Tíminn - 29.09.1961, Blaðsíða 14

14
TÍMINN, föstudaginn 29. september 1961.
ur úti fyrir. Jóakim spratt
upp og fór aS þakglugganum
og reyndi að rýna út í myrkr
ið, en varð lítils vísari, fór
hann þá fram og út, sá að
hestar voru í túninu. Annað
hvort hafði gleymzt að loka
hliðinu eða hestarnir rutt úr
því. Jóakim snaraðist inn í
baðstofu og kallar vinnumapn
inn fram að reka úr túninu.
Vinnumaðurinn hrá fljótt
við og Jóakim fylgdi honum
til útidyranna, þá snéri hann
við og ætlaði að' gapga tií
hvílu sinnar. En er hann fór
um frambaðstofuna hjá rúmi
Sigurbjargar rak hann sig á
handlegg hennar, sem hún
hafði rétt fram yfir gólfið.
Hann snarstanzaði og hvarf
til hennar. Liklega hafði hann
búizt við því, að Hallfríður
yrð'i þess ekki vör. Er hann
heyrði vinnumanninn loka
útidyrunum, læddist hapn
eldsnöggt á móti honum. Og
er þeir komu inn í baðstof-
una töluðust þeir hátt við.
Og ætlaði Jóakim með því að
villa á sér. Það tókst, og Halí
fríður vonaði, að sér hefði
misheyrzt og sneri sér til
veggjar og l£zt sofa, er Jóa-
kim kom og lagðist í hvíluna
hjá henni.
Jóakim sofnaði fljótt, en
Hallfríður renndi huganum
yfir ósköpin, sem gerzt höfðu
í hugskoti hennar, meðan hún
taldi sig vita sekt eiginmanns
ins. Var hún nú í sömu spor-
um og Ásrún? Hvers vegna
þurfti Ásrún endilega að
koma fram í hug hennar?
Hafði Ásrún lið'ið af sams kon
ar tilfinningum og hún nú?
Líklega enn þá meiri og átak
anlegri, þar sem hún hafði
elskað Óskar heitt, þrátt fyrir
kaldranalegt viðmót. Sjálf-
sagt elskaði hún Jóakim ekk-
ert á móts við það, sem Ás-
rún elskaði sinn eiginmann.
Og þó gat henni brugðiö, er
hún kynntist ótrú hans. Ef
hún að'eins gæti framfleytt
sér og börnum síunm, mátti
Jóakim sigla sinn sjó, fyrst
hann tók aðra fram yfir
hana. En hún sá engin bjarg
ráð án eiginmannsins. Eigin-
mannsins! Átti það orö við
um mann, sem sótti eftir ást-
um utan hjónabandsins?
Sjáðu þína eigin stöðu. Hafði
hún ekki sótzt eftir ástum
manns, sem var annarri bund
inn? Lifði hún ekki enn við'
þá ást? Maðurinn, sem hún
elskaði mest og myndi alltaf
elska, var ránsfengur, lámb
fátæka mannsins. Hún minnt
ist þess nú, að Jóakim hafði
einhvern tíma sagt henni, að
Sigurbjörg hefði verið fyrsta
ástmey sín, en hann brugð-
izt henni vegna ríku heima-
sætunnar. Ef Sigurbjörg elsk
aði Jóakim og gagnkvæmt,
skyldi hún bjóða skilnað, fá
búinu skipt og vita, hvort
læknishjónin vildu ekki lið-
sinng henni. Vel skyldi hún
vinna þeim, ef heilsan leyfði.
Það var svo gott að vera hjá
þeim hjónum. En myndu þau
ró að halda. Eða var eitthvaff|
hulið afl að laða hana til rétts
skilnings á sjálfri sér? Hvern,
ig yrði henni um það, ef Jóa
kim tæki fram hjá henni?,
Yrði hún ekki önnur Ásrún
með haturshug fram í dauð-;
ann? Nei, það skyldi aldrei|
verða. En var hún nokkuð,
betri en Ásrún þrátt fyrir’
það? Var það ekki aðeins af
því, að hún elskaði ekki eig-
inmann sinn eins og Ásrún?
„Guð minn góður, hví er ég
28
vilja taka við henni með börn
unum þremur? Eða þó að þau
; væru aðeins tvö? Allt þetta
1 og ótal margt fleira herjaði
p, hana þessa nótt. Hún hafði
verið svo sokkin niður í hugs
anir sínar, að hún varð þess
ekki vör, að Jóakim stiklaði
fram gólfið, og er hún heyrði
hann koma inn með vinnu-
manninum, ásakaði hún
sjálfa sig fyrir hugboð sitt.
