Tíminn - 24.03.1960, Blaðsíða 14

14
T f MIN N, fimmtudaginn 24. marr 1960.
Hann ygldi sig framan i hana
og fór aftur á sinn stað.
Þá var að reyna aðra leið.
Við vegginn þar sem vanhúsið
stóð var enginn vörður, því
þar var ókleyft út. Hún fór
þangað og litaðist um. Dálitið
frá húsinu voru börn að leik.
Hún kallaði lágt á malay-
isku. — Telpa, þú þarna telpa,
komdu.
Telpan kom til hennar. Jean
spurði hana að nafni.
Telpan flissaði feimnislega.
— Halijah, sagði hún.
— Þekkirðu búðina, sem
selur lyf? Kínverjann? spurði
Jean.
Telpan kinkaði kolli. — Ch-
an Kok Fuan, sagði hún.
Jean sagði. — Farðu til
Chan Kok Fuan með skilaboð
og ég skal gefa þér tíu sent.
Biddu hann að finna mig og
segðu honum að konan hafi
Nyamok bot, hún sýndi henni
flugnabitin — og hann eigi
að koma með áburð á svalirn
ar og þá muni margar konur
kaupa. Skilaðu þessu og þá gef
ég þér tíu sent.
Telpan kinkaði kolli og fór.
Jean fór aftur fram á svalirn
ar og beið. Brátt kom Kínverj
inn með stóran bakka hlaðinn
af túbum og krúsum. Hann fór
til varðarins og talaði við
hann, sagðist vilja selja vör-
ur sínar. Eftir nokkurt hik
samþykkti varðmaðurinn það.
Jean keypti sex túpur af
flugnasmyrslum og hinar kon
urnar keyptu það sem eftir
var. Halijah fékk sin tíu sent.
Skömmu síðar kom Japani
með tvær fötur fullar af
þunnri fiskisúpu og hálfa
fötu af soðnum hrísgrjónum,
óhreinum og ólystugum. Ekki
voru nein matarílát með
þessu, en hver varð að bjarga
sér sem bezt hann gat. Þá
voru þau ekki orðin vön lífi
fangana, sem skipta alltaf ná
kvæmlega jafnt öllum mat,
svo menn fengu mismikið,
sumir ekkert. En þau áttu enn
þá bita hjá sér og bættu sér
upp máltíðina með því.
Svo voru karlmennirnir
skildir frá konunum og her-
vörður fór burtu með þá. Bill
Holland snéri sér voteygur frá
konu sinni. —Vertu sæl. Jean,
sagði hann lágt. — Guð veri
með þér. Viltu reyna að fylg
ast með þeim?
Hún kinkaði kolli. — Eg skal
gera það. Við verðum í sömu
fangabúðum.
Þegar karlmennirnir voru
farnir þá voru eftir ellefu
giftar konur og tvær ungar
stúlkur, Jean og veikluleg
stúlka sem hét Ellen Forbes.
Hún hafði komið til Malaya I
til að gifta sig, en af þvi hafði
ekki orðið og hún hafði búið
hjá efnskri fjölskyldu. Auk
þeirra voru þarna 19 börn.
Þiað elzta var fjórtán ára
telpa, þau yngstu voru brjóst
mylkingar. Alls voru þetta
þrjátíu og tvær manneskjur.
Fæstar konurnar kunnu nokk
uð annað mál en ensku, sum
ar kunnu hrafl í malayisku,
rétt svo að þær gátu skipað
þjónum fyrir verkum.
Þau voru á endurskoðunar
skrifstofunni í einn dag.
Önnur nóttin var lík þeirri
fyrstu, nema hvað þeim var
leyft að liggja inni í skrif-
stofunum. Um kvöldið fengu
þau aftur fiskisúpu, öðru var
þeim ekki séð fyrir. Engin
rúm, engar ábreiður, engin
mýflugnanet. Sumar konum
ar höfð,u farangur með sér
og áttu nokkrar ábreiður en
það hrökk ekki handa öllum.
Stórskorin kona, frú Horse-
fall að nafni, óskaði að fá að
tala vdð foringjann. Þegar
Yoniata kapteinn kom, mót-
mælti' hún aðbúnaðinum og
mæltist til að fá rúm og
flugnanet.
