Tíminn - 18.12.1960, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, sunnudaginn 18. desember 1960.
— Já, það er n* orðið æði,
langt síðan. Bn hún sagði/
Hvers vegna ferðu ekki og
talar við Mordaunt lækni?
Kannski getur hann gert eitt
hvað fyrir þig.
Eg virtist hafa valið réttu
orðin, því hann glennti upp
augun og rumdi ánægður. Svo
minnkuöu augun aftur niður
í venjulega stærð.
— En það er sem sagt nokk
uð síðan, segið þér. Hafið þér
haft vinnu allan tímann?
— Nei, ekki alveg ....
— Og þér eruð atvinnulaus
núna?
Eg greip þetta fegins
hendi.
— Já, sem stendur....
— Eg skil. Og þegar fólk
er atvinnulaust kemur stund
um fyrir að matarlystin
minnkar .... eða haldið þér
það ekki, sagði hann blíð-
máll.
En þessi svimaköst, byrj
aði ég.
En hann bara yppti öxlum
og hafði greinilega alls eng
an áhuga á neinu slíku, eða
vissi nægilega mikið um það
og nennti ekki að eyða tím-
anum í svo fánýt mál.
— Búið þér einar? spurði
hann.
— Já, sagði ég og nefndi
heimilisfangið.
Hann rissaði myndir á skrif
borðið um stund.
— Hafið þér nokkum tíma
— fengið lyf — róandi lyf?
spurði hann áberandi kæru-
leysislega, sneri blýantinum
við og einblíndi á oddinn.
Eg vætti varimar og hug-
leiddi, hvað hann væri að
fara. — Nei, ekki svoleiðis
að ....
Hann færði stólinn og
horfði niður í gólfið. Það sýnd
ist mér að minnsta kosti og
mér varð því illa hverft við,
þegar ég uppgötvaði, að hann
horfði alls ekki niður í gólfið,
heldur beint á mig.
Jæja? sagði hann svo. —
En þér vitið að margt fólk
notar slík lyf.
Svo reis hann silalega á
fætur. — Komið aftur, sagði
hann. — Látum okkur sjá, í
dag er fimmtudagur — ýið
skulum segja á laugardag-
inn, það eru tveir dagar, já,
það er ágætt.
Svo þagnaði hann og horfði
að þessu sinni niðrá gólfið.
—Klukkan hvað, læknir?
— O, það er alveg sama,
bara þegar farið er að dimma.
.... Segjum um niuleytið.
Hringið við kjallaradymar.
Ef Sophia, það er ráðskonan
mín, er úti heyri ég kannski
ekki ef þér hringið á aðal-
dyrnar.
Hann vildi sem sagt vera
einn heima og hann vildi ekki
að ég kæmi fyrr en dimmt
var orðið, svo að enginn sæi
mig koma! Hafði ég sagt ein
hverja vitleysu? Hvað hafði
ég gert? Hvaða gildru hafði
ég gengið í?
Hann opnaði dyrnar harka
lega, svo brakaði í hjörunum.
Síðasta, sem hann sagði
9
var: — Pá skal ég sjá til hvað
ég get gert fyrir yður. Svo
leit hann um öxl, eins og til
að ganga úr skugga um að
enginn lægi á hleri.
Mér varð svo mikið um, að
sjá augnaráð hans, þegar ég
kvaddi, að ég gat varla stillt
mig um að taka dugleg til
fótanna. Og ég sagði við
sjálfa mig: Ef þú vogar þér
aftur inn í þetta hús, kann
svo að vera, að læknirinn,
sem nú heitir Moxdaunt,
hafi breytt um nafn og heiti
þá .... Dauðinn ....
Eg ætlaði ekki þangað aftur,
nei, ég vildi ekki fara þangað
— nei, nei og aftur nei. Eg
vildi ekki fara þangað. En
svo sá ég andlit mannsins
míns fyrir mér og ég hugsaði:
ég verð að fara, ég verð að
fara .. og klukkan níu næsta
laugardag var ég á leiðinni,
skref fyrir skref nálgaðist ég
hið skuggalega hús.
Nú var ég komin að húsinu
og mér fannst sem byrgðir og
myrkir gluggarnir glottu illi
lega til mín og segðu: Við viss
um þú kæmir, við vissum ....
