Tíminn - 07.09.1957, Side 5

TÍMINN, laugardaginn 7. september 1957.
5
Ég var rekinn úr skóla fyrir
óknytti. Ég stal hílnum hans
pabba míns og keyrði hann í
klessu. Ég braut upp vínkjall-
arann heima hjá mér og hélt
partí allar nætur þegar gömlu
hjónin voru á ferðalagi. Ég
reyndi að komast yfir eins
margar stelpur og möguiegt
var. Ég nennti ekki að vinna
ærlegt handtak. Ég var rek-
inn með skömm úr liðsforingja
skólanum. Ég gifti mig til f jár
og hélt framhjá konunni
minni. Ég hafði alla tíð hatað
föður minn og eitt sinn barði
ég móður mína þegar hún
vandaði um við mig Ég var
flæktur inn í smygl og þjófn-
aðarmál. Ég var tíður gestur
á vínkrám og vændishúsum og
lagði lag mitt við óþjóðalýð.
Ég fyriríeit guð. Ég kvaldi
mína nánustu. Ég hugsaði
aldrei um neitt nema sjálfan
mig.
Ungur Skandínavi stóð teinrétt-
ur framml fyrir mér og romsaði
þessu upp úr sér eins og hann
væri að þylja upp hegningarvott-
orð óviðkomandi manns. Ég hall-
.aði mér upp að trénu og horfði
með öfundaraugum á landa mína
þar sem þeir stóðu bak við tré
og reyktu. Ég varð að láta mér
nægja að fitla við sígarettupakk-
ann í vasanum, ég kunni ekki al-
mennilega við að kveikja í sígar-
ettu frammi fyrir manninum sem
þuldi mér ævisögu sína, ég vissi
það mundi hryggja hann, því það
var höfuðsynd í hans augum að
reykja.
Svo var það gamall skólabróðir
íninn sem fór að segja mér frá
jþessu, hélt hann áfram og kink-
aði kolli í áttina til hins veglega
samkomuhúss þar sem við höfð-
um nýverið á fundi hlustað á
grátklckkan yfirstéttarbreta biðja
kolsvartan negra að fyrirgefa sér
hermdarverk Breta í Afríku. —
inningar írá dvöl 50 íslendinga á
Mackinac-eyju, bækistöS MRA
samtakanna í Eandaríkjunum
Síðari grein Jökuls Jakobssonar
Hluti af íslenzku þátttakendunum í förinni.
þeir vöknuðu fyrir allar aldir á
morgnanna og sátu þöglir góða
stund með þlýant og blað íyrir
framan sig. Svo fóru þeir að skrifa.
Indíána-súla á eyjunni. Ljósm. J. J.
Ég hló bara að þessu og kallaði
þetta hjálpræðisher fína fólksins.
En ég fann að þetta fólk átti eitt-
hvað sem ég átti ekki þrátt fyrir
allar mínar lystisemdir. Og ég
fór að hlusta. Ég efaðist lengi vel.
Ég átti í baráttu við sjálfan mig.
Ég hafði aldrei verið ánægður með
líf mitt þótt ég vildi ekki viður-
kenna það, það var sárt að horf-
ast í augu við sinn innri mann.
Ég hafði logið að sjálfum mér alla
ævi. Lifað í synd og blekkingu.
Ég píndi flugur þegar ég var strák-
ur. Ég fór að hlusta. Lengi vel
gerðist ekkert og ég fór að ör-
vænta.
