Tíminn - 21.07.1959, Qupperneq 3

Tí JIIN N, þríðjudaginn 21. júlí 195».
3
Með bílhlass af ís yfir Sahara
| - Svertingjum við miðjarðarlínu |
(j skalsýndur jökullípörtum-Klaki |
| í þyrilvængju - Tveir bílstjórar - |
\ Mikið skal til mikils vinna f
ÞaS er kalt, sagði skessan,
— sat í ís upp að beltisstað.
En breyttir eru tímar, frá því
skessur (það er að segja, þess-
ar stóru, sem þjóðsögur og
ævintýri greina frá) gengu
manna á meðai og spjölluðu
við fólk. Og nú er svo komið,
að menn reyna ekki lengur
að verjast kuldanum, heldur
gamna sér við að flytja hann
frá sínu náttúrlega umhverfi
til heitari staða.
Þaraiig standa nú yfir flutning-
a.r á ís norðan frá hemiskauts-
baug til miðjarðarlínu. Aðalmark
miðið mun vera að sanna ágæti
glerul'lar sem einangrunarefnis,
en hefur fengið annan tilgang
um leið, mjög svo göfugan, sem
j sé að taka ýmis lyf og læknis-
j 'tæki til Lambaréné, sjúkrahúss
dr. Schweitzers í Afriku. Leiðin
I liggur til Afríku hvort sem er.
| ísinn er ristur í klumpa nyrzt
(í Norðun-Noijegii, fiuttur þaðan
idinglandi neðan í þyrilvængju
sunnar í Noreg, þar sem klump-
arnir eru frystir saman í eina
j hellu, sem síðan er gengið vand-
. lega frá í járnkistu, fóðraðri með
glerull.
íslnn var settur í járnkistur, fóðraðar með glerull.
Sænska bílstjóranum þótti ekki nóg að vera með íshlass.
Hann vildi fá is i glasið.
Klukknahljóð - Klukknahljóð
Bifreiðin, sem flutti ísinn yfir Evrópu og Sahara,
Eftir að fullgengið hefur verið
Ærá hellunni, er !íi,enni komið ,
fyrir á heljarstórum Scania Vabis;
vörubíl, sem tekur síðan til hjól- !
anna suður á bóginn. Með hann !
fara tveir bílstjórar, annar sænsk-
ur, hinn frainskur, og skiptiast
þcir á um að knýja farartækið.
Áætlað er, að leiðangurinn taki
2— vikur, og ekki er gert ráð 1
fyrir, að meira en 10—15% af
ísnum bráðni á leiðinni. En ekki
fylgir sögunni, hvað gera skal
við hann, eftir að hann hefur
verið fluttur suður endilanga Evr-1
ópu og yfir Sahara,. en trúlegt
þykir oss, að þá loks fái hann að
bráðna, drottni sínum til dýrðar.
Átta litlar mýs
— Fimra litlar mýs/stukku
út á ís/púllívúllívúllívei. —
Er ekki til einhver söngur,
sem byrjar svona? Hvað um
ísinn fluttur með þyrilvængju.
það, við ætlum ekki að fara Þetta hefur komið fyrir mýs áð-
að rifja upp neina gamla
söngva núna, heldur biðja les-
endur blaðsins ásjár fyrir átta
litlar mýs, sem lentu í stök-
ustu vandræðum, þar sem
þær álpuðust inn í rör.
Það hefði svo sem verið
allt í lagi, ef þær hefðu
ekki verið svo vitlausar að fara
fjórar saman inn í hvorn enda
og ekki hitzt fyrr en í miðjunni,
því eins og kunnugt er, eiga mýs
óhægt með að fikra sig afturá
bak. Það gerir halinn.
En þær enu þess fullvissar, að
hægt sé að leysa þennan vanda.
ur. En gallinn er bara sá, að
þær geta ekki farið nema áfram,
og ekki nema eina músadengd
í einu, annað hvort með því að
skríða eftir rörinu, eða klöngr-
ast yfir músina fyrir f-raman.