Eg hafði ekki einu sinni
látið Plood — verndara minn
í lögreglunni vita um ferð
mína hingað. Eg hafði engar
varúðarráðstafanir gert. Eng
inn vissi um ferðir mínar.
Svo að ef ég kæmi ekki út
aftur ....
En nú var ég komin hing
að og ég gat ekki snúið við
úr þessu. Það var hvergi ljós
að sjá í gluggunum, en þegar
ég gætti betur að, sá ög daufa
birtu leggja tmdan rúllu-
gluggatjöldum I kjallaranum.
Hann beið mín þá niðri eins
og hann hafði sagt.
Eg skalf og nötraði, ég
reyndi að finna einhverja af
sökun, svo að ég gæti bara
farið mína leið. Eg sagði við
sjálfa mig: Þegar maðurinn
hinum megin við götuna er
kominn fyrir hornið fer ég
inn, og svo nei, hann gekk
allt of hratt, það er ekkert að
marka, og svo: þessi fór inn
í hús áður en hann komst að
horninu. En afsakanir mínar
komu að litlu haldi. Gatan
varð brátt mannlaus. Nú var
annað hvort að hrökkva eða
stökkva. Og svo gekk ég að
dyrunum og hringdi.
í tómu húsinu heyrði ég
bjölluóminn eins og nágaul.
Eg heyrði ekki þegar dyrn
ar voru opnaðar og hann kom
út. Hann hlaut að hafa legið
í leyni og horft út.
Og minnstu munaði að ég
hnigi niður af skelfingu, þeg-
ar ég heyrði lága rödd hans
rétt við eyrað á mér:
— Gott kvöld, ég var að
velta því fyrir mér, hvað þetta
ætlaði að taka langan tíma,
svo ýtti hann mér inn fyrir.
— Þér megið aldrei láta
þetta henda yður aftur, sagði
hann. — Þér stóðúð þarna að
minnsta kosti fimm mínútur,
meðan þér hugleidduð, hvort
þér ættuð að snúa frá eða
ekki. Það er grunsamlegt og
lítur ekki vel út fyrir aðra veg
farendur séð. Því bið ég yður
að minnast þess að ganga á-
vallt beint inn, þegar þér kom
ið til mín — hangið ekki fyrir
utan.
Eg leitaði í skyndingu að
frambærilegri skýringu en
ekki skal ég fullyrða ' hvort
hann trúði mér:
HVER VAR
Eftir
Cornell Woolrich
— Ó, ég get útskýrt þetta
fyrir yður, læknir. Þegar ég
var næstum komin sá ég að
klukkan var ekki orðin níu
og mér fannst ekki viðkunn-
anlegt að koma of snemma,
svo að ég taldi hyggilegra að
doka við fyrir utan. Eg er ótta
lega stundvís en ég kann bezt
við að koma alltaf á mínút-
unni, hvorki fyrr né seinna.
— í rauninni komið þér 5
mínútum of seint.
— Þá hefur úrið verið vit-
laust.
— Farið bara inn, sagði
hann svo, — við skulum ekki
standa hérna í ganginum.
Orðin voru svo sem nógu sak
leysisleg, en samt var mér ó-
rórra en ég mun nokkru
sinni megna að lýsa með orð-
um.
Hann ýtti mér innar og
leit flóttalega út á götuna áð
ur. Hann vildi ganga úr skugga
um, að enginn hefði séð mig
koma inn.
Allt sem hann gerði var
svo skuggalegt og viðbjóðs-
legt. Jafnvel eðlilegustu hreyf
ingar og hversdagslegustu orð
urðu hjá þessum manni ógn-
andi og hryllileg ....
Eg vissi að engin leið var
til undankomu héðan af. Eg
var neydd til að halda áfram
en ég greip í hvert hálmstrá
til að fá ofurlítinn frest.
— Hér er dimmt, læknir,
sagði ég. — Eg rata ekki í
þessu myrkri. Hvar er slökkv
ari?
— Haldið áfram inn og reyn
ið ekki að kveikja. Gangið
beint eftir ganginum, þér
þurfið ekkert ljós. Eg kem
eftir andartak.
