Tíminn - 19.09.1956, Blaðsíða 9

7 | þá gerði stóri Gordon aftur
ekki bænheyrð. Stóri Gordon skyssu. Nú var tækifærið. Pet
vann umferöina Ier Spencer fann, að hann
Peter kom til þeirra. Hann'skalf óstyrk og þreytu.
var blautur af svita. Það er i Harm gaut augunum til
líka óheyrilegt, að láta hann | Franks. °g Dóru. Dóra klapp-
leika í þessum hita og sóískini i a®f sainan höndunum í ákafa.
hugsaði Dóra, en gleymdi að
hugsa til þess, að þaö varð
Stóri Gordon líka að gera,
sem þó átti jafnvel enn erfið
ara með það sakir þyngdar
sínnar.
— Eg> er hræddur um, að
mér takist ekki að ráða við
hann, sagði Peter móður og
másandi, og fékk sér sopa af
ís-tei. — Hann er í betra ásig-
komulagi.
Svo kom knötturinn. Honum
tóksfað senda hann til baka.
í þrerh stökkum fór hann að
netinu. Knötturinn kom aftur
og enn kom Peter Spencer á
hann gríðarlegu höggi, sem
fékk spaðann til að nötra.
Dóra æpti af æsingu.
Monsieur Boudelaire brosti
breiðu brosi Hann stóð upp í
skyndi og gekk til móts við
hana með útrétta hönd. —
Þér eru mademoiselle Skov?
sagði hann og bætti við: —
Á rnyndunum í blöðunum gét
ur maður ekki séð hinn indæla
háralit yðar, og þess vegna
þekkti ég yður ekki þegar i
stað.
— Oui, monsieur.
Monsieur Boudelaire horfði
með aðdáun á ungu stúlkuna.
— Þér eruð sannkallað augna
Peter Spencer kunni að not;yndi, fagra barn, sagði hann,
færa sér sigurmöguleika sína. og langaði til aö sleikja út um
Myndin hér aö ofan sýnir langferöabifreið, sem hrapaöi niöur í. gljöí.i ■;
nálœgt Bolzano á Ítalíu. í bifreiöasiysi þessu fórusf átján austurríkismer. i
Lokakeppnin var geysi spenn
andi. Áhorfendur skræktu sig
— Víst tekst þér að ráða við hása. I lok leiks gekk hann að
hann, Peter, sagði Dóra hátt,
— ég sé að hann er þegar far-
inn að þreytast. Eg er viss um
að' þú vinnur.
Peter leit;úndrandi á ungu
netinu, og tók í hönd mót-
herja síns, og þakkaði honum
fyrir keppnina. Hann svimaði
af þreytu.
Dóra og Frank gengu á móti
en hætti við.
Dóra leit undrandi á skrif
stoíusíjórann, sem var yfir-
maður allrar flughafnarinnar
í Nice.
— Hm, já, ungfrú Skov það,
var nú annars ekki þetta, sem
ég ætlaði að ræða við yöur.
stúlkuna. Hann hÁfö'i næst’um. hóhúirf út 'ú:ovöllihii.' '•Húh'-tó'k '^álS ,'yðú‘fn,áéít:li:!tii að byrja
gleymt því, að hún var.við-iúm hátó ihonúm dg Jn&ð, Haan bepti á stól, sem
stödd. Dóra leit á hann brenn1 hann. Þetta var éfni ifyri’r ! stóo við skrifborðið, Dóra sett
andi, áköfum augum.
þú á mig, Dóra?
Trúir, blaðamennina. Glamparnir .
jfrá ljósmyndavélunum blik-1
ist á stólbrúnina.
— Hvernig myndi yður
Já, vissulega geri ég það. | uðu. Dóru var sama. Peter; falla það, að verða lengur hér
hjá okkur? Ráðningartími yð
ar hefst í rauninni ekki fyrr
en 1. október?
Wittmore lávarðs? spurði Dóra var mállaus af undrun.
blaðamaður frá Daily Express, Þe$su haf ði hún alls ekki bú-
____ Hún er 1. verðlaunin! izt við Þetta var líkast draumi
Eg er viss um að þú vinnur.
Peter Spencer gat ekki að
hélt um mitti hennar.
Spencer . . . er þessi unga
því gert að honum var skemmt j stúlka tilvonandi tengdadóttir
af ákafa rauðhærðu stúlkunn- ‘
unnar. Hún var svo glæsileg
í hvíta íéifeftskjólnum, að
hann sagði: — Ef að þú værir
1 verðlaun, Dóra, myndu
möguleikar minir áreiðanlega
aukast. .
— Eg er 1. verðlaun, Peter,
ef þú vinnur, gall í henni. í
sömu andránni kallaði dóm-
arinn til leiks.
Peter Spencer fylltist mikl-
um móði, þegar honum tókst
að vinna næstu umferðina.
Hann veifaði til Dóru, og fékk
fingurkoss að launum. Peter
vann umferðipa með 6 gegn 4.
Fólkið horiði spennt á síð-
ustu umferðina, sem myndi
skera úr því hvor tennisleik-
aranna tvéggja hlyti meistara
titilinn. Þeir léku af ákafa,
með skjálfandi taugum og
þreýttum limum
Þegar leikar stóðu 9 gegn 9
mistókst Peter. Hann tapaði.
einum knetti,
— Þá er útséð um keppnina,
sagði Frank, — Það var leitt.
— Það er ekki útséð enn,
sagði Dóra í hugaræsing. —
Peter vinnur — ég er viss um
það.
