Tíminn - 10.05.1960, Síða 14

14
T í M IN N, þríSjudag'mn 10. maí 1960.
hundrtið punda árstekjur, þá
var hún enn að leita einhvers
sem gæti gefið lífi hennr.r
fyllingti á ný. Síðustu ssx
mánuðina hafði unclirvitund
hennar leitaö verkefnis
handa henni. Eina verkiö,
sem hún kunni til hlýtar var
verzlun með vörur úr dýrum
skinnum.
Hún braut heilann um
þetta meðan hún lá í heitu
vatninu. Hugleiddi starfsemi
á Iitlu verkstæði, þar sem
ynnu kannski fimm stúlkur,
og að auk þess yrði svo starf
rækt smávegis sútun. Þá
þyrfti tvær handpressur og
fleiri áhöld, sem aftur krefð
ust rafmagns. Já, lítill raf-
mótor — nema hún geti keypt
rafmagn frá mótor gistihúss
ins. Loftkæling, svo að svalt
yrði á vinnustofunni og stúlk
urnar svitnuðu ekki á hönd-
uinum við vinnuna. Ekki
tjáði annað en að skómir
væru tandurhreinir þégar
þeir væfu fullsmíðaðir.
Skyldi vera hægt að láta
slíkt verkstæði bera sig? Hún
vissi, að Jeff Pocock fékk um
sjötíu shillinga r 'r krókó-
dílsskinnið ósutc . Hún vissi,
að Pack og Levy greiddu um
hundrað og áttatíu shillinga
fyrir hvert sútað skinn. Hún
gat ekki skilið að það kost-
aði meira en tuttugu shillinga
að súta og jafna skinnið.
Skinn hlaut því að verða
miklu ódýrara hér en í Eng-
landi. Vinnuaflið ætti líka að
verða ódýrara en í London.
En svo legðist á sendingar-
kostnaðurinn til Englands og
umboðslaun til sejlanda þar.
Skyldu Pack og Levy vilja
selja fyrir hana? Hún vissi,
að herra Pack var alls ekki
ánægður með hagnaðinn af
framleiðslu þeirra og þeir
seldu alltaf annarra fram-
leiðslu jafnhiða sinni —
handtöskur, sem gerðar voru
í Frakkandi.
Viðskiptahliðin yrði ekki
erfiðust. Bæði efni og vinna
ætt að verða ódýr í Willstown,
en skyldi hún geta kennt
þeim stúlkum, sem hægt yrði
að íá í Willstown, vönduð
vinnubrögð, svo að framleiðsl
an seldist í verzlununum í
Bond Street? Þar í lá mesti
vandinn.
Jean lá lengi í baðinu og
hugsaði djúpt.
Sam Small kom til hennar
á svalirnar um kvöldið. —
Ungfrú Pagt, sagði hann. —
Væri þér sama þó ég spjallaði
I ögn við þíg?
j — Þó það nú væri, 5am,
A’ö.gði hún.
— hef verið aö liugsa um
skó’’ :em þú bjóst tll, sagði
hann. — Eg var að velta pvn
fyrir mér hvort þö viiciVr ekki
kenna henni Judy okkar.
— Hvað er hún gömul?
— Fimmtán ára, sagði hann,
— verður sextán í nóvember.;
— Viltu láta hana læra skó i
gerð?
— Eg hef sko verið að hugsa
um það, sagði Sam, — að eí
hægt væri að búa til svona
bráðfína skó, þá hlyti að vera
hægt að selja þá í búðir í
ekki, að við gætm í a'jlí c,".iíð
að dágóða skó í Willstown og
mig langar eiginlega til þess
að reyna það. En til þess að
nokkurt lag verði á því, þá
þurfum við véiar og áhöld og
gott efni. Eg skil vel tilfinn
ing-ór þínar varðandi Judy og
ég vildi gjarna að hún ,gæti
fengið vinnu hér í Willstown.
En hún myndi ekki ráða ein
við svona fyrirtæki.
Hann horfði allhvasst á
hana. — Ertu að hugsa um
verksmiðju, eða hvað?
