Tíminn - 14.07.1960, Blaðsíða 14

14

TÍMINN, fjmmtudagiim 14. jnlí 196«
Eldhúsið var ekki beint ný-
tízkulegt, en_ mjög hreint og
snjrrtilegt. Á eldhúsborðinu
voru staflar af bögglum meS
matvælum.
— Jæja, börnin mín, hefjist
þá handa. Eg ætla að fá mér
frískt loft og reykja eina
sígarettu. Hún horfði stríðnis
lega á þau, um leið og hún
fór út um eldhúsdyrnar, sem
lágu út að garðinum.
— Hún er ágæt, finnst þér
það ekki? sagði Clark. — Eg
varð að tala við þig i einrúmi
og þetta var eina lausnin.
— Veit hún eitthvað? sagði
Natalía fljótmælt. •
— Hún hefur sjálfsagt sín
ar grunsemdir.
— Um hvað?
— Að ég er ástfanginn af
þér, sagði hann.
Natalía þagði um stund.
Svo hló hún óstyrkum hlátri.
— En það er fráleitt.
— Er það? spurði hann.
Hann horfði' alvarlegur á
hana.
— En það er fráleitt. Hún
hló ekki og röddin skalf ei-
lítið.
Hann hristi rauðan kollinn.
— Nei, það er ekki fráleitt.
Það er satt, sagði hann lág-
róma.
— En . . . Hún fann roða
hlaupa fram í kinnarnar, —
en við þekkjumst svo lítið.
— Gerið þér ekki rellu út
af því, sagði hann og brosti
nú aftur. — Og auðvitað
þekkjumst við. Eg skal veðja
við þig, að við þekkjumst bet
ur en þið Frin. Við þekkjum
hvort annað út og inn, þú og
ég. En ég skal hætta að tala
um þetta, ef þú villt?
Hún fann að hún vildi
gjama að hann héldi áfram
að tala svona. Það hlaut að
vera af hégámagirnd, því að
auðvitað var hún ekki ást-
fangin af honum . . . henni
leið bara svo undarlega vel
að vera nálægt honum.
— Æ ... ég veit það ekki,
Clark . . . en þú veizt um hug
minn til Frins.
— Já, þú varaðir mig við
á leiðinni hingað í áætlunar
bílnum, Natalia. Ég vildi bara
að þú vissir hvernig ég hugsa
til þín. Það gæti kannski
hjálpað þér . . . hjálpað þér
að skilja að þú getur alltaf
leitað til mín og ég mun
alltaf vera reiðubúi'nn að
gera hvað sem er fyrir þig,
vegna þess að ég er ástfang-
inn af þér. Skilurðu mig?
— Já, sagði hún.
Þau þögðu um stund, en
þögnin var ekki óþægileg,
þeim leið báðum vel og þótti
notalegt að þegja saman.
— Clark, sagði hún skyndi
lega, ég er hrædd. Það hefur
ekkert sérstakt gerzt og samt
sem áður . . . samt finnst
mér svo margt hafa gerzt . . .
eitthvað ógnandi . . .
— Hvað áttu við? spurði
hann skjótmæltur.
— Smámuni, sem kannski
skipta engu máli . . . það er
ekkert sem gerizt, það er . . .
það er aðeins andrúmsloftið.
Eg veit ekki, hvernig ég á
að útskýra það. Þetta stafar
kannski allt af því, að ég
held, að hr. Valentine sé mað
urinn, sem ég sá . . . nóttina
hræðilegu. En kannski er
þetta allt ímyndun.
— Eg hef sett mig í sam
band við lögregluna, sagði
Clark. — Þeir eru að athuga,
hvort hr. VaSentine hafi í
rauninni verið í Skotlandi
þegar þetta gerðist. En ég er
ekki viss um það að það borgi
sig fyrir mig að tala meira
um þetta við hann að sinni.
Hann tortrygir mig þegar.
— Get ég spurt hann?