Átti dimma röddin sök á
þessu? Hún hafði legið í sömu
sjúkrastofunni og Hallfriður
og sagt henni margt. Látið
hana renna grun í samdrátt
Jóakims og Sigurbjargar. Hún
hafði ekkert sagt ákveðið,
aðeins orðróm fólksins. Hall-
fríður vissi, að ýmsum lá mis-
jafn orð til Jóakims. Menn
áttu oftast fæst af því, sem
rógtungan flutti um þá. Hall-
fríður hafði lítið lagt upp úr
skrafi kerlingar, en heyrt
hana segja margt úr fortíð
og nútíð og það helzt, sem
talað var um í hljóði og ekki
mátti heyrast nema á laun.
Nú, þegar Hallfríður taldi
víst, að hún hefði misheyrt
og mistekið sig, gat hún ekki
sofnað fyrir samvizkubiti. Það
hlaut að vera myrkrahöfðing
inn sjálfur, sem lék sér að
tilfinningum hennar, einmitt
þegar hún þurfti á hvíld og
að velta þessu fyrir mér“?
hugsaði hún. „Er það andvak
an og myrkrið, sem úthverfa
mér svona? Hjálpaðu mér,
góði guð, losaðu mia við þenn
j an blindingsleik. Eg er sek
j og sár. Miskunnaðu mér.
I Gefðu mér hvíld og frið og
i þrek til þess að lifa og starfa
! fyrir fólkið mitt.! Góðl guð,
i hjálpaðu mér“. En myrkrið
i gaf engin grið. Það var orðið
j að vörum, sem hvísluðu lát-
; laust inn í hugskot hennar
i úr öllum áttum, krókum og
jkimum: Ásrún, Ásrún, Ásrún.
Loks tók Hallfríður að lesa
bænir þær, sem hún í bernsku
1 hafð'i lært við móðurkné, og
j þá færðist ró yfir hugann.
j Svipir næturinnar fölnuðu og
hvíslið féll niður. Og blessað-
I ur svefninn kom með værð
I og helgan frið.
XXIII
Það var komið haust. Hall
fríður var ein heima með börn
um sínum. Jóakim og vinnu-
maður hans voru í slátur-
ferð. Þær ferðir tóku jafnan
þrjá daga. Og Hallfríður
hafði leyft vinnukonunni að
heimsækja móður sína, sem
var ekkja og átti heima ut-
arlega í sveitinni og mátti hún
vera að heiman í tvo daga.
Hallfríður sat á rúmi sínu
í hjónaherberginu og bætti
sokka, Veðrið var gott, sól-
skin og logn. Börnin voru öll
úti nema litla tátan, sem lá
í vöggu sinni og svaf vært.
Allt í einu kom Páll litli í
dyrnar. Hallfríður sá það
undireins á honum, að eitt-
hvað var að.
— Hvar eru systkini þín? í
spurði hún. !
— Þau eru úti á túni að
leika sér. i
— Gengur það ekki vel?
spurði hún.
Hann játaði því og settist
á rúmið á móti henni.
— Það er eitthvað að þér, I
Palli minn. Ertu lasinn?
— Eg lasinn, nei.
— Hvað vantar þig, góði
drengur? Þú þarft eitthvað
að segja mér.
— Já, en ég get ekki sagt
það.
— Hefurðu skemmt eitt-
hvað' eða týnt einhverju?
— Nei.
— Segðu mér eins og er,
Palli minn. Eg skal ekki verða
vond.
— Þú ert .aldrei vond.
— Er það eitthvað, sem þig
langar að bið'ja mig um?
— Hefur pabbi ekki sagt
þér neitt?
— Jú, drengur minn. Auð-
vitað hefur hann sagt mér
margt, en ég veit ekki við
hvað þú átt.
— Hefur hann sagt þér?
Nei, ég get ekki sagt það, og
nú brast drengurinn í grát.
— Hvað er að, elsku dreng
urinn minn? Segðu mér eíns
og er. Eg lofa fyrirgefningu
fyrirfram. Hallfríður hafði
fært sig til drengsins og sett
ist á rúmið hjá honum og
strauk .vanga hans.