— Engin rúm, engin net,
sagði hann. — Mjög leitt.
Japanskar konur sofa á gólf
inu á mottum. Allir Japanir
sofa á mottu. Þú reka burt
hroka, vondur hlutur. Þú sofa
á mottu eins og japönsk kona.
— En við erum enskar, svar
aði' hún reið. — Við sofum
ekki á gólfinu eins og skepn
ur.
Augu hans urðu köld. Hann
greip um handlegg hennar
og sló hana fjórum sinn-
um kinnhest. — Vond hugsun
sagði hann, snérist á hæli'
og fór. Síðan var ,ekki meira
rætt um rúmin.
Hann kom í eftirlitsferð
næsta morgun og frú Horse
fall var hvergi hrædd og bað
um vatn. Hún benti á að það
væri nauðsyn að geta baðað
börnin og æskilegt væri að
allir gætu þvegið sér. Tunna
var flutt inn í minnsta skrif
stofuherbergið og burðar-
menn fylltu hana jafnóðum
með vatni. Þær gerðu þetta'
herbergi að baði og þvotta-
stofu. Þessa fyrstu daga áttu
konumar eitthvað af pen-
ingum og kaupmenn bæjar-
ins fylgdu dæmi Chan Kok
Fuan og komu með vörur til
að selja þeim. Þannig fengu
þær brýnustu lífsnauðsynjar.
Smám saman vöndust þær
harðréttinum. Börnin vönd-
ust því fljótt að sofa á gólf-
inu, ungu stúlkunum tókst
líka að venjast því, en kon-
umar sem voru komnar yfir
Framhaldssaga
Sigríður Thorlacius
býddi
9.
þrltugt sváfu sjaldan lengur
en í hálftíma, án þess að
vakna með þrautum. — en
þær sváfu.
Yonata kapteinn skýrði
þeim frá því, að hinir sigur-
sælu Japanir mætu ekki vera
að því að reisa fangabúðir
fyrir konur fyrr en stríðinu
væri lokið. Þegar búið væri
að friða öll Malayalöndi'n
yrðu þær fluttar á þægilegar
og fallegar búðir, sem yrðu
byggðar handa þeim á kunn
um skemmtistöðum í fjöllun
um. Þar myndu þær fá rúm
og flugnanet og öll þáu þæg
indi, sem þær væru vanar,
en til þess að verðskulda öll
þau gæði yrðu þær að vera
kyrrar þar sem þær væru og
gera góða hluti. Að gera góða
hluti þýddi' að rísa á fætur
og hneigja sig hvenær sem
kapteinninn sást. Eftir
nokkra löðrunga og þegar kap
teinninn var búinn að sparka
með þungum stigvélunum
í fáeina sköflunga, þá kunnu
þær að gera þann góða hlut.
Matarskammturinn sem að
þeim var ætlað var það lág-
mark sem nægir til að við-
halda lífinu og var aldrei
annað en fisksúpa og hrís-
grjón tvisvar á dag. það var
ekfei einasta tilgangslaust,
heldur líka hættulegt að
kvarta. Kvartanir voru hroka
fullar hugsanir, sem átti að
uppræta með velvilja til þess,
sem kvartaði. En það var
hægt að fá mat til viðbótar
úr lítilli kínverskri matstofu
í bænum og meðan einhver
fjárráð voru fyrir hendi,
fengu flestar fjölskyldurnar
eina máltíð á dag frá mat-
stofunni.
Þau fengu enga læknisað-
stoð og ekkeA lækniseftirlit
af neinu tagi, né heldur lyf.
í vikulokin fengu þau maga
eitrun og var hræðilegt á næt
urna að heyra kveinin í börn
unum, mæðurnar studdu á
vanhúsið. Malaría vofði alltaf
yfir þeim, en kínínið, sem
þær keyptu síhækkandi verði
hjá Chan Kok Fuan hélt
henni í skef j um. Til að lækna
magaveikina lét Yonata
draga úr súpuskammtirium,
en auka hrisinn og bæta í
hann ögn af úldna fiskinum,
sem súpan var búin til úr.
Seinna meir bætti hann við
einni fötu af tei á eftirmið-
dagana, til þess að koma til
móts við enska siði.
