Tíminn - 10.03.1956, Qupperneq 9

T í MI N N, Iaugardaginn 10. marz 1956.
9
Eftir H Á N S
MARTIN
58
menn höfðu byssur sínar til-
búnar. Farþegarnir sátu á
töskum sínum.og hristust til
við hverja bugðu. Eftir því,
sem lengra kom niður á iág-
lendið, varð stöðugt heitara
og verra að þola það.
Við og við brosti Maríanna.
Soffía sá, hvernig Walter lét
smátt og smátt meira á sjá,
og mótstöðuafl hans fór
minnkandi Hún reyndi að
herða upp hugann með því að
hugsa um, að brátt hlyti þessu
að verða lokið, þau kæmust
undir þak, og svo síðar heim
til Hollands.
Seinni hluta dags óku þau
inn í Batavíu. Þar virtist ekk-
ert kvikt á stjái. Húsin, sem
áður voru hvít, höfðu nú ver-
ið máluð græn. Soffía sá Har-
monie byggingunni bregða
fyrir, og við aðalinnganginn
var byssum staflað upp í pýra
mída. Svo óku þau inn í garð-
inn fyrir framan Hótel des
Indes. Við hliðið voru skozkir
varðmenn, og fyrir innan var
vélbyssuhreiður. Hópar
stúlkna á buxum og brjósta-
höldurum einum klæða, eða
léttum, hálfgagnsæjum sum-
arkjólum töluðu hlæjandi við
hermennina, báðu um sígar-
ettur og voru greinilega sjúk-
ar í karlmenn.
Soffía tók eftir þessu meðan
þau stóðu við innganginn. Það
birti yfir Maríönnu. Walter sá
ekkert. Hann stóð með lokuð
augu, og virtist alveg -ör
magna.
Þegar kom að þeim að ganga
að borðinu til þess að láta skrá
sig var Soffía að styðja mann
sinn. Læknir nokkur stóð upp
frá borðinu og tók Walter að
sér. Soffía fór á eftir þeim.
Salur við hliðina á anddyr-
inu var innréttaður sem
sjúkraherbergi. Þar var Walt-
er lagður á legubekk, og and-
lit hans, háls og brjóst þveg-
ið. Læknirinn fyllti sprautu og
gaf honum.
Án þess að biðja um leyfi,
stóð Soffía kyrr og horfði á.
Kveljandi ótti hindraði hana
í að tala. Hún drakk vatns-
glas, sem ein hjúkrunarkon-
an rétti henni, og síðan fékk
hún lánaðan svamp til að
þurrka mesta rykið af andlit-
inu.
Það getur ekki verið satt,
hugsaði hún. Walter, sem er
svo hraustur og hefir svo mik-
ið mótstöðuafl. Hann hefir
þolað allt. Það getur ekki ver-
ið um líkamlega veiklun að
ræða. Þetta hlýtur að vera
sálarlegs eðlis.
Hún starði á lokuð augu
hans. Læknirinn neyddi hana
til að setjast. í litla salnum
var heitt eins og í pfni.
— Er hún ein af fjölskyld-
unni? spurði læknirinn og
benti á Maríönnu. — Þá er
bezt að hún fari og láti skrá
ykkur báð'ar.
Maríanna stóð upp og flýtti
sér út úr herberginu.
— Ég hefi gefið honmn
deifilyf, hvíslaði læknirinn. —
Æðaslátturinn er mjög veik-
ur og óreglulegur. Þjáist mað-
ur yðár af nokkrum hjarta-
sjúkdómi?
Hýn hristi höfuðiö..
— Hefir hann alltaf veriö
hraustur? Nú kinkaði hún
kolli með ákafa.
— Hvað er hann gamall?
— Fimmtíu og sex ára.
— Og þér?
— Fjörutíu og átta.
— Hefir hann átt við ein-
hverja örðugleika að etja?
— Ef til vill ekki meiri en
aðrir.
Þegar Soffía kom akandi í
’vagni læknisins um kvölöíð,
eftir að hafa fylgt WaJter á
sjúkrahúsið, var henni vísað
á legustað í gamla félagshús-
inu í garðinum.
