Tíminn - 24.12.1954, Blaðsíða 26

26
JOLAFBL'AD TÍMANS 1954
Turn Péturskirkjunnar í Ró.n, sem Michelangelo teiknaöi.
ar, en sneri sér að öðruxn viðfangs-
efnum, sem orðið höfðu að liggja
á hillunni. Gerði hann nú hvert
listaverkið af öðru og yrði of langt
mál að telja þau upp hér. Á átt-
ræðis aldri gerði hann uppdrátt að
nýrri hvelfingu Péturskirkjunnar.
Fjórir páfar komu og fóru, en
Michelangelo hélt áfram að mála
og höggva myndir í Vatikaninu
sem heimurinn dáir og elskar með-
an tilfinning er til fyrir fegurð.
Dó þegar starfsdagur ætfci
að hefjast.
Síðustu ævidagana í febrúar 1564,
þá 88 ára, vann hann að Krists-
mynd einni milcilli, þar sem veriö
er að ta/ka SrelsrVann niður af
krossinum. Þegar Salviati kardináli
þjónustaði gamla manninn á dán-
arbeðinu sagði hann: „Nú er ég
að deyja, — og ég sem varla var
búinn að læra upphafið af staf-
rófi listarinnar, var rétfc að verða
tilbúinn til að hefja mitt raun-
verulega starf.“
Með þessi orð á vörunum dó einn
af allra mgstu listamönnum ver-
aldarsögunnar. Hann var barn
sinnar samtiðar, sérkennilegur
persónuleiki, fór sínar eigin leiðir
og var engum líkur. Jafn sérstæður
og verkin sem hann skapaði. Sólin
mun halda áfram að hita torgin,
sem hann tróð í Florenz og Róm.
Menn verða brenndir á báli og fólk-
ið mun leita í skugga forsælunnar
meðan grjótið er heitast, en list
Michelangelo mun lifa.
— gþ-
Höfuð Lorenzo Medici
höggmynd eftir Michelangelo.
Þegar Sveinki
litli strauk
Framh. af bls. 21.
ávarpaði hann blátt áfram svo-
hljóðandi: „Hvað kom til, að þú
fórst að strjúka, Sveinn litli?“ Þeg-
ar drengnum vafðist tunga um
tönn, bætti hann þýðlega við:
„Segðu okkur nú sögu þína, og
dragðu ekkert undan.“ Og Sveinn
fór að segja frá, hikandi í fyrstu,
en öll kom sagan þó að lokum.
Þá vék Þórður máli sínu að Fló-
vent og spurði strengilega: „Er
þetta allt satt, sem barnið segir?“
„Því er miður, að það er vist satt,“
svaraði bóndi. Þá klappaði Þórður á
kollinn á drengnum og sagði:
„Jæja, góði, þú mátt nú fara heim.“
Þessum málalokum varð dreng-
urinn allshugar feginn. Hvað þarna
gerðist meira, veit hann ekki, nema
hvað hann frétti síðar, að bóndi
hefði fengið strangar ávítur og al-
gjört afsvar Þórðar um, að dreng-
urinn yrði látinn aftur til hans.
Sveinn var svo hjá móður sinni
þennan vetur.
Þannig segist Sveini frá um
þennan atburð. Ásökuninni um, að
ráðskonan hafi barið hann með for-
arsokkum, vísar hann alveg á bug.
Var hróður hennar ekki of mikill,
þó að hún sé ekki borin tilhæfu-
lausum sökum. Ennfremur því, að
nokkur ferðamaður hafi fundið
hann og tekið upp.
Það, að hann hélt þetta út, má
eflaust þakka rólyndi hans, sér-
staklega að hann hélt kyrru fyrir
og hvíldist að mestu, meðan þokan
bannaði útsýni, í stað þess að æða
og hringla. Þeir, sem þekkja þær
vegalengdir, sem hér er um að ræða,
geta skilið, að þarna er sagt frá
einu þeirra þrekvirkja, sem nútíð-
inni er gjarnt að rengja.
Þetta handrit hefur verið sýnt
gömlu fólki í Kelduhverfi, sem man
atburðinn, og hefir það ekkert við
frásögnina að athuga.
St. Raufarhöfn 17. okt. 1954.
Guðmundur Þorsteinsson
frá Lundi.
(Ath. Snernma á árinu 1952 kom I
barnatíma Útvarpsins frásögn um hrakning
drengs eins, sem átti heima á Húsavik, en var
lánaður norður í Kelduhverfi, og strauk
þaðan að gefnu tilefni. Sögnin var skráð af
Benjamín Sigvaldasyni, með nöfnum og stað*
háttum. En hinn umræddi drengur er lif-
andi enn, og mjög óánægður með sannfræði-
lega mcðfcrð staðreynda hjá B. S. Er sagan
j>\í skráð hér eftir ósk hans og frásögn, eins
og hún gerðist.) G. Þorst.
Jól vestur viö
Klettafjöll
Framh. af bls. 19.
jólaveitingar eru bundnar við
hann. Kalkún eða gæs er jólarétt-
urinn hér víðast hvar og er ástund-
að að borða vel. — Hér gengu jólin
þegjandi í garð. Enginn „þung-
glymjandi samhljómur" kirkju-
klukkna að kalla okkur saman til
helgrar stundar, eins og tíðkast út
um byggðir íslands og útvarpið ís-
lenzka hefir dyggilega framfylgt til
margra ára. Okkur íslendingana
hérna vantaði áreiðanlega eitt-
hvað, já, eitthvað! Hátíðakvaðn-
ingu kirkjuklukknanna, köll þeirra
sterk og hrein, með hreimþunga og
hljómblæ heilagrar jólanætur. En,
þrátt fyrir það, jólanóttin var hald-
in að íslenzkum sið á heimilinu
okkar hér, með jólatré og gjöfum,
jólagraut, laufabrauði og steiktri
gæs. — Hvít jól og íslenzk. — Dag-
inn eftir vorum við í hátíðaboði hj á
vina- og tengdafólki og þar með
eru jólin búin. Enginn annar í jól-
um, þriðji eða þrettándi — jólatréð
hérna bíður nú samt eftir honum,
— en strax á okkar venjulega ann-
an í jólum var farið að tala hér um
fyrsta dag eftir jól, og í útvarpi og
firðsjá að nú væru jólin liðin í
þetta sinn o. s. frv. o. s. frv. — En
gamlárskvöld er víst notað hér al-
veg eins og á íslandi, að því er ég
bezt veit.
KCaupfélag
Borgfirðinga
BORGARNESI
STOFNAÐ 1904

Qjkar ellutn /élagJtnvmuth Jíitum qleiileyra jéla cg ^atJalrjar á Htjja árím.
KAUPFELAG BORGFIRÐINGA