Tíminn - 22.10.1961, Blaðsíða 9

T1M x jn rv , sunnuaaginn zz. QKtoper j
9

j|5ií iiL:!i“:i:i:ii

■r:
iÍjlfliíjnpilS
.
Húsið líktist milljón öðrum
um húsum í frönskum þorp-
um. Auk þess féll það vel inn
í umhverfið. Framhliðin var
skítug og illa við haldið,
gluggarnir skakkir og glugga
hlerarnir skjöldóttir eftir
eina umferö af málningu. Allt
var með öðrum orðum mjög
lítið áberandi.
Eg man eftir því, að við
höfðum hætt við að borða
morgunverð, af því að lang-
ferðabílar höfðu hleypt út
nokkrum tugum af löndum
okkar á torginu og af einni
eða annarri ástæðu líta menn
nú á landa sína sem eitthvað
óvelkomið og truflandi, séu
þeir utan eigin landamæra.
Nú sagði Páll: — Ættum
við ekki að fá okkur eitthvað
að borða þarna inni?
Eg yppti öxlum. Menn eiga
ekki að dæma hunda eftir hár
unum né hús eftir ómáluðum
gluggahlerum. Við gengum
þar inn og opnuðum munn-
inn víst einum sentimetra
meir en menntamönnum
sæmir. Þar var hreint og fint
og fyrst og fremst ferskt loft,
hvernig sem þeir annars fóru
að því í þessum kveljandi
sumarhita.
Ameríkumaður sat við borð
í endanum á salnum og
reyndi að láta lífsreynda,
franska konu taka eftir til-
veru sinni og þeim möguleik-
um, sem henni fylgdu. Við
settumst við annað borð og
biðum eftir afgreiðslu.
Svo kom hún. Eg hef aldrei
gleymt henni. Mun heldur
ekki gera það. Hún var lítil
og grönn. Augun voru blá og
mjög trúverðug. Hún var
hrein og fín í köflótta sumar
kjólnum sínum og svuntan,
sem aðeins var til skrauts,
var í góðu samræmi við allt
hreinlætið, sem ríkti í and-
rúmslofti staðarins. Það er að
segja innan dyra. Það voru
spékopparnir, sem greyptu
sig í meðvitund mína. Þeir
voru þar næstum allan tím-
ann, jafnvel þegar hún var
alvarleg.
Hún var tólf til þrettán ára j ||
og alvörugefið barn.
— Monsieur? sagði hún;
spyrjandi við mig. . j
— Yndislegt barn, sagðij
Páll tillitslaust.
— Þegiðu, sagði ég og
spurði barnið, hvað staður-
inn hefði að bjóða.
— Andartak, monsieur,
sagði hún kurteislega og kom
aftur með matseðilinn.
Maturirm var í alla staði á-
gætur og vínið einnig. Litla
stúlkan gekk þarna um beina
af mikilli nákvæmni. Hún
var alltaf nærstödd, þegar
við þurftum einhvers við, en
stóð annars innan við af-
greiðsluborðið.
— Mér þætti gaman að
vita, hvort hún á þessa mat-
stofu, sagði Páll með munn-
inn fullan af hænsnakjöti.
— Viðkunnanleg stúlka,
sagði ég. — Taktu eftir því,
hvernig hún breiðir dúk á
borð .... Sástu hvernig hún
brosti — þvílíkir spékoppar!
— Vilja herrarnir kaffi?
spurði telpan kurteislega.
— Endilega,. sagði ég. —
Hvað heitir þú?
— Jacqueline ....
— Og tvö glös af líkjör.
Nú kom í fyrsta skipti á
hana dálítill ráðaleysissvipur.
— Já, herra, sagði hún svo.
Við höfðum ekki séð neinn
annan af starfsfólkinu.
Ameríkumaðurinn gægðist
rannsakandi niður í hálsmál
kvenmannsins, sem með hon
um var, og sagði eitthvað um
leið. Telpan fór inn fyrir af-
greiðsluborðið og skimaði þar
upp um hillurnar. Svo fór
hún inn í eldhúsið til þess að
leita að stoðar. Kona í hvít-
um kyrtli kom á vettvang og
tók líkjörflöskuna úr einni
hillunni. Jaqueline hafði ekki
séð hana.
Kaffið var borið fram.
— Ert þú yfirþerna hérna?
spurði ég telpuna.
— Já, herra, svaraði hún.
— Matreiðir þú líka?
— Nei, herra. Er það fleira
sem herrann óskar?
— Þakka þér fyrir. Þetta
er gott, sagði ég. Þú ert
skemmtileg stúlka, Jaqueline.
Hún skrifaði líka reikning-
inn. Tölustafirnir voru skýr-
ir og fallegir, og hún setti
upp alvörusvip, þegar hún
bætti við 10 prósent í þjón-
ustulaun. Eg fékk henni fá-
eina skildinga aukalega, og
hún hneigði sig.
— Þetta er fyrir það, hvað
þú brosir fallega, sagði ég.
— Kærar þakkir, sagði
hún vingjarnlega. — Komið
hingað aftur, þegar þið eigið
leið hjá.
Ameríkumaðurinn tók
hvorki eftir okkur né telp-
unni. Hann var kominn með
hendurnar undir dúkinn.
— Hamingjan góða, sagði
Páll, þegar við komum út. —
þetta var matur í lagi. Hér
borðum við einhvern tíma
seinna.
— Já, svaraði ég. En ég
sagði það ekki einungis vegna
þess, að maturinn hefði ver-
