Tíminn - 05.11.1961, Blaðsíða 9

1T í MIN N, sunnudaginn 5. nóvember 1961
9
ímt? A&Ccteœa i&n? Áz/awza
Eg hélt í hönd hans, með-
an við gengum eftir götunni.
Svona síðla dags spegluðust
ljósin í votu malbikinu.
Regnið óx, og ég dró hettuna
upp yfir höfuð hans. Hann
leit nú út eins og hinn
minnsti af dvergunum sjö í
Mjallhvíti.
Hann vissi ekki, hvert við
ætluðum, en hann gekk
hægt, eins og hann fyndi,
að það væri eitthvað óþægi-
legt, sem biði hans.
Fyrir framan stóru leik-
fangabúðina nam hann
skyndilega staðar. Hann dró
mig að glugganum og benti
á leikhúsmeistarann Jakel,
sem var alveg úti við rúð-
una.
Meistari Jakel sat og
dinglaði báðum fótunum
fram af brúninni á leiksvið-
inu. Undir stóru nefinu lýsti
óviðjafnanlegt bros hans.
Það var eins og h'ann brosti
til okkar tveggja.
Eg beygði mig niður og
fann fyrir mjúkri kinn hans
við andlit mitt. Hún var vot
af regninu. Eg hélt, að nú
myndi hann segja eitthvað,
eitthvað fallegt, ef til vill
eitthvað skemmtilegt, eða
hann myndi bresta í hjart-
anlegan hlátur. Ekkert af
þessu skeði. Áður en hanrxí -'
byrjaði leit, hann til hliðar
og kom auga á móður með
tvö börn sem stóðu við sama
gluggann og töluðu ákaft
saman. Hann þagði.
— Komdu, sagði ég lágt og
togaði í hann. Hann fylgdi
mér án þess að mótmæla.
Klukkan var farin að ganga
fimm, og við áttum að vera
þar á slaginu. Læknirinn
hafði aðeins tíu mínútur
handa okkur. í símtalinu
hafði hjúkrunarkonan brýnt
fyrir mér að vera stundvís.
Við gatnamótin var rautt
ljós. Við urðum að bíða dá-
Bara smámun
litla stund og stóðum mitt á
meðal hinna mörgu ókunnu
manna, sem ætluðu yfir á
hina gangstéttina.
Meðan við stóðum þarna,
horfðí ég allan tímann á
vota, græna hettuna og
hugsaði um það, hve mikið
það hlyti að angra hann úr
því að það kvaldi mig svona
mikið. Hann hafði nú náð
þeim aldri, að hann var far-
inn að skilja, að hann talaði
ekki eins og aðrir. Hann vissi
það, af því að börn stríða
hvort öðru af hlífðarlausri
grimmd og af þvl að full-
orðnir báru fram velviljaðar,
en mjög heimskulegar spurn
ingar um, hvern'g það gæti
verið, að hann talaði svona
svona drafandi já stundum
væri hann næstum óskiljan-
legur. Það var ástæðan til
þess, að hann vildi í seinni
tíð ekki segja, hvað hann
hét, hvar hann átti he'ma
né hve gamall hann var.
— Smámunir, var ég van-
ur að segja, þegar ég var
spurður, smámunir, það er
eitthvað að gómnum, og það
er hægt að skera hann upp,
þegar tími er kominn til.
Nei, hann grét ekki, þeg-
ar prófessorinn kom inn og
tók hann frá mér á sinn há-
vaðasama, glaðlega hátt,
beygði höfuð hans létt aft-
ur á bak, um le ð og hann
bað hann vingjarnlega að
opna munninn. Hann grét
ekki, en han greip fast í
frakkann minn með hend-
inni.
— Það hentar mér ágæt-
lega, sagði prófessorinn eft-
ir litla stund. Eg hef meiri
tíma en ég gerði ráð fyrir.
Hvernig væri að ljúka þessu
af í hvelli?
Eg horfði á hann þegj andi.
— Því verður lokið á hálf-
tíma, sagði hann svo. Þér
getið tekið hann með yður
heim á eftir. Hann sneri sér
að hjúkrunarkonunni: - Vilj
ið þér hafa leigubíl viðbúinn
klukkan hálf-sex?