*
A eyjunm
eign,
Engin undankoma
Ég fór líka að örvænta bví að
ég sá hvar landar mínir læddust
milli trjánna með sundföt undir
hendinni og stefndu til strandar,
sól skein í heiði og fjörusandur-
inn mundi vera volgur, og vatnið
hlýtt. En ég átti mér ekki und-
ankomu auðið frá þessum synduga
dýrlingi sem þusaði yfir mér,
vissi ekki hvort hann yrði nokkru
sinni búinn. Ég hafði heyrt svo
margar ævisögur í morgun og í
gær og í fyrradag og daginn þar
áður óg var ekki lengur uppnæm-
ur og í mesta lagi það framkall-
aði þreytulegan geispa hjá manni
þegar einhver sagðist hafa brennt
lifandi nokkra kapítalista í
bræðsluofnum í stríðslokin suðrá
Italíu. Hvað bá ómerkilegar smá-
syndir eiiis og drekka brennivín
frá pabba sínum og nauðga skóla-
telpum. Nei, ég kæmist ekki til
að baða .mig í vatninu í dag.
En svo breyttist ég, hélt vinur
minn áfram og vætti þurrar kverk-
arnar. Ég ákvað að lifa eftir hin-
um fjórum boðorðum: heiðarleika
og hreinskilni, hreinlífi, óeigin-
girni, kærleika. Ég hað til Guðs og
fann nýjan kraft streyma um mig.
Ég fékk hvern gædansinn á fætur
öðrum. Ég hætti að reykja og
drekka. Ég fór til foreldra minna
og bað þau fyrirgefningar. Nú er-
um við trúnaðarvinir. Ég sagði kon
unni minni upp alla söguna. Nú
elska ég hana og hún mig. Ég
skrifaði yfirvöldunum og borgaði
toll af öllu sem ég hafði smyglað.
Ég fékk nýja trú á lífið og fil-
veruna. Nú er ég glaður og sæll
og frjáls. Ég hef ákveðið að fórna
lífinu í baráttunni fyrir endursköp
un heimsins.
Ég faldi sígarettuna í holum lóf
anum og har hana upp að vitum
mér til að finna ilminn af tóbak-
inu. Ég vissi af ræðunni var lokið
í bili, fyrsti þáttur, sem fjallaði
um syndir, misgerðir og frelsun,
var á enda. Það var eintal og þá
gat maður bara skrúfað fyrir skiln-
ingarvitin þó maður kynni ekki
við að hlaupa burtu. Nú hófst ann-
ar þáttur, tvítal, þar sem maður
var tekinn til yfirheyrslu um sitt
eigið líf og syndir og látinn gefa
skýrslu um þann framgang í kristi
legu hugarfari og líferni er maður
hafði hlotið þessa dagana. Nú
varð maður að svara kurteislega
til að styggja ekki þessa góðu
menn sem gáfu okkur að borða
og höfðu skotið yfir okkur skjóls-
húsi, maður varð því miður að
játa að framfarir í dyggðinni
hefðu verið heldur tregar.
- Hefirðu fengið gædans?
spurði sálusorgari minn ákafur og þú bara skopast að því.
neri saman höndum. ! Ég tók mig á og varð lika alvar-
- Eg er þvi miður hræddur um legur m augnanna. Ég hcld ég
að eg kunni ekla að fa gædans, hafi meira að segja orðið iðrunar-
svaraði eg oskop sorgbitinn. fu,llur a svipinn því sálusorgara
Salusorgan minn hrokk við: mínum 5étti ögn.
Hvað segirðu! Hefirðu ekki fengið: ... . , , ,
skrifblokk og blýant. Vlð vltl™ *« fll mgm 5' 1 ha"
- Jú, mikil ósköp, mér hefir ve£UITl.hofð a Islandi, sagð. hann.