ið góður, heldur líka vegna
spékoppanna.
— Þessi stúlka verður þér
SPÉKOPPAR
EFTIR POUL-ERIK RIIS
■■■ • ■ ■ -. ■■■
^ _. 5i:!l íT:31 Irí- --í:-
lengi umræðuefni, sagði
hann.
— Já, sagði ég.
— Ætli mér fari ekki eins,
sagði hann.
★
Það eru liðin fimm ár. Auö
vitað gleymdum við, hvar
þessi matstofa var. Frönsku
þorpin eru hvert öðru lík.
Eg kom til Parísar einhvern
tíma í fyrra og var þar þrjá
eða fjóra daga. Eg var svo
heimskur að fara með fáein-
um löndum mínum á Pigalle.
Páll var líka í hópnum.
— Manstu eftir litlu mat-
stofunni, þar sem við borð-
uðum einu sinni, sagði hann,
þegar við gengum fram hjá
einu nektarleikhúsinu.
— Þar sem litla stúlkan
var? Já.
— Fannst þér það ekki fal-
ieg stúlka? sagði hann.
—- Man það, sagði ég. Ef
allir ættu slíkar dætur.
Einn hákarlanna nálgaðist
okkur. Það lagði af honum
hvítlauksdauninn, og það
leyndi sér ekki á svipnum á
honum, að þetta var ein af
blóðsugunum, sem lifir á því
að féfletta ferðamenn, sem
heimsækja Pigalle.
— Vilja herrarnir verða að
njótandi sýningar, sem á eng
an sinn líka? spurði hann.
— Það er líklega nokkuð
langt í þann stað, sagði ég.
— Hér á Pigalle, á ég við,
"l'Sagði hann.
Við ypptum öxlum. En okk-
ur var svo sem ekld mætara
að setjast inn á einum stað
frekar en öðrum. Hann vísaði
okkur á krá í kjallara. Dýrð-
in, sem hann vildi sýna okk-
ur, var hópur stúlkna með
pilsin upp á miðjum lærum.
— Hvað heitir þú? spurði
ég manninn.
— Þú ættir að vita . . .
— Karl ....
Hann baðaði út höndunum.
— Herrarnir vilja kannske
sjá eitthvað óvenjulegra.
— Við viljum heldur dansk
an bjór, sagði Páll.
Hann fór með okkur í ann-
an kjallara, svipaðan hinum
fyrri. Kannski voru pilsin
stúlknanna þar nokkrum
sentimetrum ofar.
Góður, danskur bjór kost-
aði þrjátíu og fimm krónur á
mann og skikkanlega klædd
stúlka sýndi listir sínar á reið
hjóli á miðju gólfi. Þarna var
troðfullt af fólki. N Eg stað-
næmdist við ölskenkinn við
hliðina á ungri "stúlku. Brjóst
hennar voru þrýstin, ekki far
ið í neina launkofa með þau.
Þetta var þokkaleg, stúlka —
sinnar tegundar.
Eg bauð henni ekki neitt
að drekka, en rétti að henni
sígarettu og kveikti í hjá
henni.
— Viðkunnanlegur staður,
sagði ég.
— Finnst yöur það, svar-
aði hún.
— Reyndar ekki . . .
Hún stóð kyrr eins og hún
væri að meta mig og vega.
— Sé svo . . . , byrjaði hún.
— Það er ekki svo að
skilja, greip ég fram í fyrir
henni. En ég hefði gaman af
að vita, hvað þér starfið hér.
Hún yppti öxlum.
— Eg er hér, sagði hún.
— Jæja. Og hvað lengi
verðið þér hér?
Hún leit þreytulega á úrið
sitt.
— Til klukkan fimm — ef
verkast vill.
Hún leit á glasið mitt. Eg
lyfti því, án þess að gefa
augnaráði hennar gaum, og
saup á því.
— Fastráðin?
— Við getum sagt svo.
— Hvað lengi hafið þér
verið hér?
Hún fitlaði hirðuleysislega
við annan hlýrann á öxl sér.
— Þetta er fyrsta kvöldiö
mitt hér, monsieur, svaraði
hún.
— Það var skrítið, sagði ég
forviða.. — Segið þér öllum
karlmönnum þetta?
Hún hristi höfuðið.
— Þér ráðið, hverju þér
trúið. Þetta er samt fyrsta
kvöldið mitt hér.
— Hvaðan eruð þér?
— Utan úr sveit. Eg kom til
Parísar fyrir nokkrum mán-
uðum.
— Hverra erinda?
Hún slökkti í sígarettunni,
brosti til manns, sem stóð
rétt hjá okkur, og spennti
fram brjóstin.
— Afsakið mig, sagði hún
kurteislega, — ég verð ....
— Andartak, kallaði ég á
eftir henni. — Hvað heitið
þér?
Hún nam staöar og horfði
forviða á mig.
— Paulette, sagði hún.
— Guði sé lof, stundi ég.
— Hvað, áagði Páll. —
Veiztu, hvað ölið er dýrt
hérna? Og hvaða kvenmann
varstu að tala við?
— Það var bara kvenmaður
sem heitir Paulette sagði ég.
Við fórum út, litum inn í
aðra krá og héldum síðan til
gistihússins.
— Eg gleymi því ekki, sagði
Páll allt í einu, — manst þú
eftir, hvað maturinn var góð
ur, sem við fengum einu
sinni í þorpinu, — hvað þgð
nú hét, — þarna um árið? Þú
veizt .... Þar, sem litla
stúlkan gekk um beina.
— Jaqueline, sagði ég.
— Rétt, svaraði hann. —
Það var falleg stúlka. Gaman
væri að vita, hvar hún er nið
urkomin núna.
— Já, sagði ég.