Eg fálmaði áfram inn eftir
ganginum, loftið var mettað
meðalalykt. Hann kom á eftir
mér og steig harkalega ofari
á mig um leið og hann smaug
fram hjá. Hann bað ekki afsök
unar, þótt hann hlyti að taka
eftir því.
— Það er svo dimmt hérna,
dr. Mordaunt, sagði ég eymd
arlega. Eg sé ekki neitt.
Hann var nokkrum skref-
um á undan mér, þessi gang
ur virtist aldrei ætla að enda.
— Komið þér bara á eftir
mér, sagði hann hryssings-
lega. — Það getið þér líklega
druslast til.
Og ég fylgdist þegjandi á
eftir honum.
Sunnudagur 18. desember:
8,30 Fjörleg músik í morgunsárið.
9,00 Fréttir.
9,10 Veðurfregnir.
9,20 Vikan framundan.
9,35 Morguntónleikar: Frá hátíðar
tónleikum Sameinuðu þjóð-
anna 24. okt. s. 1.
10.30 Prestsvígsla £ Dómkirkjunni
(Biskup íslands, herra Sigur-
björn Einarsson, vígir Jón
Hnefil Aðalsteinsson cand.
theol. til Eskifjarðarpresta-
kalls í Suður-Múlaprófasts
dæmi. Séra Jakob Jónsson lýs
ir vígslu. Aðrir vígsluvottar:
Séra Þorgeir Jónsson fyrrum
prófastur, séra Sigurjón Jóns
son fynrum sóknarprestur og
séra Óskar J. Þorláksson dóm
kirkjuprestur, sem þjónar jafn
framt fyrir altari. Hinn ný-
vígði prestur prédikar. Organ
leikari: Dr. Páll ísólfsson.
12.15 Hádegisútvarp.
13,10 Afmæliserindi útvarpsins um
náttúru íslands; VIII: Vötn.
(Sigurjón Rist vatnamælinga-
maður).
14,00 Endurvarp frá Danmörku:
Jólakveðjur til Grænlands.
15.15 Kaffitiminn: Magnús Péturs-
son leikur á píanó.
15,45 Á bókamarkaðinum (Vilhj. Þ.
Gíslason útvarpsstjóri).
17.30 Ba'rnatími.
19.30 Fréttir og íþróttaspjall.
20,00 Tónleikar: Sónata fyrir fiðlu
og píanó op. 45 eftir Grieg
20.30 Spurt og spjallað í útvarpssal
Þátttakendur: Kristján Frið
riksson, Lúðvíg Hjálmtýsson,
Runólfur Pétursson og Sig-
urður H. Egilsson. Umræðu-
stjóri: Sigurður Magnússon.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,05 Danslög, valin af Heiðari Ást-
valdssyni.
23.30 Dagskrárlok.
Nýkomið
Unglingaföt
Karlmannaföt
Kvenkjólar og
Kvenkápur
NOTAÐ OG NÝTT
Vesturgötu 16.
Mánudagur 19. desember:
Fastir liðir eins og venjulega.
20,00 Um daginn og veginn (Helgi
Hallgrímsson).
20,20 Einsöngur: Guðmundur Guð-
jónsson syngur íslenzk iög;
Fritz Weisshappel leikur und
ir á píanó.
20,40 Leikhúspistill (Sveinn Einars-
son fil. kand.).
21,00 Tónleikar: Fiðlukonsert op. 35
eftir Tjaikovsky.
21,30 Útvarpssagan.
22,00 Fréttir og veðurfregnir.
22,10 Hljómplötusafnið (Gunnar
Guðmundsson).
23,00 Dagskrárlok.
EÍRÍKUR
VÍÐFÖRLI
Merki
Jómsvíkinga
36
Eiríkur skiptir liði og heldur
áfram leitinni. — Ég treysti ekki
Dönunum, segir Tjali.
Dauður maður liggur í kjarrinu
í nánd en þeir veita honum ekki
athygli þá þegar.
En Úlfur hefur fundið þefinn
af líkinu og hleypur fram.
Þeir sjá nú þann dauða en
vinnst ekki tími ti'l að aðgæta
hann nánar, því að skuggaleg vera
hleypur fram úr felustað sínum
og brott og hundurinn Úlfur á
hæla henni!