— Nei! Hann greip þétt um
hönd hennar. — Þú mátt ekki
hegða þér ógætilega. Hann
getur tortryggt mig, en hann
veit að mér getur reynzt erf-
itt að koma með sannanir
gegn honum. En þú . . . þú
varst þarna. Þú varst vitni
að morðinu, ef það var morð.
Og ég get svarið að svo var.
Þú heldur kannski að ein-
hver hætta vofi yfir Frin,
vini þínum, en gerirðu þér
ekki ljóst, að þú ert í ennþá
meiri hættu. Eg vildi óska að
þú fengist til að fara héðan
og strax til London.
— Eg sagði þér, að mér
væri það ómögulegt.
— Eg skil . . . ég skil, sagði
hann. — Svona er ástin, er
það ekki.
Rödd hans var bitur. —
Gott og vel, þú vilt ekki fara.
Þú elskar Frin. En þú verður
að gæta þín, þú hlýtur að
skiija það.
Hún fölnaði. — Eg . . . ég
bélt ekki . . .
— Nei, ég skil þig. Þú hefur
verið með allan hugann við
Frin. En nú verður þú að fara
I að hugsa um sjálfa þig . . .
l Þú verður að vera vel á verði
—hverja sekúndu allan sólar
hringinn. Þú veizt að þú ert
í hættu, þú hefur séð með
eigin augum, hvað hr. Valen
tine getur verið hættulegur.
— Já, hvíslaði hún titrandi
röddu.
Hann hélt enn um hönd
hennar og þrýsti hana svo
fast að hana kenndi til.
— Það er engtnn vafi á að
hann vill fúslega losna við
mig og jafnvel við Frin Uka,
þó að ég geti ekki fullkom-
lega skilið, hvers vegna hann
ætti að vilja gera stjúpsyni
illt. Það getur náttúrlega ver
ið í sambandi við arfinn, en
við vitum það ekki fyrir víst.
Hún skalf eins og strá. —
Eg hef verið að hugsa um það.
Frin er mjög eftirvæntingar
fullur að fá peningana. Hann
ætlar að setja þá í fyrirtæk-
ið, sem við vinnum við.
— Það getur vel verið, að
peningarnir séu til og^alveg
öruggir. En ef svo er ekki,
reynir hann eflaust að losa
Þau þögðu enn, svo sagði
Clark: — Segðu mér meira.
' Allt. En vertu íljófc. Við meg
um ekki vera of lengi' í burtu.
j Hún hafði sagt, að ekkert
sérstakt hefði gerzt, en þeg-
ar hún var byrjuð að tala,
kom hver atburðurinn af öðr
' um upp í huga hennar. Hún
sagði honum frá samfcalinu,
; sem hún hafði heyrt í forn-
minjaverzluninni og hún
gleymdi heldur ekki að segja
honum það sem Bert hafði
sagt um móður Frins.
— Þetta var fróðlegt, sagði
hann þegar hún þagnaði. —
Hann hefur kannski fleiri
morð á samvizkunni en við
skij>a fyrir og þá tekur þetta
enga stund.
Og þeim tókst að útbúa xnat
inn á fáeinum mínútum og
báru hana í stofu. Réttimir
voru margir osr girnilegir. Og
ekki þurfti að hvetja gesfcina
til að fá sér.
Clark hafði útvegað næg
ölföng og kætin var mikii.
Natalíu þótti vænt um að sjá
hvað Clem undi sér vel. Adri
an vék ekki frá henni eitt
andartak.
— Þið voruð lengi í eldhús-
inu, sagði Frin gremjulega,
þegar hann kom til hennar.
Hún reyndi að vera glað-

Hættulegt
sumarleyfi
Jennifer Ames :
24.
iWWiWiWWiWiWiWiWiWÍWÍWiWiWtfMili
sig við Frin líka.
— Hvað viltu að ég geri?
sagði hún og horfði biðjandi
á hann.
i — Fyrst þú vilt ekki fara
I til London er aðeins eitt, sem
þú getur gert, verið varkár.