í sölum gamla hússins stóðu
raðir af rúmstæðum. Hún var
svo örmagna, að hún átti erf
itt mel að komast upp í rúm
ið.
Soffía skýrði frá því í hálf-
um hljóðum hvað komið hafði
fyrir þau síðustu árin. Hún
létti loks á hjarta sínu, létj
undan lönguninni til þess að
vera ekki hughraust lengur.
Læknirinn kinkaði oft kolli
meðan hún sagði frá. Stund-
um kom á hann undrunarsvip
ur vegna þess hve vel henni
tókst að koma orðum að til-
íinningum sínum.
— Maður yðar hefir áreið-
anlega tekið þetta mjög nærri
sér, frú. Og hin erfiða ökuferð
hér í Batavíu hefir ekki bætt
úr skák. Við munum láta hann
á sjúkrahús. Nei, þér getið
ekki farið með. Ég mun reyna
að koma því til leiðar, að þérj
komizt til Hollands hið fyrsta.
Allt í einu snéri hann máli
sínu til Walters:
— Jæja, herra Bresant, líð-
ur yður dálítið betur?
Walter hafði opnað augun,
og horfði undrandi á Soffíu
og lækninn.
— Soffía. Rödd hans var
veik og dálítið hás. — Mér fór
allt í einu að líða illa. Mér leið
ist, að ég skuli láta hafa svona
mikið fyrir mér. Ef þú vilt
bara hj álpa mér....
— Læknirinn hjálpar þér,
Walter. Þú veröur að dveija
hér og vera rólegur.
— Vitleysa. Ég er ekkert
veikur. Eruð þér læknir?
Hvað er þá að mér?
— Dálitlir erfiðleikar meöð
hjartað, eftirstöðvar af tauga
áreynslupni, sem þér hafið orð
ið fyrir. Við kippum því áreið
anlega í lag, ef þér aðeins vilj
ið hjálpa til.
— Ég hefi mjög hraust
hjarta, læknir. Það er aðeins
veikt fyrir konunni minni.
Hann brosti. — Ég vona, að
þér hafið rangt fyrir yður,
vegna þess, að ég hefi aldrei
heyrt um það talað, að hægt
væri að lækna hjartasjúka
menn.
— En það er hægt að lækna
menn af eftirstöðvum á-
reynslu.
— Jæja, gott og vel. Ég skal
gera allt, sem þér segið læknir,
aðeins ef þér viljið gera eitt-
hvað fyrir konuna mína lika.
Hún hefir haft það mjög erf
itt.
— Læknirinn ætlar að
reyna til þess, að við komumst
sem fyrst til Hollands. Ef þú
gætir flýtt þér aö fá bata . . .
— Þá sjáum við Jules aftur.
Reyndu að komast að því hvað
honum líður. Jæja, nú skul-
um við fara, læknir.
— Þér verðið að vera róleg
ur, og tala ekki svona mikið.
Ef yöur vantar einhverjar
upplýsingar hér, getið þér feng
ið Rauðakrossdeildina til að
senda símskeyti. Þeim hefir
tekizt það á síðustu vikum.
— Það vissum við ekkert
um ...
Ljósin voru deyfð, og loks
tókst henni að komast úr íöt-
unnm. Konan, sem lá næst
henni tautaði kvartandi,
vegna þess hve mjög hún
hreyfði sig.
Hún hugsaði til þess tíma,
þegax Walter væri orðinn
heilbrigður og fengi að sjá
Jules aftur. Og Maríanna,
hvar skyldi hún vera?
Loks féll hún í þungan
svefn.
Hún vaknaði við að komiö
var lauslega við handiegg
hennar.
— Frú, sagði rödd við hana.
—- Nú verðið þér að fara á
fætur. Annars fáið þér engan
morgunverð.
Hún sá konu með dökkt vin
gjarnlegt andlit, sem óprýdd-
ist af því, að margar fram-
tennur vantaði.
Soffía reyndi að komast
fram úr, en gat það ekki fyrr
en konan hjálpaði henni.
Gamla hungrið, eins og í fang
elsinu, kom yfir hana.
Konan þekkti þetta, og
horfði þegjandi á Soffiu.