Framhaldssaga
hermannaskúrarnir eru — og
uar uj v’-nsþak og gluggar allt
um kring?
— Eitlhvað þvi iíkt.
Sam reiknaði i huganum.
— Svona tvö hundruð pund.
— Eg held að það yrði að
vera á því tvöfalt þak og sval
ir, eins og húsin hans Haines
lögreglustjóra. Það yrði að
vera svalt, inni. ,
— Þá verður það dýrara.
Svoleiðis hús með svölum allt
um kring, myndi kosta nær
því fjögur hundruð pund. :
— Hvað myndi taka langan '
tíma að byggja það? ,
— Ja — ég veit ekki. Fyrst
litmí SkútC
Cairns. Sjáðu til, Judy er að
komast á þann aldur, að hún
verður að fara að vinna og
hér er ekkert, sem stúlka get
ur haft atvinnu af. Hún verð
ur að fara í borgirnar, eins
og hinar stúlkurnar, og satt
að segja finnst mér það hart
fyrir mömmu hennar. Judyj
er eina stúlkan, sem við eig-l
um — þrír strákar og ein J
stelpa, það er nú hópurinn
okkar. Og það verður logandi
sárt fyrir mömmu hennar að
sjá á eftir henni til Brisbane.
Svo mér datt í hug, að
kannske gæti hún búið til skó
j hér heima. Mér sýnist satt að,
segja, að hér í Willstown sé
hægt að fá allt, sem til þess
þarf.
— Ekki spennur, sagði Jean
hugsi. — Við yrðum að fáj
spennur einhvers staðar að.i
Hún sagði það nánast viðj
sjálfa sig.
Stundarkorn hugsaði hún j
sig um. — Nei, þannig væri
ekki hægt að vinna það, Sam,
sagði hún svo. — Þér finnst
þessir skór ágætir, en það eru
þeir ekki. ‘Þeir eru afleitir. í
Englandi myndi enginn, sem
kaupir skó úr svona skinni,
vilja þá. Þeir myndu heldur
ekki kaupa þá í beztu verzl-
ununum í Cairns.
— Eg sé ekkert aö þeim,
sagði hann þrár.
Húii hristi höfuðið. — Eg
er kunnug þessum málum,
Sam, og veit hvernig skór eiga
að líta út. Þar með segi ég
Sigríður Thorlacius
þýddi
44
— Eg veit ekki. Segjum svo
að einhver stofnaði slíkt
fyrirtæki hér. Hve margar
stúlkur yrði hægt að fá í fasta
vinnu — segjum fyrir fimm
pund á viku?
— Hérna í Willstown?
— Já.
— Hvað myndir þú taka
þær ungar?
— Hvenær hætta þær í skól
anum? Fjórtán ára?
— Ekki myndurðu borga
fjórtán ára stelpum fimm
pund?
— Nei, þær yrðu að vinna
sig upp í það þegar þær væru
orðiuar leiknar í vinnunni.
Sam hugsaði málið. — Eg
held að þú gætir fengið sex
eða sjö stúlkur, sextán-sautj
án ára gamlar. Svo smáfjölg
aði þegar þær losnuðu úr skól
anum.
Hún sneri talinu að öðrum
þætti málsins. — Hvað myndi
kosta að byggja vinnuskúr?
— Hve stóran?
Hún leit í kring um slg. —
Svo sem eins og héðan út á
svalaendann og helmingi
mjórri en svarar þeirri lengd.
— Það yrðu þrjátíu sinn-
um fimmtán -fet. Áttu við
timburskúr — svona eins og
yrði að fá timbrið frá Norman
ton. Ætli að Tim Whelan og
strákamir hans yrðu ekki svo
sem tvo mánuði að koma því
upp.
Þá þyrfti viðbótarbygging-
ar fyrir sútunina og litunina.
— Segðu mér Sam? spurði
Jean. — Heldur þú að fólkið
hérna myndi kæra sig um að
einhverju slíku yrði hrundið,
af stað? Eða heldurðu að það I
yrði talin hrein vitleysa? 1
— Meinarðu — ef það héldi'
stelpunum heima og gæfi
þeim kaup í aðra hönd?
