Tíminn - 24.12.1954, Blaðsíða 27

JÓLABLAÐ TÍMANS 19S4
27
VILTI VILLI
Framh. af bls. 18.
hljóp með fagnandi hneggi í átt-
ina til ungrar, dökkjarprar hryssu,
sem lét vel að háfættu, brúnu fol-
aldi. Hryssan le'it upp og reisti
eyrun. Folinn nálgaðist, — Það var
Villti Villi. Dimmrautt faxið flaks-
aðist niður um þrekna bógana, og í
augunum, sem geisluðu af tindr-
andi fjöri, brá fyrir hlýju bliki.
Grundin söng undir við fjaður-
magnað hófatakið, sem bergmálaði
bæði þrótt og voldugan vilja.
Villi staðnæmdist snögglega og
snart höfuð hryssunnar með titr-
andiflipanum. Nú var hann ekki
lengur einmana og eirðarlaus. —
Litla brúna folaldið hljóp í
hringa í kring um þau, eins og
það væri í kapphlaupi við marglit
fiðrildin eða suðandi maðkaflug-
urnar. Skyndilega staðnæmdist
það og hlustaði. Villi og hryssan
reistu makkana snögglega og
teygðu eyrun fram. í fjarska
heyrðust hundigá og hófaskellir.
Folaldið færði sig fast að hryss-
unni. Hundgáin færðist nær, og
hópur ríðandi manna kom í ljós.
Það voru Þorbjörn í Rjáfurholti,
Geiri og Tommi, nokkrir ungling-
ar af næstu bæjum, og svo sjálfur
frændinn frá Ameríku, dökkur,
skarpleitur maður með hringaðan
kaðal í hendinni. Þeir töluðu hátt
og hlógu, og það var eitthvað í
rödd frændans frá Ameríku, sem
minnti á brimgnýinn. Viðræður
þeirra snerust um búskap, um
peninga og Ameríku, Unnra og Pól-
land.
„Þarna er nú gripurinn“, sagði
Þorbjörn og benti með svipuskaft-
inu á Villta Villa, er þeir áttu
skamman spöl ófarinn fyrir stóðið.
„Sá þykir mér harður,“ sagði
Ameríkufrændinn. „Hann veröur
varla verri viðureignar en svarti
ofstopinn, sem ég snaraði á býlinu
hans nafna míns í hittiðfyrra“,
bætti hann við með sigurvissu í
röddinni.
Mennirnir riðu noröur fyrir
stóðið og siguðu á það hundunum.
Hrossin færðu sig saman og tóku á
rás. Folöldin hneggjuðu eftir
mæðrum sínum, trippin hvíuðu og
skvettu upp rassinum, og full-
vaxnir folar nörtuðu hver í annan
í galsafenginni vinsemd. Dynj-
andi hófaskellir blönduðust rödd-
um rekstrarmannanna og gelti
hundanna, sem við og við urðu að
víkja sér undan hörðum hóf eða
opnum kjafti, en að hættunni af-
staðinni færðist í þá aukinn víga-
móður, og geltið varð hærra og
hásara en áður, Villi fylgdist með
hryssunni og folaldinu, unz komið
var í námunda við réttina, þá tók
hann sig út úr hópnum með
snöggu viðbragði, en staðnæmdist
eftir stuttan sprett og beið.
„Nú kemur til þinna kasta,
Kalli,“ sagði Þorbjörn og beindi
orðum sínum að Ameríkufrændan-
um.
„Við rekum hrossin í réttina, öll
nema folaldshryssuna, sem hann
var með,“ sagði Kalli og sat kerrt-
ur í hnakknum. „En folaldið rek-
um við inn, og svo skulum við sjá
til,“ bætti hann drýgindalega við.
Strákarnir horfðu á hann með að-
dáun, en þeir komu fljótlega til
sjálfra sín, við hvella rödd Þor-
bjarnar.
„Hvern andsk..... eruð þið að
♦
Í
Í
i
i
♦
UúÁtnceÍuti
látið okkur annast
JÓLABAKSTURINN
Kexverksmiðjan FRÓN h.f.
hugsa drengir, ætlið þið að láta
stóðið sleppa út úr höndunum á
ykkur, segi ég?“
Strákarnir áttuðu sig, þrifu í
taumana og hottuðu á hros in.
