Tíminn - 06.04.1960, Side 14

14
TÍMINN, miðvikudagirw 6. aprfl 1960.
datt þeim í hug að segja, að
þær hefðu keypt hanana fyr
ir peninga sem Ástralíumaður
inn hefði gefið þeim, en vand
inn hlaut að aukast, ef lið-
þjálfinn spyrði hvar í Pohoi
þær hefðu keypt þá. Svo illa
vildi til, að íbúar Pohoi voru
þeim fremur andsnúnir. Þeir
höfðu í sannleika átt erfitt
með að rýma húsnæði handa
þeim, svo þær gátu ekki búizt
við neinni aðstoð af hálfu
þorpsbúa. Loksins ákváðu þær
að segja að þær hefðu keypt
þá fyrir aura frá Ástralíu-
mönnunum og að bær hefðu
samið um það í Berkapoor,
að hænsnin yrðu send til
beirra úr þoroi, sem héti
Limau, og lá tvær eða þrjár
mllur frá bióðveginum. Þetta
var léleg skáldsaga, sem ekki
myndi þola harðaga gnrýni,
en þær sáu enga ástæðu til að
ímynda sér að farið yrði að
gagnrýna hana.
Þó að þeim þætti miður.
sáu þær sér ekki annað fært
en láta varðmönnunum eftir
elnn hanann. Gjöfin myndi
blíðka liðþjálfann og flækja
hann í málið, en við það dró
úr hættu við frekari eftir-
grenslunum. Jean tók pok-
ann og fór til liðþjálfans.
Hún hneigði sig fyrir hon
um, til að koma honum í gott
skap. — Gunso, sagði hún.
— Gott mishi í kvöld. Við
kaupa hænsni. Hún opnaði
pokann og sýndi honum han
ana, tók einn og rétti honum.
— Handa þér, sagði hún og
brosti eins sakleysislega til
hans og henni var unnt.
Liðþjálfinn varð mjög undr
ándi. Hann hafði ekki vitað
að þær ættu svo mikla aura,
þann tíma sem hann hafði
verið með þær höfðu þær aldr
ei haft efni á að kaupa nema
banana og kókóshnetur. — Þú
kaupa? spurði hann.
Hún kinkaði kolli. — Frá
Limau. Mjög gott mishi' handa
okkur öllum i kvöld.
— Hvar fékkstu peninga?
spurði hann, ekki af tor-
tryggni, aðeins af . forvitni.
Hann hafði aldrei orðið þess
var, að konurnar reyndu að
hlunnfara hann.
Eitt augnablik flaug Jean
í hug að þær hefðu selt skart
vripi sem þær hefðu átt. eitt
hvað hugboð sagði henni, að
bezt væri að nefna ekki Ástra
líumenniha 1 þessu sambandi.
En hún bægði þeirri hugsun
frá. Hún varð að halda sér
við söguna sem þær voru bún
ar að koma sér saman um
eftlr nákvæma yfirvegun.
— Karlfangarnir gefa aura
fyrir hænu, sagði hún. - - Þeir
segja, við of magrar. Öll fá
gott mishi í kvöld. Japanir
og fangar líka.
Hann rétti upp tvo fingur
— tvo, sagði hann.
Hún bálrei'ddist. — Einn,
ekki tveir gunsó, sagði hún.
— Þetta er gjöf til þin af því
að þú hefur verið góður og
borið börnin okkar og lofað
okkur að ganga hægt. Fimm,
aðeins fimm. Hún sýndi hon
um aftur í pokann og hann
taldi hanana vandlega. Þá
fyrst tók hún eftir því að þeir
féll strax á áströlsku bilstjór
ana, sem höfðu það orð á sér,
að í hnupli tækju þeir öllum
fram þar í héraðinu. Þar að
auki höfðu þeir margháttuð
tækifæri, því starfsins vegna
gátu þeir borið sig víða um.
Bilana varð að hlaða og af-
ferma, og það varð oftast að
gerst í myrkri þegar erfitt var
að sjá nákvæmlega hvar hver
og einn hélt sig. Vistarverur
þeirra voru rannsakaðar hátt
og lágt, þar fannst hvorki ein
svört fjöður né neinn grænn
Framhaldssaga
an þeim gekk japanskur lið-
þjálfi með riffil á annarri
öxlinni en grænan poka í
hinni. Lögreglubíllinn snar-
hemlaði svo að ískraði i hjól
unum.