Allan þennan tíma hjálp-
aði Jean Eileen Holland að
annast börnin þrjú. Jean þjáð
ist af máttleysi, sem vafa-
laust stafaði af fæðubreyt-
ingunni, en hún svaf vært
Eileen þjáðist miklu meira.
Hún var eldri og átti erfitt
með að sofa á gólfinu og hún
átti ekki lengur æskuþrekið.
Hún horaðist ákaflega ört.
Á þrítugasta og fyrsta degi
dó Esmé Harrison.-Esmé var
átta ára gömul telpa. Hún
var búin að vera með niður-
gang nokkuð lengi og haði
horast og orðið máttfarin.
Hún svaf lítið og grét oft. Svo
fékk hún hi'tasótt og hafði
háan hita í tvo sólahringa
meðan malarían var að ná
hástigi. Frú Horsefall sagði
Yoniata að það yrði að ná í
lækni eða koma barninu á
sjúkrahús. Hann sagði að sér
þætti það leitt, hér væri ekki
sjúkrahús, hann skyldi reyna
að ná í lækni, en þeir væru
allir að berjast með hinum
sigursæla, keisaralega her.
Um kvöldið fékk Esmé hvert
krampakastið á fætur öðru
og fyrir dögun andaðist hún.
Um morgunin var hún graf-
in í grafreit Múhameðstrúar
manna utan við bæinn. Móð
ur hennar og einni konu ann
arri var leyft að vera við út
förina. Þær lásu hluta af út-
fararbæninni, hermennírn-
ir og heimamenn hlustuðu
án þess að skilja orð og svo
var athöninni lokið. Lífið
gekk sinn vanagang í endur-
skoðunarskrifstofunni, en nú
fengu börnin martröð af ótta
við dauðann.
Að sex vikum liðnum ávarp
aði Yoniata kapteinn þau
að lokinni liðskönnun að
morgni dags að lokinni liðs-
könnun. Konurnar stóðu
hrjáðar og tötralegar í skugga
svalanna og héldu 1 hendur
bárnanna. Margar konumar
og flest börnin voru veik og
mögur.
Yoniata sagði: — Frúr!
Hinn keisaralegi japanski her
hefur tekið Singapore, öll
Malayalönd eru frjáls. Nú
er verið að byggja fangabúð
ir fyrir karlmenn og líka
handa konum og börnum.
Fangabúðir eru í Singapore,
þið farið þangað. Hryggir mi'g
að þið hafið liðið óþægindi,
nú batnar. Á morgun farið af
stað til Kuala Lumpur, gang
ið það sem viljið á dag. Frá
Kuala Lumpur farið með lest
til Singapore, hugsa ég. í
Singapore verið mjög ham-
ingjusamar. Þökk fyrir“.
Frá Panong til Kuala Lum
pur eru fjörutíu og sjö mílur.
Þær skildu ekki alveg strax
hvað hann átti við. Svo
mælti frú Horsefall. — Hvern
ig eigum við að fara til Kuala
Lumpur? Fáuin við bíl?
— Hryggir mig, enginn
bíll,. svaraði Yoni'ata. — Þið
ganga, þægilegt, ekki lengra
á dag en viljið. Japanskir her
menn hjálpa ykkur.
— Við getum ekki farið
......fípaxið yður Wanp
A .iaiili margra vera]a»a:l
OÖWJOöl
jii
HÍ6UH!
-Austurstxsetá
EIRIKUR
víöforli
Töfra-
sverðið
94
Gráúlfur brosir blítt til Eiríks.
Eitt sinn stakk ég upp á því við
þig, að við skyldum sameinast
gegn Tsacha, segir hann. Nú endur
tek ég tilboðið.
— Ég geri engan samning við
vesaian morðingja, segir Eiríkur
önugur.
— Þá skalt þú deyja, armi hund
ur hvíslar Gráúlfur. Hann lyftir
hníf sínum og ætlar að kasta hon-
um í brjóst Eiríks.
í sama bili rífur Yark sig Lausan
og kastar .sér fram fyrir húsbónda
sinn. Hnífurinn lendir í brjósti
hans og hann fellur til jarðar. —
Hefndu mín, hvíslar hann.