verið gefið hvort tveggja, flýtti ég Slf1erðlð er a lagu stlgl’.það er
mér að leiðrétta. Það er bara sukh °§ sva11 °? oreíða a ollum
hérna sem strandar. j hlutum Kommumsmmn gengur
Og ég benti hógværlega á höfuð-1 um laudlð eins °« ^sott. Aiþyðan
ið á mér. Sálusorgarinn varð á.1 bíir blindu nautaaUfi, foringjanur
hyggjufullur á svip og ég gat ekki,haIdnir ^klegn ag.rnd t.l yalda
annað en dást að þolinmæði hans ,°?.nietorða- en hufa ekkert um
gagnvart óforbetranlegum synda-1 h-1oðarh?> L f heldur sem horf.r
sel eins og mér. Ég sá að hann |verður Island næsta lePPrlkl Sov'
bjó sig undir langa og harða tang- ets; ,,,,,,, *
arsókn I **ann öe^öi andanakshle a ræou
- Viltu eiga hljóða stund með sinni f ^rfði til himins eins og
mér klukkan hálfsex í fyrramálið, jhann hefðl feymt, mer- ,I’tíltlr
hann. Þá getum við haft fdannegrar i hv.tum sk.kkjuin
skalmuðu rramh.ia okkur, letcstig-
ar blómarósir frá Formósu með
Þá birtist þeim á pappírnum ættu bara að sjá! Sálusorgari minn
innstu hugsanir þeirra, nakinn ■ var ennþá að hugsa um siðferðið
sannleikurinn, þegar bezt lét var á íslandi.
það rödd Guðs. Þetta hét gædans. j Þrátt fyrir alla spillinguna hef-
Og samkvæmt þessum véfréttum ir þó Guð útvalið íslendinga íil
skipulögðu þeir líf sitt og starf að frelsa heiminn, sagði hann. Það
þann daginn, bæri eitthvað vanda- hefir forustuhlutverki að gegna.
mál að höndum settust þeir niður Það hefir í höndum lykilinn að
og fengu gædans. Og svörin létu framtíð mannkynsins.
ekki á sér standa. Ég sagði þeim Nú ber nýrra við, hugsaði ég.
að heima á íslandi væru kellingar Hvort skyldi það heldur vera
sem spáðu í kaffikorg og spil og
eitt sinn höfðu forfeður mínir tíðk
að að hafa spá af flugi fugla og
enn aðrir rist belju á kviðinn og
lesið útúr innyflunum hvernig veðr
ið yrði þann mánuðinn. Ég sagði
þeim að Óðinn hefði mætt við
Mímis höfuð en aldrei hafði hon-
um dottið í hug að fá gædans.
Nú er sálusorgara mínum nóg
boðið. Hann hefir lengi reynt að
umbera léttúð mína. Hann verður
alvarlegur til augnanna og beygir
sig fram, hvíslar ógnþrunginni
röddu:
Kannske þú viljir heldur að
landið þitt falli undir kommúnism-
ann! Að börn.n þín alist undir
jarnhæl hins austræna einræðis!
j Kommúnisminn breiðir sig út um
heiminn eii>s og krabbamein. Og
sagði ég og leit hæversklega á
klukkuna. Ég er hræddur um ég
hafi ekki tíma til að frelsa heim-
inn.
Skandínavinn virtist búa yfir ó-
tæmandi þolinmæði því hann gekk
við hlið mér í áttina að matsaln-
um.
Það getur enginn breytt heim-
inum nema sá sem breytir sjálfum
sér fyrst, sagði hann. Taktu á-
kvörðun strax! Núna áður en þú
byrjar að borða.
Stúdent frá Lýbíu
---------Ég lét íara lítið íyrir
mér úti í horni í forsalnum stóra
þar sem menn biðu þess að verða
leiddir til borðs. Þess var gætt
að þeir sem komnir voru utanúr
löndum fengju a. m. a. einn heima
mann við borðið til að skýra frá
reynslu sinni í lífinu og hvetja
mann til að feta í fótspor hinna
frelsuðu. Ég kastaði kveðju á þel-
dökkan stúdent frá Lýbíu, kunn-
ingja minn. Hann hafði verið á
fundinum í morgun þar sem yfir-
stéttarbretinn hafði beðið Afríku
að fyrirgefa sér. Bretar hefðu ríkt
yfir nýlendum sínum af grimmd
og hörku, kúgað fólkið og fyrir-
litið, rænt það löndum og gullí,
drepið konur og börn ef þeim
bauð svo við að horfa. Og nú stóð
jþessi stolti Breti upp á palli og
bað „óæðri“ þjóðflokka að fyrir-
gefa sér.