í næstu tvo klukkutíma hélt
Jean fast við sögu sína, að
Ástralíumennirnir hefðu gef
ið henn aura til að kaupa fyr
ir hanana í Limau. Þeir tóku
hana til eins konar þriðju
gráðu yfirheyrzlu þarna á veg
inum, endurtóku í sífellu
sömu spurningarnar og þeg
ar þeim fannst athygli henn
ar dvína, þá slógu þeir hana
í andlitið, spörkuðu í sköfl-

voru óvenjulega stórir eftir
því sem almennt gerist um
hænsni i Austurlöndum, og
allir kolsvartir. — Einn handa
þér, fjórir handa okkur.
Hann sleppti pokanum og
kinkaði kolli, svo brosti hann
til hennar, stakk hananum
undir hendi'na og rölti þangað
sem verið var að matreiða
handa honum.
Þennan dag gekk mikið á
i Kuantan. Yfirmaður her-
námsliðsins þar var kapteinn
Sugamo, sem var dæmdur til
dauSða af dómistóli Banda-
manna árið 1946, vegna stríðs
glæpa og misþyrníingá á föng
um i fangabúðum 302 við
Burma-Siam járnbrautina ár
in 1943 og ’44. En þegar þetta
gerðist, þá var það hans
starf i Kuantan að sjá um
flutnihg á járnbrautarefni úr
austurlandabrautinni í Mal-
aya til Síam. Hann bjó í húsi
þvi, sem héraðsstjómin j Ku
antan hafði átt. Héraðsstjórn
in hafði flutt um tuttugu
svört Leghomhænsni frá Eng
landi 1939. Og þegar kapteinn
Sugamo vaknaði þennan um-
rædda morguri, sá hann að
fimm af þessum tuttugu fínu
hænsnum, sem nú voru hans
eign, voru horfin, ásamt græn
um strigapoka, sem fyrrum
hafði verið póstpokl, en var
nú notaður undir hænsna-
mat.
Sugamo kapteinn varð á-
kaflega reiður. Hann kallaði
á herlögreglumenn og skip-
aði þeim að leita. Grunurinn
&WLCÍ\Ci'KqamSt
U I CL
Mew biuue/
Sigríður Thorlacius
þýddi
20.
poki, aðeins dágóðar birgðir
af dósamat og vindlingum,
sem horfið höfðu frá birgða-
stjóranum.
Ekki lét Sugamo kapteinn
sér þetta lynda og varð æ
reiðari. Þetta snerti mannorð
hans, að stolið skyldi vera frá
honum. sjálfum æðsta mann
inum, og sá skuggi féll um i
leið á hinn keisaralega jap- !
anska her. Hann skipaði leit j
í allri Kuantanborg. Næsta |
dag fóru hermenn inn i hvert
einasta hús, undir stiórn her-
lögreglunnar, og leituðu að
svörtum fjöðrum eða grænum
poka. Allt var árangurslaust.
Frávita, vegna þeirrar lít-
ilsvirðingar, sem stöðu hans
hafði verið sýnd, skipaði kap
teihninn að leitað skyldi í
öllum herbúðum manna hans.
Enginn árangur.
Aðeins einn möguleiki var
enn órannsakaður. Þrír bílar
sem Ástralíumenn óku, voru
á leið til Jerantut. Næsta dag
sendi Sugamo fjóra menn úr
herlögreglunni á eftir bíln-
um til að leita í þeim og yfir-
heyra bílstjórana og verðina.
Á milli Pohoi og Blat kom
á móti þeim hópur kvenna
og barna eftir veginum, ber
andi alls konar pinkla. Á und
unginn á henni eða tróðu á
berum tánum á henni með
þungum hermannastígvélun-
um. Hún hélt fast við söguna,
full örvæntingar, vissi að hún
var ótrúleg, vissi að þeir trúðu
henni ekki, en vissi heldur
ekki hvað hún gat sagt annað.
