
snögva, Stenka Rasin, Sonja, Svörtu ,augun o.fU
Hún sagði mér efni söngvanna og reyndi að
kenna mér nokkrar rússneskar vísur, og svo
•Collcýdf mikilí Islandsvinur.
fcöiv, :;i sf fcv-) rn'kilii .lil'finriingu, að ég gat
ré: ý •uri 'í. íeínið, þólt ekki skilui ég orðin.
S' únk n uansaði hún hstdans, en ég lék undlr
á f y n.ILún sagði mér, að heitasta ósk sín
Efri myndin er af aðalinngangi skól'-
É ams, en á þeirri neðri sjáum við inn
í skóiagarðinn.
væri að verða balletdansmær, en foreldrar sínit
mættu ekki heyra það nefnt.
Brátt komst ég að því, að Sonja var ekki slíkt
barn, sem ég hafði í upphaíi haldið. Sagði hún
mér frá mörgum ástaræfintýrum, sem hún hafði
lent í. Eitt þeirra er mér einkum minnisstætt.
Sonja kynntist þýzkum stríðsföngum, Sem voru
við landbúnaðarvinnu á bóndabæ þar í grend-
inni. Hún varð málkunnug þeim, af því að hún
kunni þýzku.
Einn þeirra var mjög fríður og aðlaðandi.
Sonja spjallaði oft við hann, þegar hún átti leið
frarn hjá vinnustaðnum. Upp úr því spunnust
bréfaviðskipti og seinna leynifundir. Loks straufc
fanginn úr varðhaldinu eina nótt, kom heim að
Silvermere og vildi komast þar fnn. Prófessoí
Ellis varð ævareiður, harðbannaði Sonju að tala'
við hann og hótaði að útskúfa henni, ef húa
gerði það. Að lokum þaut Þióðverjinn út í busk-
ann, en Sonja flýði undan reiði föður síns og
hótaði að drekkja sér. Var hafin dauðaleit að
báðum, og olli þetta hneyksli miklu mcðal ná-
grannanna.
Sonja sagði mér, að hún gæti gert hvaðs
mann, sem hún vild: hrifinn af sér. Þegar ég
spurði hana, hvermg hún færi að því, sagði hún:
„Ég er ekki lagleg, og ég mundi aldrei giftast,
ef ég reyndi ekki að vera „interessant,“ en karl-
mönnum finnst sú stúlka interessant, sem kann
að hlusta. Ef mig langar til að kynnast manni,
reyni ég að komast að því, hver séu helztu hugð-
arefni har.s, fæ hann til að tala um þau og
hlusta svo á hann af áhuga og skilningi.“ Um
þetta leyti var hún lirifin af enskum skólapilti.
Framh. á bls. 26.