— Fannst þér þetta ekki átak-
anlegt? Varstu ekki hrærður?
spurði ég kunningja minn. Mér
hafði dottið í hug þegar höfðing-
inn Sturla Sighvatsson var leidd-
ur fyrir allar kirkjudyr í Rómu og
hýddur í viðurvist stráka. En Lý-
bíumaðurinn virtist ekki sérlega
uppnæmur.
— Þeir halda að við þarna fyrir
botni Miðjarðarhafs séum að ganga
kommúnismanum á hönd, sagði
hann. Þeir eru dauðhræddir um
að við göngum þeim úr greipum.
Þeir sjá að vopnavald og kúgun
dugir ekki gegn okkur lengur. Þá
grípa þeir til annarra x-áða. Þeir
biðja okkur fyrirgefningar, niður-
lægja sjálfa sig og krjúpa í duftið.
Á þann hátt ætlast þeir til að við
komum íil þeirra aftur.
Mér datt í hug hvað Jón Hregg-
viðsson sagði um Danakónga: Vont
er þeirra ranglæti, verra er þeirra
réttlæti.
Fiæg hjón frá Ceylon
---------í matsalnum lendi ég
við borð með hjónum frá Ceylon.
í dag. Svo ég hafði ákveðið að vera Það fer vel á með okkur og brátt
alveg rólegur og æðrulaus en get; hefjast fjörugar samræður. Yfir-
þó ekki að mér gert að veröa svo-; leitt var allt fólk þarna kurteist,
lítið hissa þegar maðurinn ‘ þrum-! þægilegt og elskulegt. Það var un-
ar inn í eyrað á mér: I un að ræða við það enda var það
— Guð hefir kjörið ísland til að opinskátt og eðlilegt, hafði ekk-
frelsa heiminn og Guð hefir kjörið ert að fela, en margt að bjóða.
þig til að frelsa ísland! i Norðurlandabúarnir, þeir yngri,
—- Það er kominn matartími,' iFramhald á B. sí5u.j
ar í heiminum voru margar og mis
litar. Og heima töluðu menn um
Austurbæinga og Vesturbæinga
eins og tvo ólíka kynþætti. Þeir
Austur- eða Vesturbæingar sem
eiga að leiða mannkynið sér við
hönd. Varla eru það þó einhverjir
utanbæjarmenn.
Sálusorgari minn beygir sig á-
fram svo ég verð að halla mér
pínulítið aftur á bak. Það er lit-
séð um að ég komist til að synda
spurði
gædans saman.
— Mér gengur bara svo illa að
vakna á morgnanna,, sagði ég. Við
erum flestir sprækastir á kvöldin
íslendingarnir. Svo er ég viss um
ég kynni ekki að haga mér rétt á
hljóðu stundinni. Ég er svo fáfróð l
ur um þessa hluti ennþá.
Gædansinn
Ég hefði aldrei átt að bera fá-
vizku minni við. Því nú fékk ég
enn einn fyrirlesturinn um guid-
ance og quiet hour. Sálusorgari
minn sagði mér frá því hvernig
næstum ekki neitt utan um kropp-
inn, þungbi’ýndir Indverjar lædd-
ust hjá, japanskar þingkonur í
regnbogalituðum þjóðbúningi,
stúdent frá Lýbíu spozkur á svip
og gleraugnaglámur fi'á Indónesíu j
eins og apaköttur í framan; mann-
ætuhöfðingi frá Kameroon renndi
auga til bæjai-fulltrúa Þjóðvarnar-
flokksins á fslandi, dökkur og
stimamjúkur ítali útskýrði eitt-
hvað fyrir Nýsjálendingi af Maoría
ættum. Mig sundlaði þegar mér
varð hugsað til þess hvað þjóðirn-
lillsiss
Nokkrir fulltrúar ræöast við