Tíminn - 25.02.1960, Blaðsíða 10

K)
TfMINN, flnuntndagtnn 25. febrúar 196».
talca yRT sér aftur sem elgln-
konu sinni, enda gat hún á
þann hátt hefnt sin á honum
um leið, auk þess sem hann
var þá neyddur til þess að
að leggja henni nóg fé, án
tillits til lifeyris þess, sem
hann þegar hafði ákveðið
handa henni. Hún gat neytt
hann til að veita sér viðtöku
með tilstyrk leyndarmáls þess
sem hún hafði komizt að, og
mundi hún þá getað tekið sér
þann sess í samkvæmislífinu,
er henni' hæfði sem konu ein
hvers auðugasta manns á
Englandi.
— Mig langar til að spyrja
yður að, hvort þér munduð
vilja hýsa mig í eina eða tvær
nætur enn, sagði Charlotta
við læknisfrúna daginn eftir,
þegar þær sátu að morgun-
verði. — Eg dvel í Lundúnum
i r tíma, skal ég segja yður
og hálf leiðist að vera að hekj
ast hingað og þangað, því að
Greymere höllin er i aðgerð,
og allt troðfullt þar af verka-
mönnum og öðrpm ófögnuði.
Mér væri líka hughægra ef ég
væri hér og sæi hvernig sjúkl
ingnum farnaðist hjá manni
ýðar, enda er ég sannfærð um
að honum er hvergi betur
borgið en hjá ykkur.
— Okkur væri sönn ánægja
að hafa yður hjá okkur, svar
aði læknisfrúin vingjarnlega.
— Húsi'ð er rúmgott, eins og
þér sjáið, og þurfum við venju
lega ekki á öllum herbergjun
um að halda. Þér þurfið því
ekkert að óttast að þér séuð
til þrengsla, ef yður langar
til að vera.
Að morgunverði loknum fór
Charlotta að hitta vagnstjór
ann, og hafði honum tekizt
að gera við skemmdirnar á
vagninum.
— Við förum ekki ti'l borg
arinnar undir eins, sagði hún
við vagnstjórann, og lét nú
sem sér lægi ekkert á þangað.
Vagnstjórinn varð hálf ó-
lundarlegur er hann heyrði
þetta, enda leit hann svo á,
að þeim væri hollast að kom
ast sem fyrst af þeim stöðv
um, þar sem slysið hafði átt
sér stað. En hann vi'ssi jafn-
framt, að vegir frú Gregson
voru órannsakanlegir. Nú á-
kvað hún að fara í skyndi til
Greymere hallarinnar, og
vagnstjóranum það ekkert
verra, þvl að honum hafði lið
ið þar mætavel og leizt prýði
lega á eina vinnukonuna þar.
En Tom Gregson var ekki
alveg eins ánægður þegar
honum var sagt að kona hans
væri komin aftur, enda var
hann þá í þann veginn að
leggja af stað til þess að heim
sækja Fieldings-fólkið.
— Fylgið þér frú Gregson
inn í bókastofuna, sagði hann
önugur við þjóninn, sem boð
aði honum komu hennar.
Gekk hann svo um gólf
nokkra stund, og furðaði sig
á, hvað það gæti verið, sem
knúð hafði Charlottu til þess
að koma svo bráðlega aftur,
þar sem hann hafði þó fylli-
lega gefið henni í skyn, að
hann vildi hvorki' heyra hana
né sjá. Hann reyndi þó að
bæla niður gremju sína, og
kann að þykja það — að þú
óskir öllu fremur að firra
hana öllum vandræðum, að
45
ég ekki nefni alla þá sorg og
svívirðingu, sem hún verður
að þola, ef maður hennar verð
ur hnepptur í varðhald og
dæmdur til dauða. Er þessu
svona varið eða er það ekki?
Þú verður að fyrirgefa þó ég
heimti skýrt og afdráttar-
laust svar við þessari spurn-
ingu minni.
sem ekki hefðu við nein rök
að styðjast.
Hann horfði á hana, og sá,
að hún var svo einbeitt, að
það mundi ekki verða á nokk
urs manns færi að neyða
hana til sagna, ef hún ein-
setti sér að láta ekkert uppi.
— Þú getur sjálf gert
kostina, sagði hann rólega, og
fór um leið að hugsa sér hvað
hann mundi vilja leggjá í söl
urnar fyrir Rósamundu.
— Eg var búin að leggja
þetta ræki'lega niður fyrir
mér áður en ég kom hingað,
sagði hún, og skal ég nú setja
fram skilmála þá, sem þú
F ramhaldssagan Charles Garvice:
• 9 OLI UPI . ÉL BIRTIR UM SÍÐIR
gekk því næst á fund við Char
lottu.
—Hvaða erindi átt þú hing
að? spurði hann svo rólega
sem honum var unnt.
— Já, þú hefur víst ekki bú
izt við mér núna, býzt ég við,
svaraði' hún glottandi. — En
þú sættir þig ef til vill betur
við komu mína þegar ég segi
þér erindið.
—Eg ætla að biðja þig að
vera ekki margorð sagði hann.
— Það er ekki vert að vera að
lengja þetta samtal okkar
fram yfir það sem þörf kref-
ur, því að það er okkur lík-
lega báðum jafn ógeðfellt.