Ef Stóri Gordon hefði ekki
verið illa á sig kominn af hita
og þreytu, hefði Peter ekki átt
mikla möguleika, en nú vildi
svo til, að honum tókst að
jafna vegna mistaka hjá Gor-
don, og stóðu leikarnir 10:10.
Þegar báðir aðilar höfðu
unnið 12 leiki áttu þeir að
skipta um vallarhelming.
Peter kom til þeirra til að fá
sér tesopa. Hann var dauð-
þreyttur.
— Nú verður þú að fara að
vinna hann, sagði Dóra.
Hann greip um axlir henn
ar og horföi beint í augu henn
ar. — Þetta hjálpaði mér vel
áðan Dóra, Trúir þú enn á
ttlig? Cí’ujiiUC y. Stm , ' .1..,.: .
mín, sagði
bragði.
hann glaður í
sem rættist.
— Ef til vill fellur yður ekki
við Rívíeruna?
— Jú, það gerir mér
sannarlega. Þetta er dásamleg
asti staður á jörðinni, sagði
Nákvæmlega klukkan tíu
næsta morgun gekk Dóra í ný
stroknum einkennisbúningi
gegn um hliðiö til flugstöðv i úún fljótmælt.
arbyggingarinnar á Nice flugj Skrifstofustjórinn brosti.
velli. Enginn gat séð á hinni ,■ Hún hefir svo sannarlega
frísklegu ungu stúlku, að hún
hefði verið á tennisleikara-
dansleik til klukkan þrjú
kvöldið áður
kunnað að nota tímann, hugs
aði hann. Þennan morgun
hafði Boudelaire átt langt
samtal við son Wittmore lá-
Austurrískur verksmiðjueigandi hefir byggt nýtízku veitingahús, ser i
kostar um sjö miiliónir, þar sem gestirnir geta meðal annars haft s; ■
það ti laugnayndis að horfa á fagrar stúlkur synda, meðan þejr njol 1
veitinganna. Þetta getur kallast frumleg þjónusta við gestina, enda geri ■
eigandinn sér vonir um góða aðsókn og ágóða af fyrirtækinu,
Dóra hafði orðið dálítið varðs. Afleiðingin hafði verið
feimin, þegar hún sá Morgun tvö símtöl til Stokkhólms og
blaðið í Nice Þar voru hvorki
meira né minna en þrjár
myndir af Peter og henni. Á
einni myndinni var hún að
kyssa hann Blaðið gat þess til,
að hinn glæsilegi piparsveinn
hefði nú loks fundið ævi- þessu?
förunaut sinn. Það var að j — Nei. Dóra hikaði. —
minnsta kosti enginn fótur j hvað segja þeir á skrifstof-
eitt til Kaupmannahafnar
Menn mega segja hvað þeir
vilja um þennan kvennabósa,
hugsaði Boudelaire, en eitt er
víst, hann hefir góðan smekk.
— Þér hafið ekkert á móti
fyrir því, vissi Dóra.
Guð minn góður, hugsaði
unni heima?
— Það er allt
í lagi Það
hún, þegar skilaboð biðu henn kemur leyfi með vélinni frá
ar um að koma inn á skrif-, Stokkhólmi á morgun. Þér
stofu til Boudelaire skrifstofu' komið til með að fljúga á
stjóra. Það lá ekkert beint j Márseille-Paris leiðinni, en ég
bann við því að flugfreyjur ‘skal sjá til þess, eftir því, sem
stofnuöu til kunningsskapar, ég get, að þér dveljið hér í
við farþegana, en Dóra hafði
hugboð um. aö það væri ekki
sérlega vel séð. Það skildí hún
líka vel. Ungu stúlkurnar
voru þjálfaöar til að þjóna far
þegunum, en ekki til aö leita
sér að eiginmanni meðal
þeirra.
Dóra herti upp hugann og
drap á dyr hjá skrifstofu-
stjóranum.
— Kom inn.
Vel klæddur Frakki sat við
skrifborðið og horfði á hana
gegn um gullspengt einglyrni.
— Hvað er yður á höndum,
spurði hann kuldalega
Á Það lágu skilaboð til mín
1 — Já, Petéflx^’ér jMií'ýiss j fráhiml' Utti að köma til við
og þú værir þegar búinn aðjtals við skrifstofustjórann,
.vinna, sagði hún ákveðið. jsvaraði Dóra á sinni beztu
, Mörkin komust upp í 40, og fröxisku.
Nice á næturnar Eruð þér á-
nægðar með húsnæði yðar?
— Já, kærar þakkir, það er
mjög gott.
— Ég skal koma því þannig
fyrir, að þér fáið eina helgi í
mánuði heima í Kaupmanna-
höfn, loíaöi skrifstofustjór-
inn.
Dóra var steinhissa.
— Hringið til upplýsinga-
skrifstofunnar á morgun
klukkan tólf. Það er mögulegt
að við sendum yður til Mar-
seille strax seinni hluta dags
á morgun.
— Þýðir það, að ég eigi þá
ekki að fara tihParísaríí dagi*'
Boudeláíre’lanlcaSi'iÉloM.'—'
Njótið bara lífsins, unga
stúlka, og gætið yðar vel,
sagði hann og bætti við: —
MaSurinn, á þessari mynd heitir Robert Searight, og á heima í Lon;i
Beach í Kaliforniu. Dægradvöl hans er aS búa til skip, hús og fleira irir.i
í rafmagnsperum og sýnir myndin nokkuð af verkefnum hans.
« ■* ' r' ' ' \ ‘ C* TO
, Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og jarííárför
|..tj'í£r 30 mms&' ; .tunut! 'iutJois sms :w<- eav-
Guðríðar Guðmundsdóttur.

Vandamenn.
T í Íví í N N, migvikudaginn 19. september 1956