— Ég fékk ekkert að borða
í gær, sagði Soffía afsakandi.
— Við komum alla leið frá
Bandung.
— Ég kom frá Ambarawa,
á miðeynni. Eruð þér einar?
— Nei, maðurinn minn og
dóttir eru með. Hann var flutt
ur til sjúkrahússins í gær-
kvöldi.
— Ég skal hjálpa yöur til
baðherbergisins. Hvað mig
snertir, þá veit ég ekkert um
manninn minn, hvort hann
er lifandi eða látinn. Hann
var yfirforingi, og var sendur
til Burma. Rauði krossinn hef
ir ekki getaö gefið mér neinar
upplýsingar ennþá.
Hún beið þar til Soffía hafði
klæðst og gekk síðan með
henni til stóra matsalar veit
ingahússins. Þær urðu að
standa í röðum til þess að ná
sér í ílát og matinn.
Allir stólar voru setnir. Þær
urðu að fara fram í anddyr-
ið og setjast á tröppurnar.
Konan sagði frá því miili
bitanna, að hún hefði selt gull
tennurnar sínar fyrir mat í
fangelsinu. Nú ætti hún erf
iðara með að borða, og vist
hefði þetta ekki gert hana feg
urri.
Fuglarnir sveimuðu í þétt
um hópum kring um matar
diskána.
Soffia kom auga á Maríönnu
meðal ungra stúlkna, sem
þyrptust um skozku hermenn
ina. Hún var í víðu pilsi og
rauðum brjósthaldara. Ljósa
hárið var vandlega greitt. Hún
var falleg og girnileg.
Þegar Soffía hafði lokiö við
að matazt, sá hún Maríönnu
aftur. Nú með sígarettu í
munninum, og blss reyknum
pœ! húsmœð-
ur, sem reynt
hota Cloione^
þvottoóutt f j
onnoð ffiUa
Ciozone rnn'-

hetdor súrelnis- K
kom sem ÓÁ
treyðo dósorm
\ego og g)°rG * Á
þvoUinn
mjollahvítan
og bragg)e9'
an.
Clozone hefir hlotíö sér-
stók meómœli sem gott
þvottaduft í þvottavélar.
/
Heildsölubirgöir:
Eggert Kristjónsson & Co. h.f:
*♦♦♦♦♦»♦♦♦♦♦♦♦*»»♦»
>♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
♦♦
2

Sjúkrahjúkrun
leimahúsum

::
Miðlun sú á sjúkrahjúkrun í heimahúsum, sem hjúkr-li
unarfélagið Líkn hefir haft á hendi, er flutt í Heilsu-ji
verndarstöð Reykjavíkur við Barónsstíg. Einungis erj
um að ræða sjúkravitjanir hjúkrunarkvenna, einu sinnij
eða tvisvar á dag. Vitjanabeiðnum er veitt móttaka allaji
virka daga kl. 9—17, nema á laugardögum kl. 9—12, íj!
síma 6257.
♦i
Stjórn Heilsuverndlarstötfvar Rvíkur. :|
♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦«♦♦♦♦♦»->
•♦«♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦*♦
::
tmasmi
H
♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦y
♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦«
| HúsbYg'gjendur
17 ti
H Með því að láta þússa gólíin um leið og þau eru
H steypt, sparið þér yður allt það efni, sem þér annars
H Þ.vrftuð að kaupa til þess að leggjá ög pússa síitlag
jj efíir á. Auk þess fyrirbyggir þessi vinnuaðferð los og
jj tviskeljung á slitlaginu. Sérstaklega hentar bessi aðferð
jj þar sem um er að ræða gólf, sem mikil áníðsla er á eða
jj vatnsrennsli. — Athugið þvi: Látið okkur pússa gólfin
jj um leið og þau eru steypt.
*♦
♦♦ . .
♦♦
♦♦
H Gólfslípunirt,
jj Barmahlíð 33, sími 3657.
♦■♦
♦♦
♦♦
♦♦
•*♦»♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*••«-♦*♦*♦*««»* »**♦»**♦**«•
♦♦♦♦♦♦♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<•♦*♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦*•