Hún lét sér það að kenningu
verða, og bar þegar upp erind
ið, enda vissi hún, að sér yrði
lítið eða ekkert ágengt, ef
hún færi að fara einhverjar
krókaleiðir.
— Eg þarf ekki að minna
þig á það, mælti hún, að það
hafa verið lögð drög að því
að handsama Martein Dungal
og býzt ég við að þér sé enn
þá svo annt um hagi konu
hans, að þú hafir gert þér
þetta ljóst. Eg gizka á að þér
sé enn svo hlýtt til hennar
— þú verður að afsaka þó ég-
minnist á þetta, hvað sem þér
Tom horfði í augu hennar
litla stund en sagði síðan
stilli'lega:
—Eg veit ekki til hvers þú
ert að spyrja mig um þetta,
en það er* aldrei nema satt,
og það skál ég játa hreinskiín
islega, að ég vildi allt til
vinna til þess að geta bægt
frá henni þeirri hugraun, sem
henni yrði að því, ef maður
hennar yrði dreginn fyrir lög
og dóm.
— Fyrst þú hefur nú sagt
mér þetta hreinskilnislega,
sagði Charlotta hróðug mjög,
þá er ekkert því til fyrirstöðu
að ég beri upp erindið, sem ég
átti við þig í þetta skipti.
Hvaða kosti viltu bjóða mér,
ef ég heiti þvi vð drengskap
minn að halda mannorði Mar
teins óspilltu?
steini lostinn.
steinilstinn.
— Þú gætir ekki að því,
sagði hann að þér yrði þröngv
að til að segja allt, sem þú
kannt að vita, ef ég leitaði
aðstoðar lögreglunnar.
—Það er öðru nær, svaraði
hún rólega, því að ég gæti
undir eins svarað því til, að
þetta væri tómur misskilning
ur minn og ímyndanir einar,
verður að ganga að, ef við
eigum að geta komið okkur
saman. En viljirðu ekki ganga
að þeim kostum, þá er engin
leið til þess að ég skipti mér
nei'tt af málefnum Marteins
eða reyni að bjarga honum.
Hún gekk fast að honum og
horfði beint framan í hann
en úr augum hennar leiftraði
slik grimmd, að hann hefði
aldrei trúað að hún byggi yf
ir öðru eins.
— Viljirðu ekki ganga að
skilyrðum mínum, sagði hún
lágt og harðneskjulega, þá
verður Marteinn Dungal brátt
hengdur — um það er engum
blöðum að fletta.
Honum stóð mesti stuggur
af þessu kvendi, en sökum
Rósamundu var hann þó að
hlusta á mál hennar, ef það
gæti orðið til þess að forða
Marteini frá sakamálsrann-
sókn.
— Segðu mér skilmálana,
sagði hann. — Eg verð þó að
fá að heyra hverjir þeir eru.
— Þeir eru þessir, svaraði
hún, — að þú takir mig til
þin aftur, og sért eiginmaður
minn í heimsins augum að
minnsta kosti, hvað svo sem
sambúð okkar að öðru líður.
Honum hnykkti við en bað
hana þó að halda áfram.
— í annan stað skalt þú
láta mig hafa óspart fé til
ei'gin umráða. Eg get ekki skil
ið að þér finnist þessir skil-
málar óaðgengilegir, þegar
um lífið er að tefla fyrir mann
þeirrar konu sem þú elskar.
— Það er eins og þú segir,
sagði Tom hægt og stillilega,
að hér er um lífið að tefla fyr
ir þann mann, og hafirðu
sagt satt, þá er það i þínu
valdi að forða honum frá refs
ingu, eða það hefurðu ótvl-
rætt gefið í skyn. Og vissu-
lega ætlar þú þér þá ekki að
neita honum um hjálp þína!
Eða hvað heldurðu að yrði
sagt um þi'g, ef þetta kæmist
allt í hámæli, er stundir líða?
Hún hló hæðnislega.
— Það stendur mér á sama,
svaraði hún. — Þú átt aðeins
að skera úr því, hvort þú vllt
kaupa vísbendingar mlnar
því verði, sem ég heimta fyrir
......gpaiið y*ur Hlaup
á.raíUi margrfLverzlaiia!
«1
ÁÓUUN
HM!
-Auaturstrseti
Handsetjari - vélsetjari
óskast nú þegar
'íMm
EiRÍKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
70
Erwin sem er að drukkna, held-
ur sér í Rolf, en hann er útkeyrð-
ur og finnur skyndilega að hand-
leggir hans verða máttlausir.
Hann sleppir takinu og byrjar að
sökkva . . .
Á sama augnabliki grípur sterk
hönd í hann. Haltu þér í þennan
plankn. segir Þorkell og Erwin
hlý' Vsjálfnítt. — Reyndu að
ná í Rolf, segir hann, er hann
getur dregið andann á ný.
Hetjan bölvar dálítið en hlýðir
þó drengnum. Brátt er hann kom-
inn aftur með hundinn, sem nú
heldur sig þétt upp að plankan-
um. — Að hugsa sér að hætta líf-
inu fyrir svona dóna, þrumar Þor-
kell.