Eftir örstutta stuntí var al.lt stóð-
ið komið inn í rétt nema Jörp.
Óðara en hún var sloppin, ætlaði
hún að hlaupa til Villa, en hvelit
folaldshnegg stöðvaði hana á
miðrj leið. Hún hljcp hneggjandi
heim að réttarveggnúm cg fíðan
aftur í áttina til Vi'-la. Hún end-
urtók þetta nokkrun sinnurn, —
en mennirnir biðu. Vilii, sem órór
hafði horft á aðfarir hryssunnar
og hneggjað til hemrar öör • r."o: „
tók nú að færa sig g 'tilega í át+-
ina til hennar. Kalli glotti, svo að
skein í skörðó'.tan tanngarðinn.
„Það er bezt að þi'ð bíðið, ég
s kal kijást við piltinn,“ sagði hann,
um leið og hann leit rannsóknar-
augum á kaðalinn, se-m hann hélt
á í hendinni, og sveigði hest sinn
í áttina til Villa.
„Ef þú hefur hann ekki í fyrstu
atrennu, þá er spiiið tapað,“ kall-
aði Þorbjörn á eftir honum.
Villi blakaði eyrunum og horfði
tortryggnislega á manninn, sem
nálgaðist. Hann færði sig ofurlítið
fjær hryssunni, en annars var
maðurinn enn það langt frá, að
Villa fannst hann óhultur.
Skyndilega heyrðist snöggur
hvinur, og áður en Villi fengi átt-
að sig til fulls, fann hann, að eitt-
hvað sterkt og miskunnarlaust
hertist utan um háls hans.
— Fyrsta atrennan hafði heppn-
ast.
Þrátt fyrir æðisgengin átök fór
svo að lokum, að Villti Villti var
yfirunninn og lagður í bönd.
Hrossunum var hles'pt út úr
réttinni og sigað inneftir. Þau
urðu frelánu fegin og tóku óðara
á rás, öll nema Jörp. Hún stað-
næmdist við og við, þefaði af fol-
altíinu, horfði heim að réttinni og
h-i<,-.criaði kallandi, óttaslegnu
hneggi. En hún hlaut ekkert svar.
Skroltandi vörubíll flutti Villta
Villa i böndum burt úr átthögun-
um. Sá, sem greitt hefði síðan
tcppinn frá enninu og horft inn í
dckk augun, mundi hafa séð nið-
ir í hv.dýpi þjáninganna. Hann
hefði séð drauma vorsins í viðjum
ve . rai'in v Sá, sem séð hefur væng-
brctinh í gl, mundi ef til viii hafa
skilið sár aukann, óttann og þrána,
s.-m í þ'ím bió.
Vil’i perði nokkrar ofsafengnar
tiIia'V'.ir til að slíta fjötrana, með
;• v“ á: aagri einum, að böndin
sfcárust dýpra inn í holdið og
hertu fasíar að. Þjáningarnar og
vcnlaus frelsisþráin brutust út í
æðúlegu, óttaslegnu hneggi, sem
kafnaði að mestu í vélardrunum
bír ins.
Nekkur hross, sem voru á beit
við veginn, hrukku^við og tóku á
rás, þegar þau heyrðu bílskröltið,
— úifararóð frelsisins. „
Húsfreyjan i Rjáfui’holti reif
minningu horfins dags af dagatal-
inu og skrúfaði frá útvarpinu.
Heimilisfólkið sat að snæðingi.
Það tuggði matinn ánægjulega,
og Kalli, frændinn frá Ameriku,
sem varð að matast með vinstri
hendinni, vegna þess að sú hægri
var í faila, kinkaði kolli og leit
framan í Þorbjörn, þegar þulurinn
tilkynnti, að skipið, sem flytja átti
Pcllandshrossin, hefði lagt af stað
um morguninn.
„Villi greyið fær veltuna,“ taut-
aði Þorbjörn og leit út um glugg-
ann á trén í garðinum, sem svign-
uðu fyrir vindinum.
í sama mund skeði það á skip-
inu, að gæzlumaður kom til um-
sjónarmannsins og sagði, að dökk-
rauður foli hefði rotazt i einni stí-
unni. Hann hefði prjónað og ham-