Tíminn - 30.04.1960, Side 14

I
14
T f M I N N, laugardaginn 30. apríl 1960.
mönmnn sm, að vejra mætti
að stúlkan sú arna leyndi
kannski einhverju, sem í frá
sögur væri færandi.
Joe Harman .... sagði Hal
Porter hugsandi við Stuart
Hopkinson. — Eg er viss um
að ég hef einhvern tima áður
heyrt það nafn, en ég kem
því efcki fyrir mig.
Á heimleiðinni eftir baðið
sögðu blaðamennirnir Jean
frá Harwin og lýsing þeirra
á borginni var síður en svo
glæsileg. — Hér er allt á nið
urleið, sagði Porter. — Slát-
urhúsið hefur ekki starfað í
mörg ár — það urðu svo oft
verkföll þar, að þeir urðu að
loka. Járnbraut átti að
liggja héðan suður til Alice
og þaðan til Adelaide, þvert
yfir landið. Hefði því fengizt
framgengt, þá hefði kannski
orðið eitthvert gagn að
henni, en hún komst ekki
nema til Birdum og þá var
hætt. Ekki veit ég hvað þeir
ætlazt svo fyrir. Akbrautin
hefur næstum því eyðilagt
jámbrautina. Einu sinni var
hér íshús, það er búið að loka
því. Hann þagnaði um stund.
— Hvert sem litið er, má sjá
rústir fyrirtækja, sem hafa
mistekizt.
— Hvers vegna? spurði
Jean. — Þetta er alls ekki
slæmur staður, og höfnin er
prýðileg.
— Alveg rétt. Þetta ætti
að vera stórhöfn ,eins og
Singapore. Þetta er eina veru
lega borgin á allri norður-
ströndinni. Eg veit ekki hvað
að er. Eg er búin að vera hér
of lengi. Staðurinn fer í taug
ar mínar.
Stuart Hopkinson sagði
kaldranalega- — Það er
strjálbýlissýkin. Hann brosti
til Jean. — Þér munið verða
hennar víða vör, sérstaklega
1 norðurhluta Ástralíu.
Hún spurði: — Er Alice
Springs eitthvað svipuð?
Þetta umhverfi var æði ó-
líkt hinum dýrlegu endur-
minningum, sem Joe Harman
hafði rakið fyrir henni sex
árum áður.
— Hver er munurinn?
spuTði hún.
— Satt að segja veit ég
það ekki. Þar er jámbrautar
stöð — nautgripirnir eru
fluttir þaðan til Adeiaide, já,
það er nú eitt. En Alice er
framfarastaður. Þar gerist
sitt af hverju. Eg vildi að
Guð gæfi að Monitor sendi
mig þangað.
Hún kvaddi þessa tvo vini
! sina um kvöldið og lagði af |
stað I dögun næsta morgun i
með bílnum til Alice Springs.
i Þetta var nýtízkulegur lang-
ferðabíll sem dró farangurs-
vagn. Þó ekki væri loftkæl-
ing í honum, var andrúms-
; loftið þægilegt og hann þaut
með fimmtíu mílna hraða
' niður malbikaðan, mannlaus
an veginn. Ökumennirnir
! voru fyrrverandi sjóliðar.
í Katherine var stanzað til
| að snæða hádegisverð. Alla
leið þangað var nokkur skóg
argróður á landinu, þó ekki i
væri hann stórgerður. Milli j
skóganna voru víðáttumiklar;
hygli. Svona hlaut Joe Har-I
man að hafa litið út áður en
hann fór í herinn. Hún varð
að stilla sig um að fara ekki
til þeirra og spyrja þeirrar
heimskulegu spurnjngar
hvort þeir þekktu hann.
Billinn fór af stað í dögun j
næsta morgun og ók enn í
suður. Gróðurinn varð fátæk
legri eftir því sem sunnarj
dró, og hitinn jókst. Þegarj
þau stönzuðu í Tennant j
Creek til að borða og hvílaj
sig, var ekki annað að sjá
Framhaldssaga
plantað trjám meðfram göt-
unum. Ef hún ekki horfði á
fjöllinn, gat hún vel ímyndað
sér, að hún væri komin á
bernskustöðvar sínar. Hún
skildi vel hvers vegna allir
sögðu, að Alice væri afbragðs
borg og hún var viss um, að
á þessum stað myndi hún
geta unað sér — henni myndi
falla vel að búa í einhverju
þessara úthverfa — eignast
kannski tvö eða þrjú börn.