Hann skildi son minn eft-
ir í umsjá hjúkrunarkon-
unnar. Eg tók eftir kippnum,
þegar hönd hans sleppti tak
'nu á frakkanum mínum.
— Hraustur strákur, sagði
prófessorinn. Hann gefur
ekki hljóð frá sér.
Þegar hjúkrunarkonan
kom aftur, leit ég á klukk-
una. Klukkan var næstum
hálfsex. Svo kom prófessor-
inn. Hann reykti sígarettu.
Önnur hjúkrunarkona bað
mig a"ð fylgjast með sér.
Prófessorinn gaf mér nokkr-
ar reglur vegna aðstæðn-
anna, og ég kinkaði kolli,
þegjandi. Síðan réttl hann
mér höndina. Um leið og ég
fór heyrði ég hann tauta
eitthvað við sjálfan sig um
næsta uppskurð.
Bíllinn stanzaði fyrir fram
an hliðið. Það suðað' í vél-
inni. Nú var alveg orðið
dimrrit. Regnið féll dreift
fyrir framan bílljósin. Þau
réttu mér drenginn. Hann
var þung byrði í fang'nu á
mér. Nú, þegar ég hafði
hann aftur hjá mér, losnaði
kökkur í hálsinum á mér. Eg
gat aftur andað frjálst Svo
ókum við af stað.
Hann lá alveg kyrr í fang-
inu á mér með lokuð augu.
Eg kom við andlit hans, það
var kalt.
Vinstri hendinni hélt
hann fast \ krepptri. Eg
reyndi varlega að opna
hana, en mér tókst það ekki
alveg.
Allan tímann hlaut hann
að hafa kreist eitthvað með
krampakenndum tökum í
lófa sér.
Allt í einu uppgötvaði ég,
að það vantaði efsta hnapp-
inn á frakkann minn.
Veturinn er nú í garg genginn
og tilkynnir nú komu sína með
noiðaustan ofsaroki og hríðar-
hraglanda, sem hófst í fyrrinótt
öllum að óvörum upp úr blíðskap
arvetfri og ágætri veðurspá. Engin
hætta er þó samfara þessu veðri,
því að snjókoma er ekki það mik-
il, að skepnum stafi hætta af.
f ofviðrinu, sem gekk yfir NA-
land um daiginn 16.10, varg lítið
úr veðri hér og snjóaði lítilsliátt-
ar þó svo að fennti í sjó.
Eg lief nú sagt ykkur af og ti'I
f stimar, hvernig viðraði hjá okk-
ur og hvernig gengi með heyskap.
Samt hef ég lítið rekizt á þag í
fréttum Tímans frá landsbyggð-
inni. — Það fer svo margt fram
hjá mér. — Eg ætla þó að segja
hér frá í stuttu máli.
Sumarið var með afbrigðum sól-
skinslítið. Þó að veður væru sæmi-
leg, sá mjög sjaldan til sólar.
Óþurrkasamt var og fáir þurrk-
lagar góðir. Votviðri voru þó ekki
mikil og oftast — eða nær undan
tekningalaust — góð vinnuveður.
Tún voru víða vel sprottin, en
á stöku bæjum gætti þó kals frá
þvi í vor og var heyfengur þar
Fréttabréf af Ströndum
með rýrara móti. Sláttur hófst
óvenju seint eða ekki fyrr en 9.—
12. júlí. Háarspretta varð því víð-
ast lítil og engin á þeim hluta
túnanna, sem seinna voru slegin.
Nýting á þurrheyi er því víðast
miður góð, og lágu töður lengi úti.
Hér er taða mikið verkuð í vothey.