Vertu alltaf á verði. Ef hann
I stingur uppá einhverju, skalt
; þú láta sem þú þurfir að í-
! huga það, láttu hann halda
að þú ætlir að samþykkja
það. Kannski vonast hann til
að fá þig til að þegja eftir
öðrum leiðum en morði. Ef
til vill . . . ef til vi'll ekki.
En ég veit að allir glæpa-
menn, hversu harðsoðnir sem
þeir eru, reyna að finna aðrar
leiðir, áður en þeir grípa til
þess ráðs að gera út af við
fórnarlambið. Það gæti verið
hann reyndi að losa sig við
okkur öll þrjú, ef hann gæti
látið það líta út sem slys.
— Og ef ekki? hvíslaði
hún.
— Eg veit það ekki, sagði
hann. — Eg veit bara, að
hann telur mesta hættu stafa
frá þér.
Þau þögðu. Klukkan á
; veggnum tlfaði óþarflega
hátt.
— Gættu þín, elskan mín,
sagði Clark þýðlega.
héldum. 1
— Eg trúi því ekki, að móð
ir Frins hafi verið orðin vit-
skert, þegar hún dó, hvað(
sem hver segir, sagði Natalía.'
— Nei . . . og hún þarna,
þjónustustúlkan sagði að frú
in hefði ekki viljað deyja. En
þegar hún dó . . . fékk hr.
Valentine umráðarétt yfir
peningum hennar þar til son
urinn yrði tuttugu og fimm
ára. Og hann verður þaö í
næstu viku.
— Já, og einmitt þess vegna
er ég svo hrædd, sagði hún.
Hann kinkaði kolli án þess
að segja nokkuð. — Mér þykir
vænt um að ég er hérna. Eg
get vemdað þig . . . vona ég
. . . að einhverju leyti. En þú
verður að leika vel, Nat. Settu
þig ekki upp á móti neinu,
sem hann segir.
Gelia kom inn til þeirra. —
Jæja, er maturinn tilbúinn?
j spurði hún glaðlega? — Hvað,
( eruð þið ekki einu sinni byrj
I uð, nú, við skulum nú sjá,
hvort ekki er hægt að bjarga
þessu við.
Og hún leit aftur stríðnis-
lega á þau. — Allt í lagi, sagði
hún og hló, þegar hún sá, að
Natalia varð vandræðaleg. —
Við erum enga stund, ég skal
leg. — Finnst þér ekki árang
urinn góður?
— Eg veit það ekki. Ef
Celia hefði ekki verið líka,
hefði ég haldið að það væri
eitthvað á bak við.
— Við höfðum mikið að
gera, Frin.
—Eg vona það og ég býst
ekki við að Clark hafi komið
að miklu gagni, sagði hann
stutbaralega og gekk frá
henni.
Bifreiðasalan
við Borgartún 1
Við höí'um stórt sýningar-
pláss. Þér sem hafið í huga
að kaupa eða selja bíl,
gjörið svo vel og hafið tal
af Björgúlfi Sigurðssyni.
Símar 18085 og 19615.
SKIPA- OG BiFREIÐASALAN
við Borgartún 1.
W*V*X*V«X«V*X*'V*\.*V*V»X»V*'V*1
EIRÍKUR
víðförli
Töfra-
sverðið
176
Her Eiríks kemst ekki hratt yfir
því að hann hefur marga saerða
menn að flytja. Á hverri st-undu
býst hann við að ,sjá framverði
Bor Khans.
Þeir koma þar að sem Tsacha
liggur, en sverðið er þar hvergi
að finna. Einhver hlýtur að hafa
orðið fyrri til.
Þeir rannsaka umhverfið ná-
kvæmlega, en finna engin spor,
hvorki manna né hesta. Skyndilega
hrópar Ormur upyfir sig. Menn-
irnir líta við og standa síjarfir
Eiríkur og menn hans eru um
kringdir af velvopnuðum her
flokki Bor Khans.