— Já, einmitt.
— Maður lifandi, sagði
hann. — Skyldi fólk kunna að
meta það? Allt, sem yrði til
að hemja stelpumar heima,
þætti gott, svo framarlega
sem það gerðí þær ánægðar
og veitti þeim vinnu. Hann
þagnaði við. — Manni finnst
það ekki eðlilegt að telpu-
angarnir fari mörg þúsund
mílur að heiman. Við vorum
einmitt að spjalla um það í
gærkvöldi hjónin. Það er ekki
eðlilegt.
Þau sátu þögul um stund.
— Þetta verður að athugast,
Sam, sagði Jean að lokum.
Næsta miðvikudag fór hún
með Dakotavélinni til Cairns.
Hún var tvo daga á leiðinni,
því víða þurfti að koma við
með póst og bréfaskólaverk-
efni handa krökkunum. Rétt
þegar myrkur var að skella
á, settust þau í Normanton
og oku með vörubil inn í bæ
inr.
Gistihúsið í Normanton var
ósköp svipað því í Willstown,
en þó aðeins stærra. Jean
borðaði með fiugmanninum,
sem hét Mackenzie, og eftir
mat sat hún út á svölununi
hjá honum. Hún spurði hann
hvort nokkur smlðaði skó i
Normanton.
— Ekki held ég það. Hann
kallaði á kunningja sinn. —
Ted, er nokkur hér nálægt,
sem býr til skó?
Ted hristi höfuðið. — Kaup
um þá í Burns, sagði hann.
— Þurfið þið að fá gert við
skó?
— Nei, anzaði Jean. — Eg
spurði bara af forvitni. Svo
þeir eru .allir fluttir hingað
frá borgunum?
— Alveg rétt. Ted bjó sér
til vindling. — Mákona mín
vinnur í skóverksmiðju í
Rífckhamton. Við fáum mik-
ið af skónum okkar þaðan,
þaðan fær Bums þá.
— Er mágkona yðar héðan
úr þessum landshluta? spurði
Jean.
— Frá Croydon, sagði
hann. — Pabbi þeirra hafði
gistihús í Croydon, en hætti,
það var ekki nóg þar að gera
fyrir tvö gistihús. Frú Brid
son er ein eftir þar.
— Er hún gift?
— Hver? Elsie Peters?
— Já, sú í skógerðinní.
— Nei, hún er ógift. Hún á
að fara að forframast og
verða verkstjóri yfir mörg-
um stúlkum.
Þegar maðurinn var farinn
spurði Jean flugmanninn
hver hann væri.
— Ted Horner. sagði hann.
— Hann á bílaverkstæðið
hérna.
Jean setti á sig nafnið.
Snemma næsta morgun
flugu þau af stað til Cairns
og Jean fór þangað á Strand
gistihúsið. Caims reyndist
vera hagsældarleg borg með
tuttugu þúsund íbúa og stóð
við vík út við sjóinn. Þar
voru margar verzlanagötur
......$parið yður hlaup
a .raiíli mnrgra. verélanítl
EtRIKUR
víöförli
Töfra-
sverðið
129
Eiríkur liggur hjálparlaus á
jörðirmi. Hann sér í huganum
konu sína og son sinn, og ailt í
einu koma kraftar hans aftur.
Skyndilega rís hann á fætur, gríp-
ur um mitti Tsacha og hendir ton-
iiim niður á jörðina.
Eirík svimar aftur. — Átt þú
enga miskunnsemi til, faðir, spyr
Chu Ohandra. — Ef hann væri
e>kki fárveikur, myndi hann bera
sigur úr býtum Tsacha verður að
taka ákvörðunina, segir Bor Khan.
Stúlkan gengur fram og kastar
sér yfir Eirík. — Vík úr vegi, hvísl
ar Tsacha. Ef ég á ekki að drepa
ykkur báða.
Á þessu augnabliki ryður uwöur
sér brput milii áhorfendamw og
snýr sér ógnandi að Tsaeha. Hann
æpir skélfdUj. er hann þekkir ift-
ur sinn gamla þjón KohoiT, etsaig
nefndan Gráúlf.