Hún gekk aftur inn á aðal
götuna og leit á verzlanirn-
ar. Það var alveg satt — hér
var allt þð að fá, sem skyn-
söm stúlka gat krafizt, hár-

gresjur, óræktaðar og óbyggð
ar. Jean spjallaði við sam-
ferðamann sinn, bankaendur
skoðnda um þetta landssvæði
og hann fræddi hana á því,
að ómögulegt væri að búa á
þessu landi, en gat ekki gert
henni skiljanlegt hvers vegna
það væri svo. Eftir að farið
var frá Katarine varð land-
ið berangurslegra og trjá-
gróðurinn strjálli, og undir
kvöld fóru þau um landslag,
sem nálgaðist að vera eyði-
mörk.
i í rökkrinu stönzuðu þau á
stað, sem hét Daly Waters.
! Jean sá að Daly Waters _vár
ekkert annað en gistihús,
pósthús og stór ílugvöllur.
Gistihúsið var þyrping af
einnar hæðar timburskálum,
sem ýmist voru ætlaðir kon-
um eða körlum til gistingar.
Jean hafði aldrei fyrr séð
slíkt fyrirkomulag, en her-
bergin voru notaleg. Eftir
matinn gekk hún út og svip-
aðist um í rökkrinu. Framan
við gistihúsið sátu þrír ung-
ir menn á hækjum sínum
með annan fót framréttan á
sama enikennilega hátt og
Joe Harman hafði gert. Þeir
voru klæddir eins konar síð
um reiðbuxum og í þunnum
stigvélum með teygju í hlið
unum. Þeir voru að spila á
jörðinni og algerlega niður-
sokknir í það. Það rann upp
fyrir henni, að þetta voru
fyrstu nautahj arðmennimir,
sem hún hafði séð þar í landi.
Hún veitti þeim nána at-
Sigríður Thorlacius
þýddi
36.
en sandeyðimörk. Og áfram
j var haldið, fram hjá einu og
j einu húsi á stangli. Undir
kvöldið nálguðust þau Mac-
Donell-fjallgarðinn nakin,
rauð fjöll, sem báru við blá-
j an himinn og í rökkurbyrj-
1 un komu þau til Alice Spring
og námu staðar við Talbot
Arms-gistihúsið.
Jean fór inn í gistihúsið
og fékk herbergi með svölum,
en gistihúsið, eins og reynd
ar flest hús í Alice, var einn
ar hæðar timburhús. Te var i
framreitt svo að segja strax
eftir að þau komu og Jean
var búin að læra það, að ef
menn ekki mættu stundvis- j
j
lega til máltíða í áströlskum j
sveitagistihúsum, þá fengu;
þeir ekkert. Hún skipti um!
föt, og eftir tedrykkju, fór!
hún að skoða borgina.
Eins og Joe Harman hafðij
sagt, þá var þetta viðkunna- j
legur staður og margt þar af
ungu fólki. Þrátt fyrir hinn
suðræna gróður og einbýlis-
húsin, var samt einhver svip
ur af enskri útborg yfir Alice
Springs, svo Jean fannst hún
vera heima. Umhverfis hús-
in voru lítlir, afgirtir garðar
og eins og í Englandi var
greiðslustofa ,nokkrar góðar
kjólabúðir, tvö kvikmynda- j
hús ....
Um niuleytið fór hún inn!
á veitingastofu og fékk sér
rjómaísblöndu. Ef ástralska j
strjálbýlið var yfirleitt þessu
líkt, þá var viða verra að
dvelja. |
EfUr morgunverð næsta
dag . jr hún til frú Driver,
sem starfrækti gistihúsið og
sagði: — Eg er að reyna að
hafa upp á frænda mínum,
sem ekki hefur skrifað heim
í níu ár.