Er það sú eina heyverkunar-
ferð, sem er örugg hér og gerir
kleift að nýta hey í erfiðu tíðar-
fari. Má segja, ag í sumar hafi sú
heyverkun bjargað okkur frá
fyrirsjáanlegum vandræðum. —
Hér setur það enginn fyrir sig,
þó að vatheyslykt finnist af hon-
um á vetrardegi. Reykjavíkurdöm-
urnar eru það fjarri, að þær sakar
ekki. —
Heyfengur er yfirleitt í góðu
meðallagi. Munu allir halda bú-
stofni sínum og heldur verða um
fjölgun sauðfjár að ræða, þótt í
litlum mæli sé. Á einum bæ hér
í hreppnum, Ófeigsfirði, er hey
þurrkag á hesjum og hefur gefizt
vel. Hefur þetta verið gert hér í
mörg undanfarin sumur og orð-
inn fastur liður í heyskap þeirra.
Haustveðráttan var mjög ill-
viðrasöm og kom varla nokkur
þurr dagur þar til um eða fram
úr veturnóttum, ag nokkuð breytt
ist til batnaðar. Ollu þessi illviðri
miklum óþægi-ndum við fjár-
rekstra og sláturstörf.
SLÁTRUN
Að þessu sinni var öllu slátur-
fé úr hreppnum slátrað á Norður-
firði í sláturhúsi Kpf. Stranda-
manna. Áður hefur einnig verið
slátrað á Djúpuvík af bæjunum
innan Reykjafjarðar. oru þar
siæm slátrunarskilyrðiV og fékkst
ekki leyfi til að slátra þar lengur.
Alls var slátrag rúmlega 3800 dilk
um. Er það um 200 fleira epi slátr
að var í fyrra á báðum sláturstöð-
unum.
Dilkar voru nú miklum mu rýr-
ari en undanfarin ár. Hjá mörg-
um var meðalþungi dilka 2 kg.
minni en í fyrra. Eru menn ekki
á einu máli um orsökina, en senni
legt er að votviðri og sólarleysi
sumarsins eigi mestan þátt í því.
Dilkar virtust nokkug stórir, en
áberandi holdalitlir. — Kjötið er
allt stór'höggvið og saltað !il út-
flutnings á Noregsmarkað.
Eg hef ekki getað fengið upp,
hvað meðalþungi dilka var á slát-
urstaðnum. Hæst meðalvigt var
hjá Hallbert Guðbrandssyni,
Djúpuvik, 17.3 kg.
MINKAPLÁGA Á STRÖNDUM
Fyrir nokkrum dögum var mink-
ur drepinn hér á Reykjanesi. Voru
bændurnir frá Litlu-Ávík og Víga-
nesi að vinna að rekavið á Reykja-
nesi. þegar þeir sáu minkinn koma
upp úr fjörunni. Veittu þeir hon-
um þegar eftirför, en hann stakk
sér í sjóinn. Brim var mikig við
ströndina, sem skolaði dýrinu
aftur á land. Hljóp það þá fram í
klettatanga og fengu þeir unnið
á honum þar. Þetta er í annað
sinn, sem minnkur er drepinn hér.
Sumarið 1958 varð fyrst vart við
mi.nk hér í hreppnum. Voru þá
þrjú dýr drepin í Reykjahlíð í
Árneshreppi. Menn hafa þó talið
sig verða vara við spor eftir þenn
an meinvætt hér og þar, án þess
að hann hafi gert vart vig sig á
annan hátt. En víst ér urn það, að
minkurinn hefur numið hér land
í Grunnavikurhreppi i Ströndum
í stað þeirra, sem burtu fluttu. í
Þaralátursfirði, sem er eitt af
eyðibýlum þar n-yrðra, var mimk-
ur drepinn af Ragnari Jakobssyni
frá Reykjafirði í sumar og heyrt
hef ég, að annar hafi verið drep-
inn þar síðar. Hvag víðtækt land-
ném þessa skaðræðisdýrs er orðið
hér í hreppnum, er ekki vitað. En
nú liggur grunur á, að dvöl hans
í Reykjaneslandi sé orð'in lengri
en rnenn vissu áður. í Reykjanes-
hyrnum — Landskegginu — hefur
orpið mikið af svartbak og malar-
múkka. Hefur jafnan verið tekið
töluvert af eggjum þessara fugla
á vorin. í fyrravor varð eggjataka
þar mjög lítil og á sl. vori engin.
(Framhaid a 12. síðu).