— Pabbi, sagði drengurinn.
— Nei, ég get ekki sagt það.
— Hefur pabbi þinn verið
slæmur við þig eða sært þig,
Palli minn. Þú veizt, að hann
segir svo margt, sem ekki má
taka alvarlega. Hann hefur;
þó ekki haft orð á því að ráða'
þig í vist?
■— Hefur hann talað um
það við þig?
— Nei, nei, nei. Hann hef
ur þvert á móti vikíð að því
vjð mig, að nú þurfi hann
ekki vinnumanninn næsta ár,
þar sem þú fermist í vor.
— Spurðu mig ekki meira.
Eg átti aldrei að tala við þig,
sagði drengurinn.
— Þér liggur eitthvað á
hjarta. Láttu mig vita, hvað
það er, annars heldur það á-
fram að kvelja þig. Eg hef
séð það síðan ég kom í sum-
ar, að þú býrð yfir einhverju.
Byrgðu það ekki inni lengur.
Þá færðú líka úr því skorið.
hvort ég get nokkuð fyrir þig
gert.
— Þú getur ekkert gert fvr
ir mig. Eg er svo reiður vjg
pabba og hræddur um þig
— Eg ætla að geta. Þú hef
ur orðið einhvers var um
pabba þinn og Sigurbjörgu.
Er það ekki rétt?
— Jú.
— Veiztu þá, að Sigurbjörg
var einu sinni stúlka, sem
pabba þinn langaði til að
eiga?
— Hvernig veiztu það?
— Mér hefur verið sagt
það. Og nú í sumar, þegar ég
var veik, þá gerði hún það fyr
ir pabba þinn að hjálpa okk
ur. Var hún ekki góð við þig?
— Jú, en ég vildi hana ekici.
— Léztu hana verða þess
vara?
— Stundum,
— Þér hefur fundizt pabbi
þinn vera of góður við hana?
— Já.
— En gáðu nú að einu,
drengurinn minn. Pabbi þinn
brást henni. Við skulum segjá
sveik hana þegar hún var ung
stúlka. Hún giftist manni,
Föstudagur 29. september:
8.00 Morgunútvarp.
8.30 Fréttir.
10.10 Veðurfregnk.
12.00 Hádegisútvarp.
12.25 Fréttir, tilk. og tónl.
13.15 Lesin dagskrá næstu viku.
13.25 „Við vinnuna": Tónleikar.
15.00 Miðdegisútvarp.
16.00 Fréttir og tilk.
16.30 Veðurfregnir.
18.30 Tónleikar: Þjóðlög frá ýms-
um löndum.
18.50 Tilkynningar.
19.20 Veðurfregnir.
19.30 Fréttir.
20.00 Minningardagskrá um Dag
Hammarskjöld framkvæmda-
stjóra Sameinuðu þjóðanna:
Erindi og tónleikar, (Thor
Thors ambassador o. fl.).
21.00 Efst á baugi (Björgvin Guð-
mundsson og Tómas Karls-
son).
21.30 Sex prelúdíur eftir Rachmani-
noff (Colin Horsiey leikur á
píanó).
21.50 Upplestur: Þorbjörg Árna-
dóttir les frumort Ijóð.
22.00 Fréttir og veðurfregnir.
22.10 Kvöldsagan: Smyglarinn" eft-
ir Arthur Omre; XV (Ingólfur
Kristjánsson rithöfundur).
22.30 íslenzkir dægurlagasöngvarar:
Haukur Morthens syngur.
23.00 Dagskrárlok.
EIRÍKUR
VÍÐFFÖRLI
Ulfurinn og
Fálkinn
Eiríki til furðu leit ekki út fyr-
ir, að Alli og menn hans ættu í
neinum erfiðleikum með að bera
af liði Bersa.
„Það lítur út fyrir, að virkið sé
yfirgefið," sagði Alli. „Vir’kið er
á okkar valdi“. Eiríkur brosti við-
urkenningarbrosi til hins hug-
djarfa ungmennis, en síðan fóru
þeir að leita Ervins.
„Það er víst heldur ótrúlegt, að
við finnum Ervin hér“, sagði
hann bitur í bragði, „en við gæt-
um fundið Bersa, og hjá honum
gætum við ef til vill fengið að
vita eitthvað“. Eftir vandlega leit
í virkisborginni, fundu þeir loks-
ins svikarann, .... en hann var
þá liðið lík.