Hún sagði henni söguna
um að hún væri á leið frá
London til systur sinnar í
Adelaide. — Eg sagði föður
hans, að ég myndi fara þessa
leið og koma við \ Alice
Bprings og reyna að hafa
upp á Joe.
Frú Driver var full af á-
huga. — Hvað heitir hann?
— Joe Harman.
— Joe Harman! Hann vann
á Wollara?
— Alveg rétt, sagði Jean.
— Vitið þér hvort hann er
þar enn?
Konan hristi höfuðið. —
Hann kom oft hingað fyrst
eftir stríðið, en hann var hér
ekki nema svo sem sex mán-
uði. Eg kom hingað á stríðs
árunum, svo ég þekkti hann
ekki áður. Hann var stríðs-
fangi Japana og þeir fóru
alveg hræðilega með hann.
Þegar hann kom heim, þá
voru stór ör á höndunum á
honum eftir nagla, sem þeir
höfðu rekið i gegn um þær
— þeir krossfestu hann vlst.
Jean lýsti hryllingi sinum
og undrun. — Vitið þér hvar
hann er núna?
— Ónei, það veit ég ekki.
Kannski einhver af piltun-
! um viti það.
I Art gamli Forster, sem
lagfærði allt í gistihúsinu og
hafði átt heima í Alice í þrjá
tíu ár, sagði. — Joe Harman?
Hann fór til Queensland þar
seni hann ólst upp. Hann var
eina sex mánuði á Wollara
eftir stríðið, en þá fékk hann
atvinnu sem bústjóri einhvers
staðar uppi á Ströndinni.
— Þér vitið líklega ekki
heimilisfang hans þar? spurði
Jean.
— Nei, en Tommy Duveen
á Wollara hlýtur aff vita það.
— Kemur hann oft til
borgarinnar?
— Ja —- hann var hérna
á föstudaginn var, hann kem
ur svona á þriggja vikna —
mánaðar fresti.
Jean spurði sakleysislega:
— Fór Joe Harman ekki með
fjölskyldu sína með sér þeg
ar hann fór til Queensland?
Þau eru víst ekki hér enn?
Gamli maöurinn glápti á
hana. — Eg hef aldrei vitað
til að Joe Harman ætti fjöl-
skyldu. Hann var ógiftur það
ég bezt veit.
— Jæja, frændi hélt að
hann væri kvæntur.
— Aldrei heÞég heyrt hann
bendlaðan við kvenmann,
sagði maðurinn.
Jean velti þessu öllu fyrir
sér um stund og spurði svo
frú Driver. — Er sími á Woll
ara? Ef herra Duveen veit
hvar Joe er, þá langar mig
til að hringja til hans og fá
heimilisfangið.
— Þar er enginn sími, svar
aði frú Driver. — En þau tala
auðvitað í talstöðina frá
Wollara kvölds og morgna.
Talstöðvanetið, sem hafði
samband við „fljúgandi lækn
inn“, náði vítt. Kvölds og
......fspariö y*ur Waup
á .mlUi ttíirgra wjtalanKÍ
OÓWWftL
ÁöllUM
(KWH!
- Auatuistxæö,
EIRIKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
121
— Má ég sjá hundinn? spyr
Tsacha. — Ég atóka dýr, en huad
ar eru sjáldgæfir hér.
— Vertu rólegur, segir hún.
Faðir minn þolir ekki að þú hagir
þér svona.
— Fyrirgefðu, þú fagra steppu-
blóm. Ég gleymi sjálfum mér
auðveldlega, þegar ég er undir
áhrifum þinnar dásamlegu feg-
urðar. Finnst þér ekki að það
hafi verið snjallt af mér að fanga
drenginn? heldur hann áfram og
gotrar augunum að gluggatjald-
inu. Ég hlakka tiil að drepa hann.
Það mun ske, ef faðir hans gefst
ekki upp.
Á þessu augnabliki er forhengið
dregið ti'l hliðar og Eiríkur birtist.
Láttu Erwin lausan, þorparinn
þinn, hrópar hann örvæntingar-
fullur. Taktu mig heldur í stað-
inn.