I Þeim svium komu bilarnir
brír { lest niður veginn. Lið-
biálfinn þekkti strax Joe
Ilarman, sem ók miðbílnum
og rak hann á undan sér með
brugðnum byssustingnum til
Jean. Liðþjálfi herlögreglunn
ar spurði: — Er þetta mað
urinn?
Jean sagði í örvæntingu:
— Eg hef verið að segja þeim
frá þessum fjórum dollurum
sem þú gafst okkur til að
kaupa fyrir hænsni, Joe, en
beir vilja ekki trúa mér.
Herlögreglumaðurinn sagði:
— Þú stela hænsnum frá kap
Teini. Fér er pokinn.
Hjarðmaðurinn horfði á
blóðugt andlit stúlkunnar og
fæturna, sem blóðið lagaði úr.
— Látið hana vera! hundspott
og skíthælar, sagði hann reið
ur. — Eg stal þessum lúsugu
núddum og gaf henni þær.
Hvað viljið þið meira?
í setustofu minni í London
var orðið skuggsýnt þennan
leiðinlega rigningardag. Regn
ið lamdi enn rúðurnar. Stúlk
an sat og starði inn í eldinn
öll á valdi hinna ömurlegu
minninga. — Þeir krossfestu
hann, sagði hún hljóðlega.
— Þeir fóru með okkur niður
til Kuantan og þeir negldu
hendur hans á tré og börðu
hann til dauðs. Þeir héldu okk
ur þar og létu okkur horfa á,
meðan þeir gerðu það.
4.
— Góða mín, — mér fellur
þetta þungt, sagði ég.
Hún lyfti höfðihu. — Þú
skalt ekki taka það nærri þér.
sagði hún. — Þetta var að-
eins eitt af mörgu, sem gerð-
ist á stríðstímum. Það er
langt síðan — nærri sex ár.
Og Sugamo kapteinn var
hengdur — ekki fyrir þetta.
heldur fyrir það, sem hann
gerði við jámbrautina. Þetta.
er búið og gert — og nærri
gleymt.
Auðvitað voru engar kven-
fangabúðir í Kuantan og Su
gamo kapteinn var ekki sá
maður, að hann léti börn og
konur vera að tefja sig. Aftak
an fór fram um miðjan dag
við tré, sem stóð við íþrótta-
svæðið, rétt hjá tennisvellin
um. Strax og hihn blóðstokkni
líkami var hætur að titra, lét
Sug^mo fangana standa í röð
um fyrir framan sig.
— Þið mjög vont fólk,
sagði hann. — Ekkert rúm
fyrir ykkur hér. Sendi ykkur
til Kota Bahru. Gangið strax.
Þau reikuðu orðalaust af
stað og örvænting ein studdi
þau til að fjarlægjast þenn
an hryllilega stað. Sami lið-
þjálfinn, sem hafði fylgt
þeim frá Gemas, var sendur
með þeim, því hann hafði
fallið í ónáð, vegna þess, að
hafa étið af hönunum. Hans
refsing var, að fylgja þeim,
því að í augum Japana eru
allir fangar viðurstyggð, sem
vansæmd er að og varzla
þeirra er skítverk, sem aðeins
hæfir lítilfjörlegum mönnum.
Heiðarlegur Japani fremur
heldur sjálfsmorð, en að vera
tekinn til fanga. Má einnig
vera að það hafi verið í sví-
virði'ngarskyni að liðþjálf-
inn var sendur einn með fang
ana
.......áparift yður Uaup
á .milli maigra. veralana1.
- Austurstiætá
Töfra-
sverðið
105
Eiríkur og menn hans halda urs og þreytu. kels, tautar Eiríkur. En hvað hef- skoðun á því hvað skeð hefur.
áfram leitinni, en þeim miðar Allt í einu uppgötva þeir nokk- ur skeð? Hver er Þorkell? Og Er- Blóðspor skilja sig frá hinum og
hægt áfram, því að Halfra er að ur lik í snjónum, öll með örvar win? Og Gráúlfur? Eiríkur rann- liggja út yfir steppuna.
niðurlotum kominn vegna hung- í skrokknum. Þetta er verk Þor- sakar vígvöllinn til að mynda sér