Viljið þið, lesendur góðir,
reyna að hjálpa mýslunum? Til
þess að átta ykkur betur á að-
stöðu þeirra, gætii verið heppii-
legt að raða upp eldspýtum í
músa stað, fjórum og fjórum, sem
Itnúa brennLsteinmum saman,
með einni eldspýtulengd í milli.
í trausti þess, að úr rætist fyrir
músunum, lofum við að birta
lausnina annað hvort á morgun
eða hinn daginn.
í síðustu viku minntumst
við hér á síðunni á leifar
stríðsáranna, sprengjurnar,
sem enn eru að finnast víða
um heim, og fáfrótt fólk not-
ar fil hinna ólíklegustu hluta.
Rétt um það leyti, sem
fyrrnefnd grein birtist í blað-
inu, rákumst við á Sögu trú-
boða nokkurs i Kóreu, um kóre-
anskan prest, sem fann sprengju
þar í landi:
— Ég kom til að biðja yður
ráða, sagði þessi ungi kóreanski
prestur við mig. — Heima í sókn
linni minni fannst -núna nýlega
225 kg sprengja, sem Amerí-ku-
menn hljóta að hafa kastað þar
niður fvrir um það bil fimm ár-
um, en aldrei hefur sprungið. Nú
datt mér í hug, að hægt væri að
gera góðar kirkjuklukkur úr
henni ,og þess vegna erum við
nú komnir með hana hingað, ég
og nokkrir vinir mínir, til þess
að fá hjá yður ráðleggingar um,
hvernig bezt muni vera að saga
hana í ívennt.
— Hvernig í ósköpunum hafið
þér komið henni alla þessa leið,
spurði ég, — og hafið þið látið
gera hana óvirka?
— Við fengum áætlunarbúinn
til að taka hana fyrir hálft gjald,
svaraði klerkur, en okkur tókst
e.kki að ná innmatnum úr henni,
svo við skrúfuðum bara takkann
framan af henni.
Svitinn spratt út á enni mínu:
— Viljið þið gera svo vel að fara
með hana á stundinni til aðal-
stöðva hersins hér í borginni og
láta gera hana óvirka! Svo ge*ið
þið sagað hana í sundur með
venjulegri járnsög.
Næsta dag mætti ég prestinum
unga á götu. — Jæja, gerði her-
inn sprengjuna óvirka fyrir þig?
spurði ég.
— Ne-ei, við nenntum ekkert
að vera ómaka þá, svaraði hann.
Við vorum svo heppnir að finna
mann, sem kann að. saga sprengj-
ur. Hann sagði okkur bara að
hella stöðugt vatni á sögina, með-
an við værum að saga. Og svo
sagði hann, að við gætum selt
hvítu kúlurnar, sem við fundum
innan i. Fiskimennirnir V’r,a
gjarna kaupa þær. Þeir geta látið
þær springa niðri í vatninu og
lamað fiskana. Svo nú getum við
Krustjoff skiiur
vio utvoromn
NTB—Khöfn, 18. júlí. Krustj-
kannske haft upp í kostnaðinn.
Heppnin hefur svo sannar'ega
verið með okkur.
Já, það er víst og satt! Og í
dag hanga tvær hálfar sprengjur
í klukkuturnunum í Kal-tan. Á
þeim stendur „Made in USA“ og
sé slegið á þær með trékylfum,
hljóma þær e'ins fallega og vönd-
uðustu kirkjuklukkur, og kalla
söfnuðinn til tíða.
off mun í fyrsta sinn skilia
sinn eigin vopnaða lífvörð
eftir heima, er hann kemur
til Kaupmannahafnar í sum-
ar.
Berlingske Aftenavis skýrir fri
þessu í gær. Þegar Krus.tjoff kem
ur í opinbera heimsókn til JDan
merkur í ágúst, verður danska lög
reglan ein ábyrg fyrir lífi hans oj
öryggi. Munu alls um 2 þús. lög
reglumenn gæta hans og föruneyt
is hans þá daga, er Krustjof
dvelur í Danmörku. Fær engira
lögreglumaður orlof í næsta mán
uði, og hefur slik ráðstöfun sjald
1 an verið gerð áður í lögregluliðinu